Voor ik moeder werd...

Ik ben een sociale vrouw, ook pittig maar ik heb genoten van elke moment in mijn leven. Ik ben ook zorgzaam en ik voel zo intens liefde voor mijn familie en mijn partner. Maar ik moest nog een step verder gaan en even ook een intens liefde voor mezelf te voelen.

Ik ben nog steeds heel onzeker over wat ik moet doen. Nu nog meer over als ik een goede moeder voor mijn dochters ben of niet. Maar voor ik mama werd, ben ik in een rollercoaster van gevoelens waar ik leert dat ik de baas van mijn leven ben. In het begin dacht ik dat ik niet een probleem had, maar als ik iets dieper in mijn leven onderzocht, nog meer over mijn probleem ontdekt. Mijn onzekerheid is part van mijn geschiedenis en er zijn een aantal gebeurtenissen die hebben het nog groter dan wat het was gemaakt.

Een groot deel van mijn onzekerheid kwam want ik had een relatie eerder waar ik mishandeld was. Niet fysieke mishandeling maar gewoon psychologisch. Het was zo'n een relatie waar ik dacht dat ik "blij" was maar het was een verschrikkelijk situatie waar iedereen heeft de slecht gezien en ik niet, tot het een beetje laat was want "the damage was done". Het kost mij heel veel moeite en energie om mensen te vertrouwen en echt de positief van mij van andere mensen te horen na deze relatie.

De andere deel komt want ik voel me vaak alleen. Ik woon in een dorp, en ik heb bijna mijn hele leven in een grote stad van 5 miljoen mensen. Het is helemaal anders want zo'n een stad is altijd vol met leven en hier is alles... zo stil! Ik moest echt wennen!  Lazy sundays, weinig openbare vervoer, 2 pubs, 2 restaurants en 3 winkels. Niks meer... nee, niet waar, een grote sportschool is er ook! Dan kan je voorstellen dat iedereen kent het leven van iedereen. Maar ik ben verliefd nu op dit leven. Ik kon geen betere beslissing om mijn gezin hier te starten. En ik heb goede vrienden hier gemaakt.  

Na deze twee zwakste punten, had ik ook besloten om eerst een vaste baan te vinden voor ik over kinderen zal denken. Het is wel gegund maar het was "quite a challenge" vanwege de taal. Ik ben een ICT'er en alles is in Engels, behalve de collega's. Dus dat betekend dat ik altijd moet tijd investeren om mijn kennis uit te breiden en verbeteren.  Ook was de rijbewijs een issue die koste de dubbel dan de typische Nederlander. Na 2 jaar kon ik het eindelijk krijgen en dat was echt tof! Ik mocht eindelijk van alles doen en overal rijden, na plek A naar B.

Op het moment die leekt de beste te zijn, moest ik ook even iets anders overkomen: Jaloezie. Eindelijk was het zo ver en ik was de oudste van mijn vrienden hier, dus ik dacht dat (bij deze gouden regel) zouden we de eerste om kinderen te krijgen. Ik wou het zo graag maar het lukt het niet. En ik kon alleen maar zien alle vrienden en kennissen die al babies hadden of dat er een kleine onderweg was. Dat deed echt veel pijn in mijn hart. Tot het laatste stel die kwam met hun zwangerschap, was ik altijd boos aan mijn toen vriend want ik dacht dat hij geen kinderen wou. Het was niet het verhaal maar hij was nog niet klaar. 

Alles is plotseling veranderd op eens... Eind 2015 en ik was zwanger. Ik was hartstikke blij en mijn vriend was nog hartstikke bang. Hij begon om grotere huizen te kijken, ik was alleen aan het wachten voor een kans om de baby te zien. We hebben aan onze families verteld, ik begon al om even te voorbereiden om aan mijn werkgevers te vertellen en we hadden nog wat leuks met de thema baby als cadeaus gegeven. Ik had mijn eerste gesprek met de verloskundige... die vond ik bizaar. Bij het praktijk was geen echo aparaat en ze hebben niks gedaan maar alleen vragen stellen, bloeddruk en gewicht te checken. Ik kreeg een papier om eventueel naar het ziekenhuis te gaan voor een echo te regelen. Die was ingeplend bij de 10e week. Mijn gespreken waren over babies elke dag met mijn vriend en met mijn familie. Dit was echt een grote gebeurtenis tussen ons.

Het was zo ver, ik mocht even naar het ziekenhuis om een echografie te laten doen. Het was tot en met nu een geweldige tijd, maar de roze wolk was op eens donker geworden...