Operaties en buitenlanders

Hallo! 

Ik woon alweer 8 jaar in Nederland. De eerste 3 jaren waren zwaar voor mij: een nieuwe taal, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe banen... ik moest wennen en dat koste aan mij heel veel moeite. Ben ik meest sociaal, maar ik moest ook limieten leren, want hier mensen zijn open maar hebben zijn ruimte nodig. Tijdens mijn eerste 2 jaren hier heb ik nooit over kinderen bedacht, tot op een dag was ik bij de eerste hulp in het ziekenhuis. 

Ik had al twee weken met een pijn aan mijn rechter kant. De pijn werd erger en erger en ik dacht om eventueel naar de huisarts te gaan. Ik zei aan toen mijn vriend om even met mij te gaan want misschien had ik zijn hulp nodig om te vertellen hoe ik voelde. Na bijna 1 uur bij de consult, krijg ik een brief en ik moest me spoed naar het ziekenhuis. Ze vermoede een blindedarmontsteking maar ze kon het niet constateren. Dus we hebben mijn paspoort van thuis gehaald en in 20 minuten zijn we in het ziekenhuis. Dat was echt indrukwekkend... ik had geen idee wat ik had maar ik kon niet lopen en de acute pijn werd erger en erger. Na 2 1/2 uren, besloot de arts om mijn naar de gynaecoloog afdeling te sturen. Ze wou even een echo van mijn baarmoeder laten doen.  Wat de dokter zei daarna was iets dat heeft mij enorm geschrokken: Ik had een cyste van 6 cm diameter naast mijn rechte eierenstok en ik moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Plus dat had ik nog wat extra meegekregen: er was een grote kans dat de eierenstok moest verwijderd worden. Ik begon te huilen want ik wist dat het zou de kans om moeder te worden verkleinen. 

De operatie was gepland voor 2 dagen later. Ik was doodsbang en had geen idee wat te doen om met wie te praten. Mijn familie was nog in Venezuela dus er was geen kans dat iemand van hun bij mij zou zijn als ik hulp tijdens de herstelling had. Ik was alleen bang dat, aan het eind, ik geen kinderen zou hebben. Het was zoals je in een achtbaan zit en denk dat het erger wordt, dus je blijft in spanning en onzekerheid. 

De dag van de operatie meld ik mezelf bij de verpleegkundige. En wat ze zei eerst heeft mij helemaal niet geholpen: "Mevrouw komt om een eierenstok te verwijderen. Voelde echt zoals een klap en je kon niet opstaan. Na een gesprek met de anesthesist (want ik wou heel graag niet een ruggenprik te krijgen) ging ik naar de operatiekamer, even de zuurstof gekregen en begon ik te dromen... Na 3 uren werd ik wakker: "Ik moet plassen" zei ik aan de verpleegkundige. Ik mocht niet natuurlijk want ik een katheter had. Toen ik hoorde dat alles was oké en dat ze niet 1 maar 2 cysten hebben verwijderd, was ik alweer geschrokken. Maar ze zei daarna "en uw eierenstokken zitten daar er nog". Dat voelde echt als een frisse lucht! 

Na 3 dagen in het ziekenhuis, mocht ik weer naar huis om te herstellen. Ik was dolblij dat ik mocht even op mijn eigen bed te slapen en met de steun van mijn vriend verder gaan. Van de gynaecoloog hoorde ik dat het een pittige operatie was en dat ik twee gygantische dermoide cysten had en dat ze gelukkig buiten de eierenstokken zijn gegroeid, dus dat was echt geluk. Ik mocht nog wel kinderen hebben!

Het duurde nog 4 jaar voor ik moeder zou worden...