Als ik naar foto's kijk van zo'n 10 jaar terug, waar je de twinkeling van blijdschap in mijn ogen ziet. Dan zie ik zo een ander persoon dat ik nu ben, maar ergens ook nog zo het zelfde. Natuurlijk logisch dat je verandert, wie veranderd er nou niet in 10 jaar tijd. Denk aan uiterlijk, innerlijk, ervaringen en persoonlijk. Nu is er bij mijn natuurlijk wel echt een hele heftige gebeurtenis gebeurd, het verliezen van je kind. Dat heeft ook vooral mijn kijk op het leven veranderd.

Toen ik mij aan had gemeld bij de verloskundige kregen wij sowieso al een uitgebreide intake. Naast dat ik ondertussen bijna kind aan huis ben met een derde zwangerschap en een aardig medisch dossier heb aangemaakt, hebben we eerst heel uitgebreid over Senna gesproken. Over wat we nu al wisten van de onderzoeken en hoe we deze zwangerschap erin zouden staan. Want dit was toch wel anders. Zwanger na verlies. Ik gaf eigenlijk vrijwel meteen aan dat ik deze zwangerschap heel goed los kon zien van het verlies van Senna. En heel eerlijk, zo voel ik het nog steeds.

Wat een spanning had ik. Zal deze mevrouw niet stiekem al mijn verhalen gelezen hebben. Zal ze wel contact kunnen leggen met een kindje dat niet kan praten. En komt ze met dingen die niet heel erg 'bekend' zijn. Wij waren vandaag bij Vanessa Koomen. Zij zit in Heerhugowaard. Ik ben hier gekomen via een kennis. Dus ik ging er wel vanuit dat het goed zal zitten. Maar dat moet je toch echt zelf ervaren.

Een nieuw leven

5 oktober 2021, 20.37. De reanimatie is gestopt. Ik krijg Senna meteen in mijn armen. En de hele kamer loopt leeg. Bram en ik krijgen tijd en ruimte om samen ons verdriet te laten gaan. Er wordt gevraagd wie er voor ons gebeld kan worden. De zuster belt mijn moeder, die samen met de ouders van Bram bij ons thuis zit. Zij krijgen met dit telefoontje dus te horen dat zij hun kleindochter verloren zijn. De vader van bram blijft in ons huis bij Samara en onze moeders komen naar het ziekenhuis. (Mijn stiefvader is thuis bij mijn zusje, die heeft de hele avond ook alleen gezeten.)

De paniek was heel erg voelbaar,  maar ik hield mezelf nog vrij rustig. Want Senna zou er niks aan hebben als ik daar ook aan het stressen of aan het huilen was.  Waarna, kort na deze gedachte, die lieve zuster naar mij toe komt en zegt: 'meis, luister goed ik ga eerlijk met je zijn, maar het gaat echt heel slecht met je kindje. Maar we gaan er alles aan doen om haar beter te maken.' Hoe sterk ik ook voor Senna wilde zijn,  deze woorden braken mij en begon ik te huilen. Er werd van alles geroepen, bijna schreeuwend, in de kamer. Er moest een botnaald komen.. ondertussen waren de ambulance medewerkers, incl brancard, ook aanwezig. Waarop een van deze mannen zich volledig richt op mij. Hij legde mij uit dat er straks een botnaald gezet zou worden. En als ik daar niet tegen zou kunnen ik maar gewoon naar hem moest kijken. Ik kende het hele woord botnaald niet en wist niet wat ik mij hierbij moest voorstellen. Ik ben helemaal niet bang voor prikken, naalden en noem maar op.. waarop dat moment de naald te voorschijn komt en de ambulancebroeder mijn hoofd wegduwd zijn kant op.  Zo'n botnaald wordt namelijk in de knieschijf van je kindje GERAMD!! Ik voelde de druk die gegeven werd, want Senna zat nog steeds op schoot. Deze naald wordt gebruikt in nood situaties, zoals deze. Zo wordt het snelst adrenaline of iets anders toe gediend zodat je een boost krijgt. Hierdoor moest Senna nog een keer spugen. En daarna is het even een zwart gat in mijn geheugen. Het ging zo snel, haar hartje stopte ermee. Dus er moest direct gehandeld worden. Ik ben onder haar vandaan gehaald en ben de gang op gebracht, samen met een arts, of de ambulancebroerder. 

Ik had een heel klein theelepeltje om de ORS mer toe te dienen. De huisarts zei ze mag ongeveer een theelepeltje, maar een druppeltje heeft vaak al genoeg effect. Dus daar ging ik voor, al was het maar een druppel. Senna was nooit heel moeilijk met iets te eten of te drinken. Maar dit wilde ze absoluut niet. Dus na een kleine worsteling en gedraai toch die druppel naar binnen gekregen. Maar toen begon ze te kokhalzen, zo erg dat erg dat ze voornamelijk gal (want ze at al zo weinig die dag) en roze slijm spuugde. Ik schrok heel erg van het slijm en riep Bram erbij. Op dat moment ging het helemaal niet meer goed. Ze viel weg, ze werd slap, lijk bleek, haar ogen draaide weg en kreeg blauwe lippen. Ik heb zelfs nog een klein stukje gefilmd, want ik was vandaag niet van plan om naar huis gestuurd te worden door artsen, mijn kind moest en zou goed onderzocht worden. De tas had ik al ingepakt klaar staan, na het gesprek bij de huisarts. Zo ingepakt dat we eventueel 1 of 2 nachtjes zouden kunnen blijven. 

Door alle lieve appjes die wij krijgen en medeleven van iedereen om ons heen, heb ik mijn telefoon tegenwoordig op stil staan. Maar daardoor had ik opeens 2 gemiste oproepen van een onbekend nummer. Geen voicemail, dus ik dacht eerst weer zo'n stom reclamebureau. 

Met kerst zou de moeilijkste keuze van de dag moeten zijn welke prachtige outfit je aan zou doen. Aangezien alles jou zo leuk stond was dat best een opgave. Of ik had waarschijnlijk 10 dingen besteld zodat je weer elke dag 3x keer kond wisselen als het nodig was. Maar nu, een lege kamer.. of nouja, best een volle kamer, maar zonder jou lieve Senna. Je lieve beertje die alleen in jouw bedje ligt. Lades vol met nog nieuwe luiers, doekjes en zelfs zag ik nog rompers nog niet uitgepakt zijn. Het doet zo verschrikkelijk pijn dat je hier niet meer bent vast te houden. Ik mis je zo erg, elke seconde lijkt het wel meer te worden. 🤎