Senna☆ deel 3 - letterlijk en figuurlijk het einde.

De paniek was heel erg voelbaar,  maar ik hield mezelf nog vrij rustig. Want Senna zou er niks aan hebben als ik daar ook aan het stressen of aan het huilen was.  Waarna, kort na deze gedachte, die lieve zuster naar mij toe komt en zegt: 'meis, luister goed ik ga eerlijk met je zijn, maar het gaat echt heel slecht met je kindje. Maar we gaan er alles aan doen om haar beter te maken.' Hoe sterk ik ook voor Senna wilde zijn,  deze woorden braken mij en begon ik te huilen. Er werd van alles geroepen, bijna schreeuwend, in de kamer. Er moest een botnaald komen.. ondertussen waren de ambulance medewerkers, incl brancard, ook aanwezig. Waarop een van deze mannen zich volledig richt op mij. Hij legde mij uit dat er straks een botnaald gezet zou worden. En als ik daar niet tegen zou kunnen ik maar gewoon naar hem moest kijken. Ik kende het hele woord botnaald niet en wist niet wat ik mij hierbij moest voorstellen. Ik ben helemaal niet bang voor prikken, naalden en noem maar op.. waarop dat moment de naald te voorschijn komt en de ambulancebroeder mijn hoofd wegduwd zijn kant op.  Zo'n botnaald wordt namelijk in de knieschijf van je kindje GERAMD!! Ik voelde de druk die gegeven werd, want Senna zat nog steeds op schoot. Deze naald wordt gebruikt in nood situaties, zoals deze. Zo wordt het snelst adrenaline of iets anders toe gediend zodat je een boost krijgt. Hierdoor moest Senna nog een keer spugen. En daarna is het even een zwart gat in mijn geheugen. Het ging zo snel, haar hartje stopte ermee. Dus er moest direct gehandeld worden. Ik ben onder haar vandaan gehaald en ben de gang op gebracht, samen met een arts, of de ambulancebroerder. 

De kinderwachtkamer. Daar zat ik, tussen het speelgoed en een soort digitaal speelscherm. Ik raakte in paniek, want er rende allemaal mensen haar kamer binnen. Vervolgens allerlei apparaten, zoals een echo en een warmte lamp. En de defibrillator. Vervolgens nog een heel team wat aan de andere kant van het ziekenhuis een reanimatie cursus had. Zij zijn allemaal bij de cursus weg getrokken. Ik overdrijf denk ik niet,  dat er zeker 20/25 man daar stonden te vechten voor het leven van mijn kleine meisje. 

Ondertussen zat ik daar in dat klein wachtkamertje/speelhoekje, wat overigens uitzicht had op de kamer waar Senna was. De ambulancebroeders wisselden elkaar af, om mij bij te staan of te helpen bij Senna.  En als zij niet konden,kwam er wel iemand anders bij mij zitten. Ook kwam de huisarts van dienst, die we bij de HAP hadden gezien, naar mij toe. En zag dat het foute boel was. Ik zag ook de pijn in zijn ogen en hij heeft ook nog een tijdje,  stil bij mij gezeten. 

Een andere kinderarts was opgeroepen en die kwam naar Senna toe. Dus er was in iedergeval iemand die verstand van kleine kindjes had in dit geval. 

Af en toe kwam de vraag of ik bij Senna wilde zijn, waar al gauw mijn antwoord nee was. Laat iedereen maar goed zijn werk doen. Dan sta ik niet in de weg. En eigenlijk wilde ik het ook helemaal niet zien!! 

Toen kwam de vraag of ik niet iemand wilde bellen. Ik had Bram en mijn moeder al op de hoogte gebracht dat het niet goed ging. Ze wisten nog niet wat.. ik wilde niet alles via de app.  Ik heb zelfs nog toen een collega geappt, dat ik er de volgende dag niet kon zijn, zij had al aangegeven eventueel voor mij te kunnen werken, omdat Senna zo ziek was en ik eventueel bij haar wilde blijven. 

Maar wie wilde ik bij mij hebben..? Ik heb eerst mijn moeder gebeld. Niet perse omdat ik haar erbij wilde, maar omdat ik wist dat als ik Bram zou bellen, hij niet meer rustig zou kunnen blijven en misschien dan wel juist heel gestrest om Samara heen zou gaan rennen en doen. En dat wilde ik hem en haar besparen. Dus mijn moeder gebeld dat zij nu naar mijn huis moest. Want bram moest hier heen komen en heel snel. Zij is in de auto gesprongen em heeft bram gebeld dat zij hem kwam ophalen om hem af te gooien bij het ziekenhuis. Bram had in eerste instantie zijn fiets al klaar gezet om te komen. Maar toen mijn moeder kwam is hij met Samara in haar pyjama, want het was voor haar al tijd om naar bed te gaan, in de auto gesprongen. En heeft mijn moeder hem afgezet en is met Samara terug naar ons huis gegaan. 

Toen bram eindelijk aankwam wist hij nog steeds niet wat er nou precies speelde. Maar hij werd meteen overal naar binnen gelaten en naar mij gebracht. Ik zat huilend in dat hoekje.. hij vroeg waar ze was. En toen werd er gevraagd of we mee wilde lopen. En op dat moment zag hij voor het eerst wat er aan de hand was. Ik heb ook zo'n spijt dst ik hem niet eerder vertelde, zodat hij tenminste een beetje wist wat hij kon verwachten.  Sorry schat. Maar ik was al zo blij dat je er was!! 

Toen we richting de kamer liepen, moesten we door de massa mensen heen. Als een soort open zee gingen ze voor ons aan de kant. En waarom ik voorop liep, geen idee. Maar het enige wat ik zag was het kleine armpje van ons meisje op en neer gaan. Ik raakte volledig in paniek en rende weer terug het speelhoekje in. Ookal probeerde mensen mij tegen te houden, omdat het blijkbaar goed is voor de verwerking.. ik persoonlijk vond het pure marteling om je kind in zo'n situatie te zien. Bram twijfelde even of hij met mij mee moest. Maar hij is naar Senna gegaan. Hij heeft de hele tijd bij haar gezeten en dat gaf mij het gevoel dat het oke was dat ik er niet bij hoefde te zijn. Ik kon het niet! 

Maar je gaat toch denken.. als Senna op iemand zal reageren.. is het op mij!! Dus toch stond ik weer op, om door de mensen heen te gaan. Die weer als een soort open zee voor mij opzij gingen. Daar lag ze.. kleding kapot geknipt (de kleertjes die ze aan zou hebben omdat het haar zo mooi stond (waaronder de romper met bloemetjes van blog deel 1)), een grote tube in haar mond voor de beademing en mensen in het zweet over haar heen om haar te reanimeren. Het was zo heftig om te zien hoe je kindje helemaal in elkaar gedrukt wordt. En even leek ik wel vast genageld aan de grond. Dit kon niet waar zijn.. waarom Senna?!?! Bram stond naast haar met haar handje in de zijne. Al coachende stond hij haar bij: 'SENNA, KOM OP LIEVERD, JE KAN HET!!! JE MAG NIET LOSLATEN! WIJ HEBBEN JE NOG NODIG'. En toen hij mij zag gaf hij mij de ruimte (voor zover die er nog was) om daar bij haar te zijn. Ik pakte haar hand en aaide over haar gezicht, voor zover dat kon, want dat deed ik altijd. Ik sprak zachtjes tegen haar, dat ze terug moest komen. Dat ze bij ons hoort en wij niet zonder haar kunnen. 

Maar al het groep er omheen doet ook veel met je. Ik vond het beeld ook nog steeds te heftig en ben vrij snel de kamer weer uit gegaan. Om op mijn plekje weer in te nemen in de speelhoek.  Doodsangsten heb ik gehad. Zo erg dat ik bijna letterlijk in mijn broekscheet. Ik was zooo bang. Maar naar de wc wilde ik niet. Stel je voor ze komt bij en ik zit daar net..  gelukkig hield ik alles goed binnen.  En vroeg ik aan de ambulancebroeder die op dat moment naast me zat of het weer goed komt, want hij ziet vast vaker zulke dingen.  Waarop zijn antwoord was: 'ik heb dit eigenlijk niet zo vaak mee gemaakt.. en ik weet niet of het goed komt'.  Een hele eerlijke maar zeer pijnlijk antwoord. En weer ging ik terug de kamer in van Senna. Ik wilde er voor haar zijn mocht ze toch wel bij komen. 

Maar ook deze keer bleef ik kort. Ik kon het gewoon niet. Naast dat ik ook nog is met mijn hoofd steeds bij die warmte lamp stond. Leek het elke keer alsof de grond onder mijn voeten weg zakte en ik daarin mee gezogen werd. Dus ik ging weer terug. Waarna vlak daarna de SEH arts achter mij aan kwam. 

Het is bizar, want aan de manier van lopen, zijn gezicht en hele houding. Wist ik dat het echt fout was.  Hij komt naast mij zitten, hij kan de woorden niet vinden om te beginnen. Hij zegt: 'we zijn nu al 50 minuten bezig, mocht ze het redden dan heb je niet meer je dochtertje terug zoals ze was. Ze heeft te weinig zuurstof bij haar hersenen gehad en dat brengt dan schade. Wel wil ik je ook vertellen dat we binnen nu en een paar minuten een beslissing moeten gaan maken, of we door gaan of stoppen. Ik wil je dus vragen of je met mij mee komt, want ik wil dat je erbij bent als het belsuit genomen gaat worden.'  Dus ik ging samen met hem weer mee naar binnen. In de hoop dat ze het misschien dat toch gaat redden. Want ook al zou je niet meer de Senna zijn die je was, je zou bij ons zijn en ik zou er alles aan doen om jouw leven goed en leefbaar te maken. Dus ik had nog een heeel klein beetje hoop. 

Ik liep achter hem aan en ging weer naast bram staan, weer tegen die warmte lamp aan, maar dat nam ik nu maar even voor wat het was. Kort daarna horen we dat er nog een specialist kinderarts uit Amsterdam hier in het ziekenhuis is aangekomen. Zij had blijkbaar al de hele tijd via de telefoon mee geluisterd en geholpen waar kon. De mevrouw kan ik qua uiterlijk niet meer herinneren. Maar haar stem zal ik nooit vergeten. Want wat zij zei op het moment heeft ons zo geraakt en ik vind dat er op dat moment geen rekening is gehouden met ons. Want haar woorden waren: 'Mag ik de statistieken?! (Iemand anders vertelt dit in medische taal) Aha, nou jongens we weten allemaal dat dit zinloos is, want we hebben te maken met een dying heart.'   ZINLOOS?!?! ZINLOOS. Ik dacht alleen maar hoe durf je dit zinloos te noemen iedereen hier vecht voor het leven van ons kind!!   Bij het woord dying heart brak ik volledig, zakte door mijn benen en gilde ik zo hard, het geluid van een moeder die weet dat ze haar kind kwijt gaat raken. Ik kan het niet beschrijven, maar ik denk dat jullie je er misschien iets bij voor kunnen stellen.  Ondertussen zei de specialist, na haar zinnetje van de dying heart: 'ik wil vragen of er iemand bezwaar heeft als we nu gaan stoppen?'  En toen was het stil, naast ons gehuil en geschreeuw dat dit niet mag stoppen.  Het was zo stil, iedere arts ij de kamer deed een stap naar achter en toen hebben ze direcht alles van Senna af gehaald, de beademing, de draadjes. En meteen kreeg ik haar in mijn armen, ingewikkeld in doeken, want ze was helemaal bloot. Ik kreeg een stoel waar ik op kon zitten. En daar zat ik dan, gebroken met het meest dierbare bezit dat je kan hebben, maar dan overleden.  20.37 zijn ze gestopt met reanimeren.  Maar een uur daarvoor is ze echt overleden, op mijn schoot. Dit was voor mij een van de belangrijkste dingen die ik wilde weten. Zij heeft zelf zo goed als er niks van mee gekregen, nadat ik bij haar ben weg gehaald.  

Onze moeders werden gebeld en die zijn meteen naar het ziekenhuis gekomen. De vader van Bram bleef bij Samara thuis. En mijn stiefvader was thuis bij mijn zusje.  Zo dankbaar voor deze mensen in ons leven. Zij steunen waar ze kunnen en hebben ook nog is hun eigen verdriet. Jullie zijn geweldig 🤎 

Hierna kwam al snel al alles wat er gereld moest worden. Er moesten beslissingen genomen worden. En dat terwijl je net je kind kwijt bent. Dit hiort erbij. En misschien schrijf ik hier later ook nog over. Maar dat weet ik nog niet zeker. 

Onze lieve Senna. Senna May van der Heide. Nooit maar dan ook nooit zullen wij jou vergeten. Ik zal er voor zorgen dat jij voortleeft in je zus en alle dierbaren om ons heen. Iedereen die maar wilt zal jouw naam kennen.  De allermooiste ster dat ben jij. En ik zou bijna zeggen dat ik niet kan wachten om weer bij jou te mogen zijn. En dan zullen we samen de tijd weer inhalen.  X Mama🤎