Een regenboog bevalling

Toen ik mij aan had gemeld bij de verloskundige kregen wij sowieso al een uitgebreide intake. Naast dat ik ondertussen bijna kind aan huis ben met een derde zwangerschap en een aardig medisch dossier heb aangemaakt, hebben we eerst heel uitgebreid over Senna gesproken. Over wat we nu al wisten van de onderzoeken en hoe we deze zwangerschap erin zouden staan. Want dit was toch wel anders. Zwanger na verlies. Ik gaf eigenlijk vrijwel meteen aan dat ik deze zwangerschap heel goed los kon zien van het verlies van Senna. En heel eerlijk, zo voel ik het nog steeds.

De zwangerschap verliep eigenlijk heel goed. natuurlijk hier en daar wat kwaaltjes. Maar ook die vergeet je weer, zodra de baby er is. (Al zal ik die krampen nooooooit meer vergeten, zo heftig). Helaas kreeg ik wel zwangerschaps suiker. En moest ik elke dag 4 keer bloedprikken. Mijn waardes bleken gelukkig verder, tijdens de zwangerschap, vrij laag. Dus mocht ik al vrij snel naar 2x per week (4x per dag) prikken. Dus uiteindelijk viel dat ook wel mee. 

Al vrij snel vertelde de verloskundige dat we deze keer voor een inleiding zouden gaan. En liep ik vanaf 25 weken ook nog extra bij de gynaecoloog.  Alle controles waren goed en ik was wel benieuwd hoe dat nou eigenlijk werkt. Mag je zelf een datum uitkiezen, of word je uiteindelijk gebeld dat je later die week gaat bevallen..?  Toen ik die vraag vroeg, vroeg de gynaecoloog of ikz.elf een specifieke datum in gedachten had. Vroeg ik of het mogelijk was om op 22 oktober te bevallen. De gynaecoloog keek in zijn computer en zei meteen dat dat geen probleem was. Dus vanaf dat moment wisten wij wanneer wij ons kindje zouden gaan ontmoeten. Zo fijn om dat te weten, tot die dag en niet verder. Natuurlijk had eerder ook gekund, maar daar ging ik niet vanuit.

21 oktober moesten we om 14.00 melden in het ziekenhuis. Die ochtend kreeg ik van vriendinnen nog een mini babyshower, zij wisten van niks en ik had die ochtend dus wat fijne afleiding. Eenmaal in het ziekenhuis werd er een ballonnetje geplaatst. Ik vond dat erg mee vallen, eigenlijk was vooral de eendenbek het vervelendst. Eigenlijk mag je naar huis na het plaatsen van de ballon. Maar ik vroeg me af of het mogelijk was om te blijven. Anders zouden we de volgende ochtend weer om 06.30 op de stoep moeten staan. Dat was gelukkig geen probleem en kregen we een fijn kamertje waar we konden blijven. Later dacht ik, misschien had ik beter wel naar huis kunnen gaan, dan was ik wat gaan rommelen in huis en zou het misschien sneller gaan. Maar oké, ik koos er zelf voor om te blijven, dus genoten we van de goede zorg die we kregen. Alsof we op date waren en samen een nachtje weg in een mini hotel met roomservice.

De volgende morgen kwamen ze om 06.00 binnen om te kijken of de ballon al eruit kwam. En ja hoor. Na lichtjes trekken, kwam het ballonnetje eruit. En zo ging de bevalling van start en werd ik naar de verloskamer gebracht waar ik helemaal klaar gemaakt werd voor het echt werk.

Ik kreeg een infuus en wist dat ze mijn weeën op zouden gaan wekken. Na het plaatsen van het infuus voelde ik dus ook al vrij snel pittige weeën opkomen. Mijn lichaam pakten het dus goed op! Tot een half uur later de verpleegkundige binnenkwam en zei: nou ik ga even de weeën opwekkers aanzetten. Dus ik zei al: huh?! Stond die nog niet aan dan? Dus hierna werd de oxytocine aangezet en begon het allemaal nog heftiger te worden. Ik had van te voren al aangegeven dat ik graag een ruggenprik wilde, helemaal omdat vorige bevalling het allemaal niet zo soepel verliep waardoor het dus uiteindelijk niet meer mocht. Dat was natuurlijk geen probleem, maar ik moest zelf aangegeven wanneer ik de prik wilde hebben.

Om 08.00 uur kregen we nog ontbijt. Maar ik zat al aardig wat weeën weg te puffen. Bram gaf al meerdere keren aan dat ik dan gewoon die prik moest gaan vragen. Maar ik was pas een uurtje bezig en aangezien ik bij de andere twee bevallingen ruim 18 uur bezig was, wilde ik niet te vroeg al gebruik maken van die prik. Toen zei Bram; laat dan in iedergeval alvast kijken hoeveel ontsluiting je hebt en dan kan je dan kiezen of je nog wilt wachten of de prik wilt. Gelukkig luisterde ik naar Bram.

5 cm!! Op 5 cm ontsluiting zat ik al en dit was rond 08.30. Dus ja, ik wil nu heel graag die prik. De anesthesist werd gebeld en zij hadden wel tijd om bij ons op de kamer te komen. Dat scheelde weer een hele verhuizing richting de OK. Helaas prikte ze 3 keer mis. Maar wat waren het lieve en geduldige mensen. En toen de prik eindelijk goed zat kwamen we er achter dat deze mevrouw ook mijn ruggenprik had gezet, bij de bevalling van Samara. Dus rond een uurtje of 10.30 gingen zij weer van de kamer af.

Toen de ruggenprik eindelijk zijn werk begon te doen, zei de verpleegster dat als ik druk voelde ik op de bel moest drukken. Dus ik zei, nou ik voel al aardig wat druk. Ze wilden nog even afwachten tot het wat heftiger werd. En rond 10.45 had Bram op de bel geduwd omdat hij het idee had dat het nu wel snel ging. De verloskundige kwam kijken en zag dat ik in mijn volledige focus zat om de persweeën op te vangen. Ze vroeg aan Bram of ik al lang zo in de focus zat en hij gaf aan, dat dit zo was vanaf dat ze de kamer uit waren. Ze ging kijken hoever mijn ontsluiting was en ze zei: "oké, ik ga mijn drinken pakken en dan kom ik hier op de kamer zitten en ga pas weg als de baby er is. "

Er werden nog wat verpleegkundige erbij gehaald, eentje extra om foto's te maken. (Onze geboorte fotograaf had helaas corona en kom daardoor helaas er niet bij zijn.) Toen rond 11.32 ben ik begonnen met persen en met 3 weeën was daar ons lieve  regenboog meisje.

Bij de andere twee bevallingen kwam mijn placenta niet los en moest ik beide keren naar de OK. Waarvan een keer met hoge spoed. De verloskundige was deze keer vastberaden dat de placenta er nu wel uit zou komen. Ik daarin tegen dacht, joh doe geen moeite, het lukt toch niet. Maar de placenta kwam deze keer wel. Ik schrok, want dit gevoel heb ik nog nooit gehad, zo gek, maar zo fijn dat ik deze keer niet weg moest van Bram en ons pasgeboren kindje. Dit was dus ook de eerste keer dat ik het Golden Hour moment heb meegemaakt. De hele start met Jonna was dus al anders dan met de andere twee. Ik wist niet wat me overkwam. En mochten we zelfs dezelfde dag nog naar huis. Al met al was dit veruit mijn beste bevalling en kijk ik er zo fijn op terug. Heel anders dan met de andere twee meiden. Zo'n bevalling als dit, zou ik nog wel 3x kunnen doen.. 🤭❤️