Senna ☆ deel 2 - de laatste uren met Senna

Ik had een heel klein theelepeltje om de ORS mer toe te dienen. De huisarts zei ze mag ongeveer een theelepeltje, maar een druppeltje heeft vaak al genoeg effect. Dus daar ging ik voor, al was het maar een druppel. Senna was nooit heel moeilijk met iets te eten of te drinken. Maar dit wilde ze absoluut niet. Dus na een kleine worsteling en gedraai toch die druppel naar binnen gekregen. Maar toen begon ze te kokhalzen, zo erg dat erg dat ze voornamelijk gal (want ze at al zo weinig die dag) en roze slijm spuugde. Ik schrok heel erg van het slijm en riep Bram erbij. Op dat moment ging het helemaal niet meer goed. Ze viel weg, ze werd slap, lijk bleek, haar ogen draaide weg en kreeg blauwe lippen. Ik heb zelfs nog een klein stukje gefilmd, want ik was vandaag niet van plan om naar huis gestuurd te worden door artsen, mijn kind moest en zou goed onderzocht worden. De tas had ik al ingepakt klaar staan, na het gesprek bij de huisarts. Zo ingepakt dat we eventueel 1 of 2 nachtjes zouden kunnen blijven. 

Ondertussen belde ik naar de HAP hier in Hoofddorp en vertelde wat er aan de hand was. Deze vrouw was heel aardig. Maar vroeg mij steeds of ik nog contact met haar kreeg. Als ik er zo over nadenk is dat best een ruim begrip. Want elke keer als ik boven haar hing, ze lag nog steeds lijk bleek op de bank, keek ze me weer recht in de ogen aan. Het is een kindje van net 1, dus een heel gesprek verwacht je natuurlijk niet. Maar als ik weer rechtop ging zitten om te praten met de mevrouw, viel ze steeds weer weg. Hier heb ik het meeste spijt van, had ik maar gezegd dat het echt niet goed ging, dan was de ambulance geweest en waren we misschien wel meteen naar Haarlem gebracht (waar de kinderarts was). Ookal weet ik nu dat ook dan de uitkomst hetzelfde was gegaan.  De mevrouw van de HAP die ik aan de telefoon had vroeg hoe snel ik hier kon zijn. Dus ik antwoorden met 5 á 10 min. Wij wonen namelijk echt 2 stoplichten verwijderd van het ziekenhuis. Ze geeft aan, 'kom maar en als het misgaat stop je en bel je 112..'  dan schrik je wel even, maar in mijn beleving was het toen nog niet echt zo erg, want ze zal voornamelijk uitgeput zijn en moet gewoon goed onderzocht worden. 

Meteen na het telefoon gesprek deed ik mijn schoenen en jas aan, Bram zou met Samara thuis blijven, want we zouden vast ergens wel weer terug of thuis komen. Bram probeerde Senna in haar jas te hijsen. Maar Senna was zooo slap, ze kon niet meer zitten en ook haar armen door de mouwen heen krijgen was niet mogelijk. Dus deed ik haar jas om haar heen en nam mijn grote groene sjaal mee, om over haar heen te leggen in de auto.  In de auto keek ik haar nog vaak aan en zij keek terug recht in mijn ogen. Ik zei nog tegen haar: 'het komt goed liefje, ze gaan je helpen. Je wordt weer beter!' 

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen kreeg ik nog een prachtige lach van haar. Dat deed ze altijd als ik de deur van de auto open deed, alsof ze elke keer weer verliefd werd, die blik vergeet ik nooit meer.  Maar nog steeds was ze zo slap als een vaatdoekje. Ik gooide de tas over mijn schouder heen, tilde Senna op en wikkelde ongemakkelijk weer alles om haar heen. Mijn handen waren helemaal vol en Senna werkte natuurlijk niet mee en was loodzwaar. Bij binnenkomst viel het mij op dat het gelukkig rustig was. Er stond alleen net iemand bij de balie te zeuren (zo vond ik dat op dat moment, hihi) over een hockeybal die hij tegen zijn vinger had gerkegen 1 dag geleden, en of de dokter wilde kijken kf het gebroken was. Daar achter stond ik, met mijn handen vol, sjaal half over de grond, tas halverwege mijn arm en Senna die als een lappe pop in mijn armen hing. Het enige wat ik nu dacht, als ze nu gaan lopen zeiken over dat mondkapje, kunnen ze echt even de t*ring krijgen..  gelukkig werd daar niet om gevraagd.  En zag die mevrouw mij steggelen en gaf aan dat ik wel alvast mocht gaan zitten en ze zo bij mij kwam. Dus ging ik op de bank zitten en legde Senna naast me, ik had namelijk het idee dst het fijner was voor haar om zelf in een houding te liggen, dan dat ze in een geforceerde houding op mijn schoot zou zitten. De mevrouw kwam alleen nog even kijken en aangeven dat ze de dokter zou roepen en hij ons op komt halen. 

Toen de dokter ons riep, ging ik weer met al mijn hebben en houden naar zijn kamer. Ik ging zitten en zei eigenlijk met pure wanhoop in mijn stem: 'Meneer, alstublieft dit is niet mijn kind! Mijn kind kan klimmen, rennen, lachen noem maar op. Dit is niet goed!' En voor het eerst (na al vele dokters van de HAP gezien te hebben)  gaf hij mij meteen gelijk en vertelde dat hij absoluut een ziek kindje zag. Hij wilde graag toch hier en daar nog wat onderzoek doen en vroeg mij haar uit te kleden tot de romper. Hij kwam bij ons zitten. Waar Senna in de middag nog de longen uit haar lijf schreeuwde liet ze dit helemaal op zich af komen. Ik gaf aan, dat ik dit ook heel gek vond. En weer beaamde deze man mijn gevoel en zei weer: ' ja ik zie echt een heel ziek kindje.'  Toen ging hij naar haar hartje luisteren, dit vond ik best lang duren en achteraf bleek ook waarom. Hij wilde eerst haar zuurstof proberen te meten. Ook dit lukte niet meteen, of eigenlijk gewoon niet. Weer met de Stethoscoop naar haar luisteren. En toen zij hij, ik moet even bellen, want ik wil dat ze door een kinderarts onderzocht wordt. Ik was zo "blij", ik dacht eindelijk werd mijn gevoel van al die tijd beaamt.  Hij pakte de telefoon en belde met de kinderarts en sprak vervolgens in een prachtige medische taal waar ik natuurlijk niks uit kon halen. Behalve de woorden: 'ja.. echt waar.. zo snel.. niet te tellen". Wat nou bleek is dat haar hartslag zo belachelijk snel ging dat hij het niet meer kon tellen en zelfs het zuurstof in haar bloed daardoor niet gemeten kon worden. (Dit wist ik op dit moment dus nog niet). 

Tijdens dit telefoongesprek heb ik haar nog omgekleed, want ze had gepoept. Ook had ze een korte mouwen romper aan, en dat terwijl ze het steeds zo koud had. Dus gaf ik haar een romper met lange mouwen, die ik net nieuw had en haar zo prachtig vond staan.  Naar mijn idee zat het ook allemaal lekkerder dan met je blote armpjes in die trui. En zag ze er mooi uit als de dokter haar zou zien, vond ik ook belangrijk op dat moment.. 🤷🏽‍♀️ 

De kinderarts wilde haar zien en zo snel mogelijk.  Maar de kinderarts was nu alleen in het ziekenhuis in Haarlem. Dus hij gaf aan dat we daar naartoe moesten. Ik vroeg nog of ik zelf moest rijden, maar dat mocht absoluut niet. We zouden nu eerst naar de SEH gaan, daar werd ze gemonitord en werden we vanaf daar klaar gemaakt om met de ambulance daar naartoe te rijden. 

Ik werd uit de kamer van de huisarts gehaald door een van de liefdte zusters die ik ooit heb ontmoet. Jonna, ze kwam de hoek om en vertelde meteen wat het hele plan was, ze hielp met het dragen van al onze spullen, die ik nog steeds bij mij had en tilde ik Senna en gaf hier en daar nog wat kusjes aan haar. Ze gaf aan dat ik op het bed mocht gaan zitten met haar op schoot, met haar rug tegen mij aan. En toen begonnen ze met alle stickertjes en draadjes aan haar vast te maken. En toen ontstond er paniek in de kamer... 

Omdat het verhaal nu toch al heeel erg lang is ga ik het toch weer in delen doen en anders zijn jullie halverwege alweer klaar met het verhaal. Het volgende deel is het heftigste en wil ik graag dat dat goed gelezen wordt, want dat is denk ik ook voor mij het belangrijkste. Maar ik ben blij dat ik dit al heb kunnen schrijven.  Het volgende deel zal pok weer komen, wanneer ik weer verder de behoefte heb om verder te schrijven.