Een nachtmerrie die werkelijkheid wordt.

5 oktober 2021, 20.37. De reanimatie is gestopt. Ik krijg Senna meteen in mijn armen. En de hele kamer loopt leeg. Bram en ik krijgen tijd en ruimte om samen ons verdriet te laten gaan. Er wordt gevraagd wie er voor ons gebeld kan worden. De zuster belt mijn moeder, die samen met de ouders van Bram bij ons thuis zit. Zij krijgen met dit telefoontje dus te horen dat zij hun kleindochter verloren zijn. De vader van bram blijft in ons huis bij Samara en onze moeders komen naar het ziekenhuis. (Mijn stiefvader is thuis bij mijn zusje, die heeft de hele avond ook alleen gezeten.)

Toen onze moeders in het ziekenhuis aankwamen. Werd er eerst alleen maar gehuild en werden wij vast gehouden. Senna lag nog steeds in mijn armen, ik wilde haar nooit meer los laten. Al heeft Bram haar natuurlijk ook veel vast gehad. 

Toen onze moeders er waren kwamen ook de kinderarts en de verpleegkundige weer binnen. Ze wilde vragen of wij het goed vonden om testen te laten doen. Waaronder een CT-scan, en een biopt. Ze wilde zoveel mogelijk van Senna onderzoeken omdat haar dood zo onverwachts was. Maar eerst gingen we naar de CT-scan, ik zat samen met Senna in een rolstoel en werder we er naartoe gereden, hiervoor is iemand helemaal voor opgeroepen, want het was al zo laat. Dit was zo'n vreemd en naar moment. Daar ging ons meisje. Dat grote apparaat met het lichaampje van ons meisje, het lichaampje dat zo gevochten heeft. Gelukkig kreeg ik haar snel weer terug in mijn armen en reden we terug naar de kamer waar Senna is overleden. Daar wilde de arsten alle testjes verder uitvoeren, maar daar mochten we niet bij zijn, want dit is ook naar om te zien. 

Ook werd er gevraagd wat we met Senna wilde, of we haar naar huis wilde.. toen werd ik een beetje boos, mee naar huis?!?! Ik ga toch niet haar zo mee in de autostoel nemen. En dan?!   Maar wat de arst bedoelde was of we haar later thuis wilde hebben of bij het uitvaartcentrum. Senna zou deze nacht in het ziekenhuis blijven in het mortuarium. Zodat ze de volgende ochtend naar Amsterdam gebracht kon worden waar de autopsie plaats zou vinden. Ook kwam al de vraag of we wisten of we haar wilde begraveb of cremeren. Hier waren we snel over uit. Cremeren. Ik wilde Senna thuis hebben. Bram wilde ook graag een plekje hebben om naartoe te gaan, dus dan konden we kijken of er een mogelijkheid was om ergens voor een deel uit te strooien. (Hier later meer over) maar zo hadden we beide wat we graag wilde.  Ook kwam de vraag of we in contact gebracht wilde worden met de stichting Make a memory. Hierdoor moest ik zo huilen, ik kende de stichting, maar had er nooit zo mee in aanmerking willen komen. Niet voor ons!!

Na alle testen mocht ik haar zelf weer aankleden. Dit werd al wat lastiger, want haar lichaam werd stijf. Ook verkleurde Senna heel erg in haar gezicht. Na het aankleden hebben we ook besloten om naar huis te gaan. Want het werd steeds minder fijn om haar zo te zien.  Ondertussen was het ook al half 3 in de nacht. We waren gebroken en helemaal op. Dus gingen we naar huis, zonder Senna. Dit was al een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Je kind achterlaten. 

We reden naar huis. Het is echt maar 2 minuten rijden naar ons huis, maar het voelde als uren. De pijn en verdriet was zo aanwezig. We konden ook heel weinig tegen elkaar zeggen. Toen we thuis kwamen, was Samara net wakker omdat ze moest plassen. Die was al verbaasd omdat eerst oma er was en nu opeens de andere opa. Wij zijn meteen naar boven gegaan om haar te vertellen wat er gebeurd is. Ik zie ons nog zitten op de grond op de overloop. Huilend hebben we haar verteld dat Senna niet meer leeft en dat Senna nu niet mee naar huis kon. Het is voor zo'n klein meisje natuurlijk zo moeilijk om te begrijpen helemaal als je eigenlijk nog slaapt. Ze is met ons mee naar beneden gegaan. Ze kon natuurlijk niet meteen meer slapen. Het was voor haar zo raar. Zoveel verdriet. Wij spraken af met onze ouders dat ze de volgende ochtend zo snel mogelijk weer naar ons toe zouden komen. En dat wij nu even konden slapen.  Samara is met ons mee naar bed gegaan, ik had de behoefte om haar dichtbij mij te hebben. Bram en Samara vielen snel in slaap. Ik heb denk ik 10 minuten mijn ogen even dicht gehad. Maar slapen kon ik niet. Ik heb toen in de nacht al allerlei urnen uitgezocht en het rouwkaartje. (Natuurlijk mocht bram hier nog een mening over geven) 

Bram en samara werden iets later wakker, ik was al beneden. Zij kwamen beneden en dan merk je dat je toch voor Samara wel iets moet doen. Zij moet ook eten en kleren aan.  Gelukkig kwamen mijn ouders al vrij snel dus die konden gelukkig helpen. Trek had ik zelf absoluut niet. En ben in die dagen ook veel afgevallen (is er nu al weer allemaal x3 terug aan hoor.. 🥴)

We hebben in de ochtend als eerst alle familie op de hoogte gebracht met de tekst: Lieve allemaal, Wij zijn gisteren in onze grootste nachtmerrie terecht gekomen.  Na net 1 jaar en 1 dag oud te zijn is Senna gisteren, aan tot nu toe nog onbekende reden, overleden.  Wij zijn hier verder nog niet instaat om verder over te praten.  Dus appen mag, maar of we antwoorden is het tweede. Wij hebben tijd nodig om dit grote verlies te gaan verwerken. 

X Bram & Marissa 

De reacties die we kregen waren zo warm en iedereen gaf ons de ruimte. Mijn moeder was voornamelijk het contactpunt met iedereen. Want om 12 uur zou de uitvaart medewerker hier zijn. Want er moest echt heel veel geregeld worden. Maar het allerergste waar we achter kwamen is dat wij niet verzekerd waren voor het overlijden Senna. Dat was schrikken naar onze ouders gaven beide aan hieraan mee te willen werken. Senna zou het mooiste afscheid moeten krijgen. En niks zou te gek moeten zijn.  Ik ben hen daar nogmaals zoooo erg dankbaar voor.

Voordat de uitvaartcentrum ondernemer er was werden we gebeld dat Senna onderweg was naar Amsterdam en dat ze zouden bellen als ze aangekomen was. Dit voelde zo fijn, we werden zo fijn op de hoogte gehouden. Maar er moesten ook formulieren ingevuld worden. Telefonisch hadden we het al doorbesproken. Maar er werder ook vragen gesteld, die je eigenlijk niet wilt weten. Bijvoorbeeld of het goed was dat ze haar hart eruit zouden halen en dat ze die helemaal goed zouden onderzoeken, maar het was niet zeker of die dan terug geplaatst kon worden, dan zouden we haar hart later op gestuurd krijgen. Dat vond ik zoooo gek. En of ze in haar hoofd mochten kijken. Ik had het liefst dat ze niet in haar hoofd zouden kijken, ik wil Senna nog kunnen zien zoals ze was en niet met allerlei snede om haar hoofd.  Dus zolang die nodig was, werd dit niet gedaan.  Gelukkig belde ze een paar uur later weer op dat alle onderzoeken goed waren gegaan, haar hart was weer terug geplaatst en ze hebben niet in haar hoofd hoeven te kijken. Senna werd nu opgehaald door het uitvaartcentrum en zou daar mooi worden gemaakt. Wij zouden later gebeld worden of we nog kleren wilde langs brengen. Maar dat gebeurde pas later. 

Toen eenmaal de uitvaart ondernemer er was. Kwam echt al het geregel. Wat voor kist, waar de condoleance, welk crematorium, welk kaartje, welk lettertyp op het kaartje, wanneer moet alles plaats vinden, hoeveel mensen wil je op de uitvaart en hoeveel bij de condoleance, wat wil je mensen aanbieden qua eten en of drinken en noem maar op.  Deze meneer was zelf erg van slag over het verlies van Senna. Dat was duidelijk, maar vond ik ergens heel fijn, we werden niet behandeld als lopende band werk. We werden zo begeleid in alles. En uiteindelijk was alles klaar. De kaart zou hij die middag nog maken, zodat we die de volgende dag op de post konden doen.  Zondag 10-10-2021 zou de condoleance zijn op de prachtige locatie, Papa's beach house in hoofddorp. En maandag 11-10-2021 zou de uitvaart zijn in het crematorium van Yarden in Haarlem. Ook echt een prachtige locatie. 

Later zal ik is vertellen hoe we Senna weer thuis hebben gekrege . Want anders wordt het te veel in een keer. En het is al aardig wat. 

Lieve Senna jij wordt noooit vergeten! 🤎