Op 11 oktober is mijn dochtertje Emily 1 jaar oud geworden. Drie weken daarvoor hadden mijn man en ik besloten dat het wel erg leuk zou zijn als ze een broertje of zusje zou krijgen. We spraken direct af: Geen geplan, geen ovulatiemomenten, we hebben geen haast. Met een grote glimlach liepen wij heel dat weekend rond, wat voelde dit idee goed.

Normaal is je kindje zo rustig, zoet en lief en van de één op de andere dag herken je hem/haar er niet meer in terug. Druk, niet luisteren, zeuren, niet willen slapen, hangerig, eigenlijk alles wat je kindje normaal niet heeft hebben ze nu ineens wel. Je kind zit in een sprongetje.

Toch vraagt elke ouder zich dit wel af zodra er een klein kindje begint te groeien in de buik. Krijgen we een zoontje of een dochtertje? Honderden symptomen zijn er bedacht waar je van te voren aan kan merken of het een jongen of een meisje wordt. Buik naar voren is jongen, veel misselijk is een meisje, enzovoort. Deze symptomen wezen bij mijn vorige zwangerschap dus duidelijk op een jongen, terwijl het toch een meisje werd. Klopt dus niets van.

Met mijn vorige zwangerschap had ik precies hetzelfde. Met een positieve zwangerschapstest in mijn handen en dan direct de vraag: "Geheimhouden tot de eerste twaalf weken voorbij zijn of direct bekendmaken?"

Dit is iets waar ik al heel lang over nadenk, al vaak met mensen over heb gehad en nu maar eens heb besloten een blog over te schrijven, want ik kan jullie hulp wel gebruiken. Hoe noem je nou het geslachtsdeel van een meisje?

Toen Emily nog maar net een maandje oud was kon ik me niet voorstellen dat er een dag zou komen dat ze niet meer alleen een fles nodig had, maar ook bijvoeding. De dag dat ze helemaal geen fles meer zou krijgen leek nog zo ver weg. Ik had dan ook totaal geen idee hoe ik dit zou moeten gaan aanpakken.

Je kindje heeft koorts, hoest veel of is wat hangerig. Als moederzijnde merk je meteen dat je kindje anders doet dan normaal en niet helemaal lekker is. Het liefst bel je direct de dokter, want je maakt je zorgen. Maar wanneer besluit je nou om te gaan bellen? Gelijk op het moment dat je merkt dat je kindje anders doet dan normaal of kijk je het eerst even aan en bel je pas op het moment dat je het echt niet meer vertrouwt?

Dat is toch wel de meest moeilijke vraag die ik steeds krijg van mensen die kleertjes voor Emily willen kopen. Gemiddeld heeft ze nu maat 80, ze is bijna een jaar, maar bij sommige winkels vallen de kleertjes groot en bij andere juist klein. Dat maakt het een stuk moeilijker om iets te kopen, aangezien je niet je baby iets laat passen in de winkel. Daarnaast is het (bijna) altijd seizoensgebonden kleding is, dus het kan ook niet wachten in de kast.

Voordat Emily geboren was heb ik het wel eens voorbij zien komen, de Rapley Methode, via ouders die voornamen hun kind op te voeden via speciale methoden. Ik hield me er niet zo mee bezig, ik wist helemaal niet wat me te wachten stond. Zonder de methoden ook maar te bestuderen vond ik dat je niet van te voren al een methode kon kiezen.