Max staat bij het graf van zijn moeder, een paar maanden geleden overleed zij plotseling. Ze was uitgegleden in bad en verdronken. Hij had haar gevonden. Na jaren geen therapie meer te hebben gehad was hij vanmorgen weer bij zijn psycholoog geweest. Hij wist nu zeker dat hij geen antwoorden meer zou krijgen. Zijn vader had zijn oma vermoord, en nu was ook zijn moeder niet meer in leven. Hij had zijn opa en oma nog maar er was geen hechte band. Na zijn vaders overlijden zag hij hun alleen met verjaardagen. Er was veel spanning tussen zijn moeder en zijn opa en oma. Dit had ook te maken met Frans, de nieuwe man in zijn moeders leven. Frans had hun gered maar ook zijn vader vermoordt. Frans was nu alweer een paar jaar weg bij zijn moeder. Hij was nog wel op de begravenis geweest maar was ook weer snel vertrokken, zelfs zonder Max wat te zeggen. Ook van hem zou hij nooit de antwoorden krijgen die hij zocht.

Een donker gedaante komt achter Bas vandaan. Nog altijd schijnt er een helder licht bij het trappengat. Het voelt alsof we tussen het goede en kwade zitten. Het voelt niet alleen zo, het is zo. Ik buig me helemaal over Max heen om hem te beschermen. Frans begint weer in het latijns te praten. Uit zijn tas haalt hij een bijbel en een kruis. Het huis begint te schudden, het lijkt op een aardbeving. Frans ziet er gehavend uit. Het zwarte gedaante komt op Frans af, het lijkt erop of Frans steeds meer moeite krijgt met praten. Dan ineens vliegt Frans door de slaapkamer van Max heen. Het lijkt alsof hij door een vrachtwagen is aangereden. 

Er zijn momenten in je leven waarbij minuten, uren lijken te duren. Elke seconde dat Bas daar stond met Max hangend over de trapleuning, elke seconde ging ik een beetje dood. Ik zag voor me hoe ik na uren weeën eindelijk mocht persen en zijn kleine mooie lichaam tevoorschijn kwam. Ik hoorde zijn eerste huiltje, voelde zijn warme lichaampje op de mijne. Zijn eerste keer mama, eerste keer naar de peuterspeelzaal, eerste keer naar de eerste hulp omdat hij zo hard gevallen was. De liefde, de zorgen, het lachen, het huilen alles kwam voorbij. Ik begreep niet hoe deze man, die dit allemaal met mij mee heeft gemaakt, nu zo koud en harteloos naar zijn zoon kon kijken. 

Het is zover, daar gaan we dan. Frans heeft spullen ingeslagen die hij nodig heeft en rijd voorop. Wij rijden met Thea mee, zodat mocht Bas toch niet weg zijn, hij niet de auto herkend. Max heeft bijna niets gegeten, en ik ook niet. We hebben een beetje verslagen met zijn drieën aan tafel gezeten. Moeder was opvallend stil, al vanaf het moment dat Frans vertelde dat ze mee moest gaan. Ik zie voor het eerst angst op haar gezicht. Wanneer we bij het huis aankomen is het donker in huis, de auto van Bas is weg en na nog een rondje rijden besluiten we te parkeren. Wanneer ik voor de deur sta krijg ik een heel zwaar gevoel, mijn moeder pakt de sleutels die ze nog heeft van onze woning en draait de deur open. Frans gaat voorop en dan mijn moeder, gevolgd door mij en Max en Thea loopt als laatste naar binnen. Dan besef ik me ineens dat ik niet weet waar ze mijn vader hebben opgeroepen, ik heb nooit gebeld naar mijn vriendin om haar dochter te spreken. Ik raak in paniek.

‘Hoor ik een auto aankomen?’ Ik kijk mijn moeder vragend aan. We zijn weer richting Nederland gereden en gestopt om de benen te strekken. We staan ergens in niemandsland. ‘Ik hoor niets Suzan’ zegt mijn moeder geruststellend, maar ik zie haar nog meerdere malen om zich heen kijken. Max ligt te slapen, hij heeft geen vragen gesteld, is rustig in de auto gestapt en daar verder gaan slapen. ‘Waar moeten we nou naar toe?’ ik stel de vraag maar ik wil het antwoord niet weten. De afgelopen dagen zijn zo snel gegaan, mijn hele leven staat op zijn kop, en ik ben zo vermoeid. ‘We gaan een telefoon zoeken, en zodra we die hebben gevonden bellen we Thea’. Dat is echt mijn moeder, ze gaat gewoon door, en bedenkt meteen een nieuw plan. Als we verder rijden komen we uit in een dorpje waar het opvallend druk is. Ik besluit maar iemand aan te spreken. Gelukkig worden we snel geholpen, we krijgen een mobiel en bellen Thea. Gelukkig neemt ze op en we spreken een plek af waar we mekaar ontmoeten. Ze neemt meteen contact op met het andere medium en hoopt dat hij mee kan komen.

Mijn vader is gestorven toen ik bijna drie jaar was. Ik herinner hem niet, er zijn geen foto's, geen familie van zijn kant. Ik heb me vaak afgevraagd wat voor een man het was. Als ik er naar vroeg kreeg ik standaard te horen dat hij een harde werker was. Dat hij al vroeg zijn ouders was verloren en dat hij was gestorven aan een hartaanval.  Wanneer ik meer wilde weten begon mijn moeder ergens anders over. In mijn pubertijd wilde ik meer antwoorden, we kregen dan altijd ruzie, op een dag vertelde ze dat ze het moeilijk vond, ze was nog niet over zijn dood heen. In mijn hoofd heb ik toen een verhaal gemaakt over echte ware liefde, dat zou ook de reden zijn dat ze altijd alleen is gebleven. Verder van de waarheid kon ik niet afzitten. In mijn hoofd speel ik het gesprek met Thea af. Gevaarlijk,alcoholist, kind proberen te verdrinken en vermoord. 

We rijden al een paar uur, steeds verder Duitsland in. Ik heb nog bijna niets gezegd en Max ligt nu eindelijk te slapen. Moeder praat aan één stuk door, maar ik sla het niet op. Ik doe mijn ogen dicht, ik voel dat mijn hele lichaam pijn doet. Ik wil graag slapen, en pas weer wakker worden wanneer deze nachtmerrie voorbij is. Elke keer als ik mijn ogen dicht doe zie ik het gezicht van Bas voor me, dat minachtige lachje, die ogen. Ik weet helemaal niets meer van de avond/nacht , dat maakt me zo bang. Als ik eindelijk wegzak droom ik over de schim, ik zie hem boven Bas hangen, ik zie geen gezicht, alleen een silhouet. Het gezicht van Bas zie ik langzaam veranderen, het krijgt iets donkers over zich heen, uiteindelijk herken ik hem niet meer. Hij loopt op me af en pakt me vast, we staan ineens op de gang, en hij begint te duwen, ik probeer me te verzetten en zie het trappengat steeds dichterbij komen, ik probeer me nog vast te grijpen maar ik val. Dan word ik wakker. Ik zit nog steeds in de auto, ik ben hier veilig maar ik durf me ogen niet meer dicht te doen.