In het donker (deel 7)

‘We zijn er’ zegt mijn moeder ineens. Ik heb niet eens gemerkt dat we zijn gestopt zo in gedachte ben ik verzonken. Ik stap uit en voel de zon branden op mijn gezicht. Ik kijk om me heen, het is hier prachtig. Een klein huisje met een prachtige tuin, en als ik rondkijk zie ik alleen maar weiland. Koeien en paarden vullen de oppervlakte. Heel in de verte zie ik een ander huis. Ik heb geen idee waar we zijn maar ik word er rustig van. Max rent ineens vooruit, achter het huis blijkt een grote speeltuin te zijn. Hij lacht en springt op een trampoline. Ik kijk mijn moeder aan en ik zie haar lachen. ‘Waar zijn we Mam?’

‘Je zult het niet herkennen maar als kind heb je hier een jaartje gewoond’, we zijn hier naartoe verhuisd na het overlijden van je vader'. Het huisje is van een goede vriend van mij, ik had hem al jaren niet meer gesproken. Ik heb hem gisteren gebeld, ik had een voorgevoel dat we misschien er wel even tussenuit moesten. Gelukkig is het pand nog steeds van hem. Ga jij met Max maar de omgeving verkennen, dan zet ik binnen vast thee’, ze pakt nog even mijn gezicht vast, en geeft me een kus, en voor heel even vallen alle zorgen van me af.

Samen met Max hebben we wel een uur in de omgeving rondgelopen, vlakbij is een klein bosje waar een beekje doorloopt, de weilanden lijken oneindig. Wanneer we uiteindelijk de grote weg bereiken besluiten we terug te lopen. Max rent en springt en lacht, een heel contrast met hoe ik hem die ochtend aangetroffen had. Ik wil graag dat hij blijft lachen, maar toch moet ik hem vertellen dat hij voorlopig zijn vader niet zal zien, en dat hij deze week niet naar school gaat. Ik ga met hem op een verlaten bankje zitten, en zeg dat we een weekje vakantie hebben. Max kijkt me wat verbaasd aan, en ik vrees dat hij me niet geloofd. ‘Mama andere kinderen zitten wel op school toch’?

‘Ja dat klopt, maar mama wilde graag nog even met jou en oma op vakantie’.

‘Vind papa dat niet erg dan?’ Max zijn gezicht betrekt. Tranen lopen over mijn gezicht, ik wil me wegdraaien maar hij heeft het al gezien’.

‘Mis je papa?’ vraag ik snel, maar ik wil het antwoord eigenlijk niet weten.

‘Ik vind papa eng, hij doet heel boos’ , Max begint te huilen, grote tranen rollen over zijn wangen. ‘Mama, Papa heeft gezegd dat jij gek bent, en dat ik je een tijdje niet meer zal zien, misschien wel nooit meer’.

Ik schrik en begrijp het niet. ‘Wanneer heeft papa dit gezegd?’

Ik kom erachter dat Bas gisteravond Max nog heeft gebeld, en ik begrijp niet waarom mijn moeder mij dat niet verteld heeft. Wanneer ik aan Max vraag wat hij nog meer heeft gezegd lopen de rillingen over mij rug. Max had aangegeven bij mij te willen blijven, maar volgens Bas kon dat niet. Bas had hem verteld dat ze samen weg zouden gaan, naar een betere plek. Ergens waar mama niet kon komen. Mama kon niet mee.

Ik pak Max vast, Mama gaat nergens zonder jou heen’. Ik til hem op mijn rug en loop terug naar het huisje. Ondertussen is het al gaan schemeren , bij het huis aangekomen ruik ik dat mijn moeder aan het koken is. Blijkbaar was er al eten in huis, ik vraag me steeds meer af wat ze voor me achterhoudt. Max lijkt mijn gedachte te kunnen lezen en voordat we naar binnen lopen zegt hij ‘Oma weet wie die man is’.

‘Welke man Max’?

‘Die bij ons in huis zit, ze weet wie dat is’.

Wanneer puzzelstukjes samen vallen, en vragen beantwoord worden, verwacht je dat het beter zal gaan. Dat er oplossingen komen, niet meer vragen en meer twijfel.

Max ligt op bed, morgen moet ik hem ziek melden op school. Ik heb geen telefoon en vraag me af welk nummer het was. Dan komt mijn moeder op me aflopen, met een briefje, een briefje met alle nummers die ik nodig heb. Niet alleen van school maar ook van mijn vriendin en een advocaat, van Thea en een ander medium die mij kan helpen. Duidelijker kan niet, ze weet zoveel meer. Ik ben er klaar mee, en zeg haar dat ze moet gaan zitten. ‘Ik wil nu alles weten, ik ben in een hel beland, alles lijk ik kwijt te raken, en jij weet waarom’.

Haar ogen slaan neer, ‘Alles wat ik gedaan heb, al die jaren is voor jou, zodat ik je kon beschermen, een goede jeugd geven. Ik heb altijd gewild dat ik dit geheim met me mee kon nemen naar me graf, maar dat kan niet meer. Hij heeft een weg terug gevonden en wil wraak. Als hij nou maar achter mij aan was gekomen, daar had ik nog mee kunnen leven, maar hij gaat achter jou en Max aan, omdat hij me daar het meest mee raakt, alweer.’

Ik begrijp er helemaal niets van, maar krijg het koud tot op het bot. ‘Mam waar heb je het over, wie wil er wraak, en waarom?’

Ineens lijkt ze honderd jaar ouder, ze zucht diep, ‘Suzan de geest in jullie huis, dat is je vader’.