In het donker (deel 8)

Mijn vader is gestorven toen ik bijna drie jaar was. Ik herinner hem niet, er zijn geen foto's, geen familie van zijn kant. Ik heb me vaak afgevraagd wat voor een man het was. Als ik er naar vroeg kreeg ik standaard te horen dat hij een harde werker was. Dat hij al vroeg zijn ouders was verloren en dat hij was gestorven aan een hartaanval.  Wanneer ik meer wilde weten begon mijn moeder ergens anders over. In mijn pubertijd wilde ik meer antwoorden, we kregen dan altijd ruzie, op een dag vertelde ze dat ze het moeilijk vond, ze was nog niet over zijn dood heen. In mijn hoofd heb ik toen een verhaal gemaakt over echte ware liefde, dat zou ook de reden zijn dat ze altijd alleen is gebleven. Verder van de waarheid kon ik niet afzitten. In mijn hoofd speel ik het gesprek met Thea af. Gevaarlijk,alcoholist, kind proberen te verdrinken en vermoord. 

'Ik snap het niet, wat zeg je nou toch allemaal. Ik ben in de war. 

'Het is je vader, Thea heeft het bevestigd. Ik had alleen gehoopt je dit nooit te hoeven vertellen.'

Ik kijk mijn moeder lang zwijgend aan, dan verbreek ik de stilte, nu wil ik alles weten over mijn vader, dat is ze me verschuldigd. Ze stemt toe en begint te vertellen.

'De dag dat ik je vader leerde kennen zal ik nooit meer vergeten. Op slag verliefd was ik. Ik zocht naar een man die me kon beschermen, die er sterk uitzag en humor had. Niet een man die overal maar ja en amen op zou zeggen. Mijn ouders hadden al besloten dat ik met de vrijgezellige buurjongen zou gaan trouwen, want ik werd te oud om vrijgezel te zijn. Ze waren ook niet blij met mijn keus voor jouw vader, hij was veel te amicaal, had teveel praatjes. Ik luisterde niet, vond het geweldig dat hij altijd in de belangstelling stond. Hij had altijd het hoogste woord en kende geen schaamte. Ik dacht dat hij erg geliefd was bij andere maar dat bleek achteraf niet zo te zijn, ze waren vaak bang voor hem, maar dat wist ik toen nog niet.

Je vader vroeg me redelijk snel ten huwelijk, we waren immers al wat ouder dus dan gaat het snel dacht ik. Eenmaal getrouwd kwamen de problemen, hij raakte gewond op het werk, en kwam thuis te zitten. Hij had teveel gedronken en was van een steiger af gevallen. Het was een wonder dat hij het overleefd had. Ik maakte me zorgen en vond dat hij minder moest drinken, uiteindelijk werd het alleen maar meer. Ik kan de eerste klap die ik kreeg goed herinneren. Alle klappen daarna bijna niet meer. Hij werd steeds sadistiser, en hij genoot ervan om mij te kleineren,  eerst niet dan bood bij zijn excuses aan. Ik werd zwanger, want ook dat ging gewoon door, ik durfde geen nee te zeggen. Hij werd even rustiger, vlak na jou geboorte kreeg ik zelfs weer even hoop. Hij was zo blij dat hij vader was geworden. Ik had zo gewild dat hij dat gevoel vast had kunnen houden, maar helaas. Het duurde niet lang voordat hij gek werd van je gehuil, al deed je dat bijna niet. Hij was er van overtuigd dat jij niet zijn dochter was, ik zou vreemd zijn gegaan. Hierin werd hij steeds erger, dat was zijn excuus om niet van je te hoeven houden. Hij dreigde vaak om jou wat aan te doen, want daar had hij mij het meest mee. Toch dacht ik zover gaat hij niet. Helaas had ik ongelijk. Op een avond kwam hij uit de kroeg, behoorlijk dronken, hij was eruit gegooid, en erg boos. Ik was jou net in bad aan het doen, toen hij thuis kwam. Hij liep de badkamer, probeerde mijn kleren uit te krijgen, ik zei dat hij even moest wachten, je lag zo in bed. Hij liep op het bad af en drukte jou onder water,  hij zou wel zorgen dat je snel sliep. Hij was zoveel sterker dan mij, ik begon te gillen, te huilen, te smeken maar hij liet niet los. Het enigste wat ik kon bedenken was hem zo kwaad op mij te maken, dat hij jou los zou laten. Ik schreeuwde dat ik nooit meer met hem seks zou hebben, omdat zijn collega veel beter was in bed. Dit hielp gelukkig, hij trok jou uit bad, en smeet je op jouw slaapkamer neer, deed de deur op slot en greep mij toen naar de keel. Ik dacht echt dat hij me zou vermoorden, en dat had hij ook gedaan, was het niet dat de buren op mijn geschreeuw afkwamen. Ze belde aan, en hij zei nog snel dat ik mijn kop dicht moest houden. Hij is toen naar de deur gelopen en heeft een tijdje met de buurman gepraat. Geen idee welk smoesje hij heeft verteld. Ik ben naar jou toe gegaan en heb je vastgehouden en proberen te troosten. Ik dacht dat je vader terug zou komen maar hij was op de bank gaan liggen en in slaap gevallen. Ik wist toen dat je vader dood moest, het was of hij of wij. Ik heb jou gauw naar mijn ouders gebracht, en heb medicijnen van mijn vader, jou opa gepakt. Opa moest zijn medicatie altijd malen, dat had ik ook gedaan, bijna een heel doosje. Dit heb ik door je vaders wiskey gedaan, ik was zo bang dat hij het zou proeven. Ik heb het bij hem neergezet, en heb gewacht tot hij wakker werd. Als hij alcohol zag staan moest het op, dus toen hij wakker werd greep hij meteen naar het glas, sloeg het zo achterover. Het wachten begon toen, gelukkig werd hij al snel niet lekker en ging hij op bed liggen. Ik ben terug naar mijn ouders gegaan en heb gewacht. Ik was zo bang dat hij de dokter zou bellen, en erachter zou komen. Dit heeft hij niet gedaan en de volgende dag ben ik naar huis gegaan en trof hem levenloos in bed aan. Ik heb nooit vragen gehad, iedereen dacht dat hij zichzelf kapot had gezopen. Na de begrafenis ben ik met jou naar hier vertrokken. Hier kon ik tot rust komen, was ik niet bang dat mensen vragen gingen stellen, en voelde ik me voor het eerst in jaren eindelijk veilig. We waren hier nog veel langer gebleven als jou opa niet ineens heel ziek was geworden, bijna een jaar na je vaders dood kon ik jouw opa begraven.' 

Het was ondertussen al midden in de nacht . Er vielen bepaalde stukjes op zijn plek. Mijn angst in het water, de nare dromen die ik zolang heb gehad. De reden dat er geen foto's van mijn vader te vinden waren. Dat er nooit over hem gesproken werd. Dat mijn oma me vertelde dat het beter was dat hij dood was, waarvan ik dacht dat mijn vader veel ziek was geweest. 

De vraag was alleen wat nu? En waarom blijft hij bij Bas, komt hij ons niet achterna? Ik besloot dat ik nog even bij Max in bed zou gaan liggen, nog even mijn ogen dicht. Morgen was weer een nieuwe dag vol zorgen. Ook mijn moeder wilde nog wel even naar bed. Samen liepen we naar boven toen haar mobiel afging, het was Bas. Mijn moeder nam op.

'Denk maar niet dat ik jullie niet zal vinden vieze teringwijfen, weet als ik jullie te pakken krijg dat niemand iets van jullie terug vind'. Daarna drukte Bas de verbinding weg. Ineens bedacht ik me dat hij ons zou kunnen traceren door mijn moeders telefoon. 

Klaarwakker waren we, snel pakte we al onze spullen, en Max maakte we wakker. We konden hier niet blijven, mijn moeder schreef nog wat nummers op en haalde de simkaart uit de mobiel, en spoelde deze door de wc, daar gingen we weer, met de duivel op onze hielen.