In het donker ( deel 12)

Een donker gedaante komt achter Bas vandaan. Nog altijd schijnt er een helder licht bij het trappengat. Het voelt alsof we tussen het goede en kwade zitten. Het voelt niet alleen zo, het is zo. Ik buig me helemaal over Max heen om hem te beschermen. Frans begint weer in het latijns te praten. Uit zijn tas haalt hij een bijbel en een kruis. Het huis begint te schudden, het lijkt op een aardbeving. Frans ziet er gehavend uit. Het zwarte gedaante komt op Frans af, het lijkt erop of Frans steeds meer moeite krijgt met praten. Dan ineens vliegt Frans door de slaapkamer van Max heen. Het lijkt alsof hij door een vrachtwagen is aangereden. 

Dat was het dan bedenk ik me, alleen Max en ik zijn er nog. Ik begin te huilen, niet voor mezelf maar voor Max. Mijn zoon, mijn alles, en ik kan hem niet meer beschermen. Ik zou mijn leven geven als dat Max zou redden. Ik kan niets anders meer dan smeken. Dan voel ik een arm op mijn schouder, ik kijk op, en daar staat mijn moeder. Ik zie haar zo duidelijk dat ik even geloof dat ze niet dood is. Achter haar staat Bas, mijn Bas, de vader van mijn zoon, mijn liefde. Ze komen ons halen denk ik. Het zwarte gedaante krijgt vorm, ik zie een gezicht, ik zie mijn vader. Bas en mijn moeder staan om mij en Max heen, en ook Thea zie ik ineens voor me staan. 

Het gezicht van mijn vader ziet zo nors, zo kil. Een man zonder geweten. Hij probeert naar mij toe te komen, maar dat lukt hem niet. Met zijn drieën duwen Bas Thea en mijn moeder, mijn vader richting de kamer van Max. Frans komt bij en begint weer te praten, dit keer met effect, met hulp. Er vliegt vanalles door de kamer, en dan éindelijk verdwijnt mijn vaders gezicht, zijn schim, naar hopelijk de hel. 

Het wordt stil in huis, heel stil. Ik zie mijn moeder en Bas, ze houden mij en Max vast, Max opent zijn ogen. Bas geeft Max een kus en ook mijn moeder kust Max op zijn voorhoofd. Ik kijk hun aan, en daar is het besef, ik ben ze kwijt. Max is zijn vader en zijn oma kwijt. Op de ouders van Bas na hebben we geen familie meer. 

Het daglicht komt langzaam door de ramen, Thea Bas en mijn moeder vervagen langzaam, dit is de laatste keer dat ik ze heb gezien. 

Daar zitten we dan, Frans ik en Max tussen de overleden lichamen. Frans is de éérste die actie onderneemt. Hij schrijft een senario op over wat er gebeurd is. 'Lees het goed door Suzan, onthou het want ik verbrand dit papier zo, en dan bel ik de politie'.

Zo gebeurde het ook, eindeloos lang hebben ze me vragen gesteld, telkens heb ik herhaalt dat Bas een psychose moet hebben gekregen. Dat mijn moeder en Thea ons probeerde te helpen en dat Frans uiteindelijk Bas heeft overmeesterd. Dat ik niet meer precies wist hoe of wat, door shock. 

Max werd opgevangen door mijn schoonouders. Ze wilde in eerste instantie niet geloven dat hun zoon tot deze gruwelijke daden in staat was geweest. Het onderzoek wees uit dat het zo was, en omdat ook Max vertelde dat papa ineens zo boos en naar was gaan doen, geloofde ze het uiteindelijk toch.

Het huis heb ik verkocht, ik kan daar niet meer zijn. Samen met Max ben ik in mijn moeders huis gaan wonen. Na de begrafenissen zijn we eerst een maand naar duitsland gegaan. Max heeft vanaf dag één therapie, en zijn verklaring over een donkere man, een schim, word gezien als een manier om er mee om te gaan wat zijn vader heeft gedaan. Ik laat het zo, hij lijkt zich niets te kunnen herinneren over de bewuste avond, daar ben ik blij om. 

Alleen met Frans kan ik praten over wat er echt gebeurd is.