In het donker (deel 11)

Er zijn momenten in je leven waarbij minuten, uren lijken te duren. Elke seconde dat Bas daar stond met Max hangend over de trapleuning, elke seconde ging ik een beetje dood. Ik zag voor me hoe ik na uren weeën eindelijk mocht persen en zijn kleine mooie lichaam tevoorschijn kwam. Ik hoorde zijn eerste huiltje, voelde zijn warme lichaampje op de mijne. Zijn eerste keer mama, eerste keer naar de peuterspeelzaal, eerste keer naar de eerste hulp omdat hij zo hard gevallen was. De liefde, de zorgen, het lachen, het huilen alles kwam voorbij. Ik begreep niet hoe deze man, die dit allemaal met mij mee heeft gemaakt, nu zo koud en harteloos naar zijn zoon kon kijken. 

Thea drukte Max weer in mijn armen en trok mij mee mijn slaapkamer in. Ik hoorde Bas schreeuwen en Frans bleef maar dezelfde zinnen herhalen. Ik hoorde ze tegen de muur aanslaan, op de grond vallen. Thea drukte de kamerdeur dicht en ik legde Max op bed. Nog steeds leek hij buiten bewustzijn. Gelukkig kreeg hij niets mee. Ik streelde hem door zijn haar, en de tranen stroomde over mijn wangen. Ineens werd het stil, veel te stil. Thea hield nog steeds de deur vast. We keken mekaar aan, Thea wilde wat zeggen maar voordat ze dat kon werd de deur met een ruk opengetrokken. Bas stond aan de andere kant en in een flits had hij Thea te pakken. Hij greep haar naar de keel, en drukte haar naar de grond. Ik rende op hem af, en gebruikte al mijn kracht om hem van Thea af te trekken. Ik was alleen niet sterk genoeg en hij smeet mij van zich af. Ineens bedacht ik me dat er nog een zakmes in het nachtkastje van Bas moest liggen. Ik pakte hem en rende weer op Bas af, maar hij was me weer te vlug af. Hij pakte mijn hand en draaide mijn arm. Het mes viel onder het bed. Hij drukte me tegen de muur aan. In mijn ooghoeken zag ik het lichaam van Thea, haar ogen verraden dat ze niet meer in leven was. Bas trok me aan mijn haar de gang op. Achter ons viel ineens de slaapkamerdeur dicht. Bas schrok hiervan, hij wilde Max. Hij smeet me weer op de grond en begon aan de deur te trekken, maar kreeg hem niet open.

Bij de trap verscheen een verblindend licht, zo helder, het verlichte de hele verdieping. Het gezicht van Bas veranderen, ik zag een gezicht van een oude man die ik niet kende.

Frans lag tussen de slaapkamer van Max en de gang in, hij begon gelukkig te bewegen. Langzaamaan kwam hij omhoog, en keek net als ik vol verbazing na het licht. 

Met zijn drieën leken we verlamd te zijn, want we bewogen nauwelijks. Niemand van ons had gezien dat Max uit de slaapkamer was gekomen. Ik merkte hem pas op nadat Bas begon te schreeuwen, Max had hem het zakmes in zijn rug gestoken. Nog voordat Bas Max te pakken kreeg dook Frans weer op hem. Frans kreeg het mes te pakken en begon als een bezetene te steken. Net zolang tot Bas zich niet meer bewoog. 

Ik kroop naar Max, zijn lichaam schokte en beefde. Ik trok hem dicht naar me toe. "Oma"  zei Max ineens en wees naar het heldere witte licht. Daarna zakte hij weer weg. 

Ik keek naar het lichaam van Bas, hij lag in een plas van bloed, en Frans zat onder het bloed. Ondanks dat het duidelijk was dat Bas zich niet meer zou bewegen, bleven de ogen van Frans op hem gericht. Hij moet geweten hebben dat deze nachtmerrie nog niet ten einde was.