In het donker (deel 10)

Het is zover, daar gaan we dan. Frans heeft spullen ingeslagen die hij nodig heeft en rijd voorop. Wij rijden met Thea mee, zodat mocht Bas toch niet weg zijn, hij niet de auto herkend. Max heeft bijna niets gegeten, en ik ook niet. We hebben een beetje verslagen met zijn drieën aan tafel gezeten. Moeder was opvallend stil, al vanaf het moment dat Frans vertelde dat ze mee moest gaan. Ik zie voor het eerst angst op haar gezicht. Wanneer we bij het huis aankomen is het donker in huis, de auto van Bas is weg en na nog een rondje rijden besluiten we te parkeren. Wanneer ik voor de deur sta krijg ik een heel zwaar gevoel, mijn moeder pakt de sleutels die ze nog heeft van onze woning en draait de deur open. Frans gaat voorop en dan mijn moeder, gevolgd door mij en Max en Thea loopt als laatste naar binnen. Dan besef ik me ineens dat ik niet weet waar ze mijn vader hebben opgeroepen, ik heb nooit gebeld naar mijn vriendin om haar dochter te spreken. Ik raak in paniek.

‘Frans , ik weet het niet , ik moet bellen, ik weet niet waar ze hem opgeroepen hebben..’ Frans knikt en ik loop naar de telefoon, even ben ik erg blij dat we nog een huistelefoon hebben. Die blijdschap vergaat snel wanneer ik merk dat de lijn dood is. ‘Hij doet het niet, ik kan niet bellen’.

‘tWe gaan hier nu weg zegt Frans, er klopt iets niet’. Ik pak Max maar die blijft verstijfd staan. ‘Op mijn kamer' zegt Max, 'op mijn kamer hebben ze geesten opgeroepen’. Ik kijk hem aan ‘ Waarom heb je me dat niet verteld Max’? Dat mocht ik niet van die man, dan zou hij me pijn doen'. Dan zakt hij ineens in mekaar, ik gil en vang hem op. ‘Max, Max, Max word wakker’ ,de paniek slaat toe bij iedereen, Max is niet meer bij bewustzijn maar ademt nog wel.

'We maken het nu af' zegt mijn moeder, en ze rent de trap op, Frans rent haar achterna. Ik hoor haar boven schreeuwen, ‘Je blijft van mijn dochter en kleinzoon af hoor je, je blijft van ze af, pak mij, kom achter mij aan, ik heb je vermoord, je moet mij hebben’.

Ik til Max op en Thea en ik gaan de trap op. Frans en mijn moeder zijn op Max zijn kamer, moeder zit op haar knieën en al geloofd ze niet, ze zit te bidden. Frans steekt wierook op, en begint zijn spullen uit zijn tas te halen. Dan ineens vallen de lichten uit, er komt een vlaag koude lucht door de kamer. De deuren klappen open en dicht. Buiten is het ook al aardig donker geworden dus veel zien we niet meer, dan voel ik een hand op mijn schouder, ik kijk om maar zie niemand. Nog steeds heb ik Max vast en wanneer ik naar Thea draai voel ik iemand aan Max trekken. Ik val om en sla mijn handen en lichaam om Max heen. Thea probeert bij me te komen maar iets houd haar tegen. Frans heeft een zaklamp en schijnt hem naar mij toe, dan zie ik ineens wie aan Max loopt te trekken, ik kijk hem recht in de ogen aan en schreeuw; ‘Bas laat hem los, laat hem los’.

Waar hij ineens vandaan is gekomen is een raadsel, misschien dat hij de hele tijd in huis is geweest. Hij lijkt wel bezeten en is beresterk, het duurt ook niet lang voordat hij Max uit mijn armen heeft gerukt. Wanneer hij Max heeft loopt hij terug naar de gang, daar gaat dan ook ineens een lamp aan. Woede alleen maar woede zie ik in zijn ogen, hij tilt Max over de reling van de trap en zegt’ Zeg maar gedag tegen je kind en kleinkind’. Dan besef ik me dat dit niet Bas is. Uit het niets rent mijn moeder op Bas af, maar Bas is te sterk en geeft haar een enorme duw, en ze valt van de trap. Het geluid van het breken van haar nek zal me voor altijd bij blijven. Ik schreeuw ik huil en even is Bas afgeleid, lang genoeg voor Thea om Max van hem af te pakken. Frans springt voor Thea langs en daar begint een worsteling, waarbij Frans telkens dezelfde Latijnse zinnen blijft herhalen.