Enigszins onverwachts werd ik op de valreep van 2023 nog gebeld door het ziekenhuis met de operatie datum. Ik kon kiezen tussen 31 januari en 1 februari en ben voor 31 januari gegaan.  Ik ken geen van beide chirurgen maar eigenlijk maakt dat mij weinig uit, ik wil het achter de rug hebben.  Een paar dagen later ontvang ik echter ook een afspraak met de plastisch chirurg om kennis te maken,  een vrouw begrijp ik wat ik heel prettig vind. Binnen een uur gaat mijn agenda van behoorlijk leeg naar nogal gevuld met ziekenhuis afspraken, zowel fysiek als telefonisch. 

Afgelopen maandag had ik mijn jaarlijkse mammografie, hoewel ik niks vreemds voel op moment blijft het altijd een beladen iets. Ik merk dat ik explosiever ben (wat ik de laatste tijd door de spanningen sowieso al meer ben) na even wachten in de wachtkamer wordt ik opgehaald. Ik geef aan dat de prothese in mijn borst stuk is en ze reageert direct fijn door te zeggen dat ze er qua druk rekening mee zal houden. De mammografie is zoals altijd klote en op dat moment hou ik me er aan vast dat het misschien wel de laatste keer is. Dan mag ik me aankleden maar moet wel wachten tot de radioloog de foto's gezien heeft.  Deze, misschien 5 minuten,  duren ontzettend lang en zijn altijd weer de meest vreselijke minuten van het jaar! Mag ik weg dan is het goed, mag ik niet weg is er twijfel en volgt een echo. Gelukkig mag ik weg en net als ik thuis kom gaat mijn telefoon met de goede uitslag.  Er zijn wel wat kalkspatjes te zien maar niks wat zorgen baart. Ze geeft aan de foto voor volgend jaar in de aanvraag te zetten waarop ik reageer dat dat waarschijnlijk niet nodig is. Maar omdat er nog niks vaststaat doet ze dit toch. Dat creëert direct spanning wat bijna direct tot een ontploffing komt naar Sebastiaan om iets stoms. Als de rust in mijn hoofd wat weerkeert kruip ik bij hem en huil de spanning eraf. Gelukkig heb ik een hele lieve begripvolle man.

Lieve Samara 

Twee van mijn bonus kinderen hadden deze week vakantie en waren de hele week bij ons. Maandag waren we een dagje thuis omdat Samara voor de prikjes naar consultatiebureau moest en ze hier altijd wel last van heeft. Ook deze keer weer flink verhoging en op tijd naar bed. De volgende dag was ze aardig fit dus een dagje naar Medemblik naar het bakkerijmuseum.  Was niet heel groot maar zeker leuk om een keer gedaan te hebben! Met zoveel verschil in leeftijd is een uitje bedenken wat iedereen leuk vind niet altijd makkelijk. 

Gisteren was het dan zover de arts waar ik vorige keer over vertelde zou bellen met de uitslag van het overleg met haar collega's.  Ik zou rond 16:15 gebeld worden.  Tot een uur of 16.00 had ik vrij weinig last van spanning maar die begon toen wel wat toe te nemen. Helaas duurde het heel lang voor ze belde, in de tussentijd voelde ik mij van zenuwachtig naar neerslachtig gaan. Gedachten als, zie je wel ik ben niet belangrijk,  ik doe er niet toe etc. hielden mijn gedachten bezig. Mijn dochtertje die heel gevoelig is voor mijn stemming werd steeds "lastiger", alles was direct brullen wat voor ons beiden natuurlijk niet prettig was. Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen maar moeilijk was het wel. Uiteindelijk ging om 17:30 de telefoon en belde de arts. Geen excuus voor het late bellen maar wel met voor mij positief nieuws.  Haar collega's waren milder gestemd en het ziet ernaar uit dat ik toch mijn wensen vervuld krijg! Ze wil nog het een en ander doorspreken met de plastisch chirurg maar die was op vakantie. De planning van de operatie zou wel nog een tijdje kunnen duren,  maar ze belt volgende week met hopelijk meer details 

Een kriebel, knobbel, schijf,

Gisteren had ik de afspraak op de mamapoli over mijn wens mijn nog bestaande borst te verwijderen.  Ik wil dit omdat ik door de cysten die ik zo nu en dan heb behoorlijk wat stress en angst heb op die momenten,  meermaals heb ik tegen mijn man gezegd spijt te hebben dat ik 10 jaar geleden, toen ik de keuze had, niet hiervoor gekozen heb. Daarnaast zal er wanneer de prothese eruit is zo weinig overblijven dat ik liever helemaal plat wordt. Het lijkt mij zoveel makkelijker en comfortabelee ook om een mooie prothese bh te dragen met 2 gelijke protheses dan ergens nog een verminkt borstje kwijt te moeten

Zoals ik in het vorige blog vertelde is mijn linker silicone implantaat dus kapot en ben ik terug verwezen naar de plastisch chirurg.  Hier waren wij 4 oktober.  Van te voren had ik al wat gezocht op mogelijkheden maar dat was niet heel hoopvol. Lang verhaal kort, de siliconen moeten eruit.  Een andere vorm van reconstructie is geen optie en opnieuw siliconen laten plaatsen met mijn klachten ook niet. Dus rechts waar ik geen eigen weefsel meer heb wordt sowieso plat, daarbij zal hij proberen om mijn tatoeage zo min mogelijk te beschadigen.  Links heb ik nog wel eigen weefsel,  dit zou behouden kunnen blijven,  maar.....

Stukje voorgeschiedenis: