Breast implant illenes,  kapot implantaat deel 2

Zoals ik in het vorige blog vertelde is mijn linker silicone implantaat dus kapot en ben ik terug verwezen naar de plastisch chirurg.  Hier waren wij 4 oktober.  Van te voren had ik al wat gezocht op mogelijkheden maar dat was niet heel hoopvol. Lang verhaal kort, de siliconen moeten eruit.  Een andere vorm van reconstructie is geen optie en opnieuw siliconen laten plaatsen met mijn klachten ook niet. Dus rechts waar ik geen eigen weefsel meer heb wordt sowieso plat, daarbij zal hij proberen om mijn tatoeage zo min mogelijk te beschadigen.  Links heb ik nog wel eigen weefsel,  dit zou behouden kunnen blijven,  maar.....

Dat wil ik niet. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig spijt gehad dat ik 10 jaar geleden deze niet preventief heb laten amputeren. Ieder pijntje, bultje, bobbeltje geeft zoveel angst, onzekerheid en stress dat, nu ik toch onder het mes moet en het er sowieso niet mooier op wordt, ik wil dat deze ook geamputeerd wordt. Liever helemaal plat dan plat en een mislukt theezakje.

Woensdag 11 oktober heb ik dus een afspraak bij de oncologisch chirurg over mijn wens mijn nog bestaande borst ook te verwijderen. 

Mijn klachten zijn op moment behoorlijk aanwezig,  mijn duimen zijn regelmatig zo pijnlijk dat iets open of dichtmaken niet altijd even goed lukt. Mijn borsten zijn dagelijks pijnlijk of ongemakkelijk.  Ik wordt elke twee uur wakker en inslapen duurt dan minimaal 15 minuten.  Ik heb moeite met concentreren en onthouden wat vooral in ons bedrijf vervelend is. En ik ben continu moe, spelen met mijn meisje of gewoon haar dagelijkse verzorging valt soms echt zwaar en als ik heel moe ben verlies ik wel eens mijn geduld en handel ik anders dan ik eigenlijk wil. Ik doe haar geen pijn, maar moet soms wel even weglopen omdat ik dan voel dat ik mezelf even verlies. En dit terwijl ik eigenlijk echt engelengeduld heb. Het maakt me verdrietig dat ik op dat moment niet de moeder kan zijn die ik wil zijn.

Het lijkt misschien alsof deze beslissing eenvoudig valt en op verstandelijk niveau is dat ook zo, maar gevoelsmatig valt het zwaar, ben ik verdrietig en bang voor het resultaat.  

De plastisch chirurg heeft de aanvraag voor goedkeuring gedaan bij de verzekering dus het is even afwachten wanneer de goedkeuring binnen komt. Sowieso wil ik pas na 4 november geopereerd worden.  2 november wordt ons meisje 1 en dat wil ik gewoon nog " heel " vieren 

Na de afspraak met de oncologisch chirurg meer