Er kan helaas nog steeds niet gepluisd worden op de scholen, ouders mogen namelijk niet binnen komen. Dus het stokje wordt overgedragen aan de ouders! Maar ja, doen zij het wel? Doe jij het? Je kind controleren op hoofdluis? Of weet je niet hoe?

Zoals velen van jullie wel weten heb ik 2 “oudere” kinderen (inmiddels 9 en 12 jaar) uit mijn vorige relatie. Toen zij nog klein (net 2 en 4 jaar) waren leerde ik mijn huidige partner Joris kennen. Wij vormen dus al heel wat jaren een gezin. Ze zien hun vader nog wel (meestal 2 keer per maand) maar leven en wonen verder bij ons. Voor hun zou de verandering van een baby erbij in ons gezin dus groot zijn. En toen ik eenmaal zwanger was, was ik ineens best “bang” dat ze misschien zouden denken dat wij dan meer van de baby zouden houden omdat dat een kindje van ons samen is... dus het aan hun vertellen vond ik best wel spannend!

Onze kinderen groeien ermee op: schermen, overal schermen. Die schermen bevinden zich ook in onze handen, als wij even reageren op een berichtje terwijl zij eigenlijk onze aandacht vragen. En dan zij zelf natuurlijk: op school met het digiboard, op de laptop, gamen, telefoon en televisie… Je hebt mensen die het helemaal uit hun leven bannen, maar ja, we leven nu eenmaal in 2020, onze kinderen groeien ermee op en moeten ook wel meegaan met de techniek van nu (vind ik). Ook hebben ze (als ik mijn zoon van 12 zie) niet veel te vertellen aan klasgenootjes als ze niet meedoen met bepaalde hippe games! Dus helemaal afsluiten van schermen is naar mijn mening niet de oplossing.

Leven met een puber, voor velen hier misschien nog een “ver van mijn bed verhaal”

En dan ineens is daar een nieuwe woning! Het was een hele, hele lange zoektocht, maar opeens kwam er een woning op ons pad! Net toen we er niet meer in geloofden om in deze huidige woningmarkt een woning te vinden, is het daar ineens. Met genoeg slaapkamers (4) en ruimte. Een mooie witte hoekwoning, echt helemaal mijn smaak. Helaas wel in een andere plaats (10 minuten rijden met de auto) dus voor de oudste wordt dat een stukje verder fietsen naar school (hij is net gestart op de middelbare, dus gaat niet switchen van school) de middelste blijft ook voorlopig nog op haar basisschool, dus dat is dan straks wel brengen en halen elke dag. We gaan zien hoe dat loopt in combinatie met Luca en zijn slaapjes! 

Wat was het lastig! Voor we het geslacht wisten hadden we direct al de perfecte meisjesnaam (Juna) toen bleek dat het een jongetje was moest ik wel even slikken, niet omdat het een jongetje was hoor, maar omdat deze naam nooit door ons gebruikt zal worden. En toen kwam dus de grote zoektocht naar een jongensnaam.... oef dat was lastig. We waren het er ook echt totaal niet over eens wat we mooi vonden. Ik heb het nog gegooid op vetorecht vanwege het dragen, maar helaas dat mocht niet baten.

Vroeger (je weet wel de tijd voor je kinderen kreeg en nog lekker jong was) dacht ik met 2 kinderen compleet te zijn, in mijn gedachten zou ik 2 jongens krijgen. Toen ik voor de 2e keer zwanger was voelde ik het meteen: het werd een meisje!

Nu de luizenmoeders (waaronder ikzelf) niet mogen pluizen op school krijgen alle mama’s er een nieuwe functie bij, namelijk: luizenmoeder! Luizen gaan helaas niet vanzelf weg en worden nu niet op school ontdekt. Er wordt dus verwacht van alle moeders om hun eigen kind(eren) te pluizen. Maar, hoe herken je luizen? En hoe behandel je luizen? Dit ga ik jullie vandaag vertellen. Na het lezen van deze blog zijn jullie dus allemaal gepromoveerd tot luizenmoeder!

Waar verdriet en geluk samenkomen: 16 september 2019, de dag van de miskraam maar ook de dag vanaf waar mijn “nieuwe” zwangerschap telde. Precies 9 maanden na de miskraam is op 16 juni 2020 onze zoon Luca geboren 🖤 Hij heeft de leegte dus direct opgevuld! Hierdoor ervaar ik deze datum (16 september) niet alleen maar als pijnlijk en moeilijk, want waar iets eindigde begon ook meteen weer iets. En daar ben ik enorm dankbaar voor!