Twee jaar ouder is ze, mijn (voorheen) beste vriendin. Ik was 16 en had een bijbaantje. Zij werd mijn nieuwe collega en we hadden meteen een klik. Ik keek tegen haar op. Ze studeerde, had al twee jaar een vriend en blaakte van het zelfvertrouwen. Al gauw gingen we samen op stedentrips, dagjes weg, bezoekjes aan de sauna en in het weekend gingen we stappen. Vier jaar en een paar foute vriendjes later, was daar opeens de ware. Mijn vriend en haar vriend konden het ook goed met elkaar vinden en regelmaat gingen we met z'n vieren een hapje eten.

'SCHAAAAAT waar is het fototoestel?' Mijn man kijkt verbaasd/ geïrriteerd op. 'Het is 23.00 uur lieverd, ik kijk morgen wel....' Nope, nee, dus niet hè! Ik heb dat ding nodig, NU! 'Lieverd, ik weet dat het laat is, maar het is mijn laatste kans....' Ik gooi wat extra drama in die zin. Wederom een moeilijke blik. 'In die la ofzo?' Zonder op te kijken, steekt hij een vinger uit richting dressoir.

Ik werd gepest. Niet heel lang, maar wel heel intens. Kort maar krachtig, zal ik maar zeggen. Het duurde 'maar' twee jaar, maar ik zal het de rest van mijn leven als een onzichtbaar rugzakje met me meedragen.

Lieve Anna,

Je kent haar wel: de perfecte moeder. De vrouw die alles heeft en alles kan. Een prachtige verschijning, met het ideale gezin, wonend in een schitterend huis, een carrière waar je u tegen zet en oh oh oh ook nog een geweldig sociaal leven! Hoe ik dat weet? Omdat ik Facebook heb! 

'Voor mijn 30ste geen kinderen' riep ik met grote regelmaat en vol overtuiging. Het scheelde dat weinig vriendinnen bezig waren met het starten van een gezin. Sterker nog, relaties werden verbroken en ik had opeens singles om me heen.