7 jaar geleden
Een brief aan mijn jongste dochter
Over een week begint het 'echte leven' weer. Ik moet weer aan het werk. Maar voordat ik ga, wil ik je graag wat vertellen...
Lieve Anna,
Daar lig je dan, heerlijk knorrend in de box. Je speentje ritmisch wiebelend in je mondje, je handjes uitgevouwen boven je hoofdje en je eigenwijze plukje haar wuivend op je ademhaling. Wat vliegt de tijd. 11 weken ben je nu en soms denk ik weleens dat ik je hoor groeien.
Toen ik in verwachting was van je grote zus, was alles nieuw en onbekend. Ik kon mij volledig focussen op de zwangerschap, bevalling en het nieuwe leven als moeder. Alle aandacht ging uit naar haar en samen met jouw vader waren we een drie-eenheid. We ontdekten alles samen, met vallen en opstaan.
Toen ik vier jaar later zwanger raakte van jou, was alles anders. We waren al een tijdje papa en mama, we hadden meer zelfvertrouwen en ervaring. Mijn zwangerschap voelde anders. Ik schrok niet meer van elk krampje, kon mijn grenzen sneller herkennen en had veel minder tijd om me overal druk over te maken. De kinderkamer was niet bij twintig weken al af, de kaartjes werden pas twee weken voor je komst uitgekozen en je vader had de spelling van je naam bij het aangeven nog steeds iets onder de knie. Laat ik duidelijk zijn, we keken enorm uit naar je komst! Want je maakte ons gezin compleet. Maar je grote zus ging voor het eerst naar school, ik vond een nieuwe baan, je vader kreeg promotie, je opa's en oma's hadden ernstige gezondheidsproblemen en dat alles zorgde ervoor dat we onze tijd en aandacht goed moesten verdelen.
En toen was jij er. Wauw, ik was meteen verliefd. Mijn kleine meisje, zo lief, zo zacht, zo nieuw... Maar ook gelijk zorgen. Je sliep niet 's nachts en ik voelde dat er iets niet klopte. Na weken van slechte voorlichting door het CB was ik het zat. Dankzij meerdere bezoeken aan specialisten en behandelingen bij de fysiotherapeut, kan ik me langzaam weer ontspannen. En jij kan weer lachen!
Je begint de wereld te ontdekken en wat een timing! Deze week zet ik de kerstboom op en je zult je ogen uitkijken. Maar ik heb er eigenlijk geen zin in. Want zodra die boom staat, eindigt mijn verlof. Volgende week moet ik weer aan de slag en elke keer als ik er aan denk draait mijn maag zich om. Ik hou van mijn werk, begrijp me niet verkeerd. Maar onze tijd samen voelt zo kort, te kort. Door alles wat ons de laatste 16 weken is overkomen, heb ik niet alles uit mijn verlof kunnen halen. Althans, zo voelt dat voor mij. Knuffelen was voor jou niet comfortabel, wandelen kon ik niet zo lang en ook had ik natuurlijk de zorg voor je zus. Onze een-op- een tijd was voor mij te karig. En juist nu we ons alletwee lekker voelen, is mijn verlof voorbij.
Lieve, mooie, prachtige, grappige, vrolijke Anna. Mama houdt zielsveel van jou! Jij hebt ons gezin compleet gemaakt en wat ben ik trots op je. We gaan er met z'n vieren iets moois van maken en ik beloof dat ik samen met jou prachtige momenten zal creëeren. Just you and me baby!
Liefs en een hele dikke kus van mama