Wat herkenbaar, het stukje over jezelf als ouder zijnde. Vroeger ben ik niet zo gepest. Er waren wel eens wat dingetjes voorgevallen, maar dat is me niet zo zeer bijgebleven. Wat wel bijgebleven is dat ik, omdat ik niet mee deed met andere groepjes, zoals bv. roken etc., ik er niet "bij hoorde". En nu ik zelf kinderen heb en dus ook op het schoolplein sta, me nu weer hetzelfde overkomt. Er is wel een aantal ouders waar ik mee praat, dat wel. Alleen is er ook helaas een aantal ouders die mij niet mogen, en dus, ook mijn kinderen niet. Die ouders pesten mij regelmatig. De kinderen van hun zitten in de klas van mijn oudste en werd ook regelmatig de dupe. Tot nu toe gaat het gelukkig wel goed met de oudste. Hij heeft een beste vriend en nog een aantal andere vriendjes. Dus dat scheelt. En ik...ik word ook steeds sterker door dat pestgedrag en laat me zeker niet kisten. En nu ik dit verhaal lees, word ik nog meer gesterkt. Ik ben ook iemand en ik mag er zijn. Groetjes, Ingeborg.

Heel herkenbaar. Ik vind het schoolplein de plek om onzeker te worden. Ervaring leert me nu dat de contacten met schoolmoeders pas in de loop van groep 1 en echt in groep 2 ontstaan. maar het blijft lastig. :-) Als we allemaal net als jij beginnen met een knikje of een lach, helpen we wellicht een heleboel andere mama's door die onzeker periode heen :-)

Wat herkenbaar! Zelf ben ik meer dan 8 jaar gepest en ook toen mijn oudste naar school ging had ik daar moeite mee! Uiteindelijk bleek die angst onterecht en kreeg ik al snel klets op het schoolplein. Als de kindjes samen in de klas zitten en met elkaar afspreken, gaat het praten met die ouders al een stuk makkelijker! Fijn dat het voor jou achteraf ook meegevallen is!