Terug op het schoolplein

Ik werd gepest. Niet heel lang, maar wel heel intens. Kort maar krachtig, zal ik maar zeggen. Het duurde 'maar' twee jaar, maar ik zal het de rest van mijn leven als een onzichtbaar rugzakje met me meedragen.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit niet onzeker was. Ik ben de jongste van drie meiden. Ik groeide op met twee bloedmooie zussen en daar wist mijn omgeving me altijd (onbewust) op te wijzen. Ik stond bekend als het grappige en slimme zusje. Nou, lekker dan! Op school werkte ik keihard. Ik was een serieuze scholier, maar hield ook van gezelligheid en grapjes. Ik hoorde erbij. Helaas had ik ook last van faalangst. Ik zat mezelf enorm in de weg, maakte het mezelf zo moeilijk.

In het vierde jaar van het atheneum veranderde alles. Een meisje dat was blijven zitten, veranderde mijn leven voorgoed. Om een of andere reden had ze plat gezegd de pik op me. Veel klasgenoten keken tegen haar op en zo ontstond een groepje die de klas terroriseerde. Nooit heb ik geweten wat ik verkeerd heb gedaan. Maar ik maakte een vreselijke tijd mee. Het waren geen fysieke pesterijen, maar ze maakten me mentaal helemaal af. Knorgeluiden als ik de kantine inkwam, de meeste vernederende opmerkingen werden publiekelijk naar mijn hoofd geslingerd, internet kwam op en dus ontstonden cyberpesterijen en mensen die ik vroeger als mijn vrienden beschouwde, keerden zich tegen me. Er werd me gezegd dat ik dik (ik had maat 36) en lelijk was. Dat ik maar beter onzichtbaar kon worden. Dat niemand me wilde en dat ze van me walgden. Later hoorde ik dat de pesters te horen hadden gekregen: meepesten of gepest worden. Ik heb het ze eigenlijk nooit kwalijk genomen. Jaren later kwam een van de pesters naar me toen en bood haar excuses aan. Ik vroeg waarom juist ik werd uitgekozen. Ze kon heel eerlijk niet eens zeggen waarom. Wellicht omdat mijn onzekerheid zichtbaar was en ik dus een makkelijke prooi leek. Wie zal het zeggen?

Ruim een jaar geleden was het zover. De eerste schooldag van mijn oudste dochter. Wakker lag ik ervan! Iedereen dacht dat ik er tegenop zag dat mijn dochter spannende tijden tegemoet ging. Maar dat was helemaal niet zo. Mijn kleine spruit had die week ervoor een wendag gehad en na vijf minuten stuurde ze me naar huis. Ze was er klaar voor en had er zo'n zin in! Om haar hoefde ik me geen zorgen te maken.

Nee ik lag wakker van het schoolplein. Daar stond ik, moederziel alleen. Ik kende niemand en die intense onzekerheid kwam terug. Alle ouders stonden in groepjes op het plein verspreid. Ik stond in mijn eentje, ongelukkig starend naar de neuzen van mijn laarzen. Ik keek af en toe om me heen om te kijken waar ik tussen zou passen. Die behoefte om ergens bij te horen was zo sterk. Ik werd echt moe van mezelf, kwam huilend thuis, ik voelde me zo kwetsbaar. Was ik weer niet goed genoeg? De dagen verstreken en ik probeerde steeds opnieuw om contact te maken met ouders. Het koste me zoveel negatieve energie. En toen ik de moed had opgegeven, kwamen daar vanuit het niets twee moeders. Mijn dochter ging met hun dochters om en langzaam maar zeker ontstond er een nieuw groepje. En ik besefte me, ik ben goed genoeg. Ik hoef die moeite niet te doen. Het komt allemaal vanzelf. Geduld, gewoon geduld!

Inmiddels zijn we een jaar verder en heeft deze ervaring me geholpen. Het is goed zo, ik hoef niet zo nodig door iedereen leuk gevonden te worden. Ik ben goed genoeg! Ik ben verdorie een volwassen vrouw met een gezin!

Maar zodra ik een nieuwe ouder zie, kan ik de verleiding niet weerstaan. Even een groet, een knikje, een hart onder de riem als hun kindje geen afscheid wil nemen. Want 'we zijn er, om elkaar, om klaar, te helpen niet waar?