Ik bewonder je dat je ondanks je eigen verdriet en teleurstelling, haar zo gesteund hebt en oprecht blij voor haar kon zijn. Een prachtige eigenschap die je ondanks haar teleurstellende gedrag en houding, weet vast te houden. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om na drie jaar en hulp van buitenaf zwanger te worden, maar het lijkt me erg verdrietig dus petje af voor jouw positieve houding en kijk op het leven!

Bedankt voor je lieve reactie! Ik denk het inderdaad ook wat je zegt. Mijn man zegt daarbij ook, dat ze vanaf het begin al ervan uitgaat dat ik haar laat vallen, dus daar ook continu naar handelt. Klopt denk ik ook wel, want ik heb continu het gevoel dat ik 'mijzelf moet bewijzen' tegenover haar, heel vermoeiend. En dan past het mooi wat je zegt, inderdaad kiezen welke strijd ik wil voeren. En ben er nu wel klaar mee, continu dit gevecht voeren, terwijl mijn energie nu eigenlijk bij hele andere dingen hoort te liggen! Dan kan ik het beter steken in andere vriendschappen die wel goed lopen of nieuwe vriendschappen :)

Ook enige herkenning hier! Mijn "beste" vriendin raakte drie a vier jaar geleden in verwachting van haar eerste zoon, ik vond het geweldig voor haar en haar vriend! Wat was ik blij voor haar! Ookal moest ik nog wachten want we waren eigenlijk gelijktijdig gestopt met de anti-conceptie! Ik zwangerde heerlijk met haar mee! Bij ons duurde en duurde het maar en hoewel ze best veel zeurde over zaken als haar figuur en dergelijke was het voor hun een mooie tijd! Wij werden maar niet zwanger! Daarna volgde hun tweede zoon... en ook om die zwangerschap was ik zo blij want ik gun niemand wat ons overkwam! Het was weer een goede zwangerschap en ze werd natuurlijk ook anders omdat ze nu mama was en dat moesten we dan maar begrijpen want ja sommige dingen gingen niet meer zo makkelijk.... toen?? Toen raakten wij na bijna drie jaar wachten door hulp van artsen zwanger van ons eerste kindje! Mijn wondertje! Onze mooie lieve dochter!!! En degene van wie ik het meeste begrip dacht te kunnen verwachten kon dit begrip blijkbaar biet opbrengen! Nu achteraf denk ik gewoon dat ze geen superieur gevoel meer over me had omdat wij nu eindelijk gezegend waren met onze kleine meid! Mijn leven is heel rijk en ik klaag nooit over het moederschap in combi met een carrière want een carrière kan me nu gestolen worden! Ik ontleen mijn identiteit aan mijzelf en niet aan wat ik naast het moederschap nog doe! We kijken nu anders naar zaken en dat is prima! Achteraf vraag ik me ook wel eens af waarop onze vriendschap voor haar gebaseerd was want ze heeft vaak genoeg over andere vriendinnen gezegd dat die haar niets meer opleverden en dat de vriendschap maar dood moest bloeden! Begin december had ze weer dat gesprekje op de app richting mij! Nou prima! Ik heb de vriendschap nu dood laten bloeden! Ze vertelde me later nog wel even via de app dat zij de derde verwachten... heb haar gefeliciteerd en een kaartje gestuurd! Want er is niets mooiers dan nieuw leven! Ik heb een heerlijk leven en daar excuseer ik me niet voor!

Ach meid, wat ongelofelijk vervelend voor je! En nu de hormonen ook nog eens hoogtij vieren, komt dit nog harder aan. Betrek het zeker niet op jezelf, want ik proef bij je vriendin vooral jaloezie. Alsof we kleine kinderen zijn en jij door een vriendinnetje wordt 'afgepakt'. Ik kan alleen maar zeggen: choose your battles! Het doet pijn, maar met kinderen beland je in een andere fase met andere vrienden. Dat is zoveel meer waard! Sterkte met de laatste loodjes en vooral: genieten!