7 jaar geleden
Als vriendschap je leven als moeder niet overleeft
Mijn beste vriendin kon er niet mee omgaan, mijn nieuwe leven als moeder. En dat doet pijn!
Twee jaar ouder is ze, mijn (voorheen) beste vriendin. Ik was 16 en had een bijbaantje. Zij werd mijn nieuwe collega en we hadden meteen een klik. Ik keek tegen haar op. Ze studeerde, had al twee jaar een vriend en blaakte van het zelfvertrouwen. Al gauw gingen we samen op stedentrips, dagjes weg, bezoekjes aan de sauna en in het weekend gingen we stappen. Vier jaar en een paar foute vriendjes later, was daar opeens de ware. Mijn vriend en haar vriend konden het ook goed met elkaar vinden en regelmaat gingen we met z'n vieren een hapje eten.
Een paar jaar later besloten we te trouwen. Natuurlijk kreeg mijn beste vriendin een belangrijke rol op de bruiloft! En toen.... veranderde alles. Na een jaar raakte ik zwanger en met het groeien van mijn buik, groeide ook de afstand tussen ons.
Ik beviel van een prachtige dochter en natuurlijk zou mijn vriendin als eerste op de stoep staan. Toch? Nou.... het duurde een maand! Een maand en toen zij en haar vriend kwamen, was het op een vrijdag midden op de avond. Ze bleven plakken tot middernacht en verwachtten een wijntje en een kaasplankje. Ik was doodop, maar had mijn vriendin zo gemist, dus accepteerde het allemaal.
Er ontstond afstand. Nee ik had met mijn lichaam dat nog aan het ontzwangeren was, even geen zin in een saunabezoek. En nee, door complicaties 'daar beneden' was ik niet in staat binnen de kortste keren weer tot diep in de nacht te dansen in de kroeg. Ik kon niet in haar behoefte voorzien. Maar dat was andersom ook. Nooit vroeg ze naar mijn kleintje. Als ze op bezoek was, negeerde ze haar compleet en reageerde ze zelfs geïrriteerd als mijn meisje begon te huilen of als ik even een luier moest verschonen. Als ik dan weer ging zitten, vertelde ze haar verhaal stoïcijns verder. Het was het begin van het einde van onze vriendschap.
Jaren geleden las ik voor het eerst over een bewust kinderloze dame die het haar vriendin, die moeder was geworden, kwalijk nam dat ze zo was veranderd. En vele artikelen volgden. Ik weet nog dat het me verbaasde. Zelf was ik nog totaal niet bezig met het stichten van een gezin. Een paar vriendinnen wel, die hadden al koters rondlopen. Onze vriendschap was veranderd ja, duhu! Dat heet volwassen worden.
Ik verbaas me er over. Ik geef toe, ik ben ook veranderd en ja, dat zal niet altijd even leuk zijn voor mijn vriendinnen. Mijn kinderen zijn nu mijn prioriteit. Zij gaan voor alles. Maar ik ben heus geen moeke geworden. Ik ben erg ambitieus en heb een goede baan. En als ik afspreek met vriendinnen pas ik me aan ze aan. Hebben ze ook kinderen, dan deel ik graag ervaringen. Maar zijn ze kinderloos, dan hou ik daar rekening mee en hebben we het over andere dingen.
Voor veel mensen betekent ouder worden ook een gezin stichten. Met een gezin veranderen ook interesses en prioriteiten. Je wordt een soort '2.0'. En dat betekent aanpassingen van TWEE kanten. Echte vriendinnen houden rekening met elkaar, zijn eerlijk en spreken dingen uit. Natuurlijk mag je gefrustreerd zijn! Je moet je vriendin opeens delen. Maar echte vriendschap overwint. Neem eens wat tijd om je in het nieuwe leven van je vriendin te verdiepen. En je zult zien dat het ook jouw leven kan verrijken!
Mama Charly
Ik bewonder je dat je ondanks je eigen verdriet en teleurstelling, haar zo gesteund hebt en oprecht blij voor haar kon zijn. Een prachtige eigenschap die je ondanks haar teleurstellende gedrag en houding, weet vast te houden. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om na drie jaar en hulp van buitenaf zwanger te worden, maar het lijkt me erg verdrietig dus petje af voor jouw positieve houding en kijk op het leven!
Anoniem
Bedankt voor je lieve reactie! Ik denk het inderdaad ook wat je zegt. Mijn man zegt daarbij ook, dat ze vanaf het begin al ervan uitgaat dat ik haar laat vallen, dus daar ook continu naar handelt. Klopt denk ik ook wel, want ik heb continu het gevoel dat ik 'mijzelf moet bewijzen' tegenover haar, heel vermoeiend. En dan past het mooi wat je zegt, inderdaad kiezen welke strijd ik wil voeren. En ben er nu wel klaar mee, continu dit gevecht voeren, terwijl mijn energie nu eigenlijk bij hele andere dingen hoort te liggen! Dan kan ik het beter steken in andere vriendschappen die wel goed lopen of nieuwe vriendschappen :)
Anoniem
Ook enige herkenning hier! Mijn "beste" vriendin raakte drie a vier jaar geleden in verwachting van haar eerste zoon, ik vond het geweldig voor haar en haar vriend! Wat was ik blij voor haar! Ookal moest ik nog wachten want we waren eigenlijk gelijktijdig gestopt met de anti-conceptie! Ik zwangerde heerlijk met haar mee! Bij ons duurde en duurde het maar en hoewel ze best veel zeurde over zaken als haar figuur en dergelijke was het voor hun een mooie tijd! Wij werden maar niet zwanger! Daarna volgde hun tweede zoon... en ook om die zwangerschap was ik zo blij want ik gun niemand wat ons overkwam! Het was weer een goede zwangerschap en ze werd natuurlijk ook anders omdat ze nu mama was en dat moesten we dan maar begrijpen want ja sommige dingen gingen niet meer zo makkelijk.... toen?? Toen raakten wij na bijna drie jaar wachten door hulp van artsen zwanger van ons eerste kindje! Mijn wondertje! Onze mooie lieve dochter!!! En degene van wie ik het meeste begrip dacht te kunnen verwachten kon dit begrip blijkbaar biet opbrengen! Nu achteraf denk ik gewoon dat ze geen superieur gevoel meer over me had omdat wij nu eindelijk gezegend waren met onze kleine meid! Mijn leven is heel rijk en ik klaag nooit over het moederschap in combi met een carrière want een carrière kan me nu gestolen worden! Ik ontleen mijn identiteit aan mijzelf en niet aan wat ik naast het moederschap nog doe! We kijken nu anders naar zaken en dat is prima! Achteraf vraag ik me ook wel eens af waarop onze vriendschap voor haar gebaseerd was want ze heeft vaak genoeg over andere vriendinnen gezegd dat die haar niets meer opleverden en dat de vriendschap maar dood moest bloeden! Begin december had ze weer dat gesprekje op de app richting mij! Nou prima! Ik heb de vriendschap nu dood laten bloeden! Ze vertelde me later nog wel even via de app dat zij de derde verwachten... heb haar gefeliciteerd en een kaartje gestuurd! Want er is niets mooiers dan nieuw leven! Ik heb een heerlijk leven en daar excuseer ik me niet voor!
Mama Charly
Ach meid, wat ongelofelijk vervelend voor je! En nu de hormonen ook nog eens hoogtij vieren, komt dit nog harder aan. Betrek het zeker niet op jezelf, want ik proef bij je vriendin vooral jaloezie. Alsof we kleine kinderen zijn en jij door een vriendinnetje wordt 'afgepakt'. Ik kan alleen maar zeggen: choose your battles! Het doet pijn, maar met kinderen beland je in een andere fase met andere vrienden. Dat is zoveel meer waard! Sterkte met de laatste loodjes en vooral: genieten!