ℍ𝕚𝕛 𝕂𝕠𝕞𝕥, ℍ𝕚𝕛 𝕂𝕠𝕞𝕥..

Onze dondersteen tijdens de kijkdag van de zwemles..

Ze zijn vervelend, maar je kunt ze maar beter gehad hebben. En het liefst niet als we op vakantie gaan en daarbij met het vliegtuig moeten. Dus, toen Noah z’n beste mattie waterpokken kreeg, was deze mama op missie waterpokken!

Wat doen we in een maatschappij waar kinderen een overvloed aan speelgoed hebben? Jullie kennen het vast wel. Met alle verjaardagen, Sinterklaas, Kerst én ook tussendoor kwamen er heel wat cadeaus binnen. En niet alleen van het afgelopen jaar, maar ook van de jaren daarvoor.

Is het iets waar kinderen naar uit kijken of tegenop kijken? Bij Noah weet ik het nog niet.

Zelf moet ik ook toegeven. Ik doe er ook aan mee. Het oorspronkelijke idee dat kinderen hun schoen kunnen zetten en er de volgende dag wat lekkers of wat kleins in zit, is in de loop der jaren toch wat veranderd. Althans, het idee is hetzelfde, de uitvoering is anders. Tegenwoordig passen de cadeautjes niet meer in de schoenen. Vol enthousiasme bekijk ik op social media de foto’s en filmpjes van lieve kindjes die blij bij hun schoenen aankomen. De schoenen zijn leeg, de cadeautjes liggen er vaak onder of naast. En niet alleen wat lekkers of alleen een cadeautje, maar allebei. En ja, dat doen we hier ook. Zijn we niet een beetje doorgedraaid? Overdrijven we niet? Vast wel, want het punt is dat we de kinderen graag willen verwennen.

Sinds de pepernoten in de winkel liggen zijn onze kids er alweer druk mee in hun koppies. Wanneer komt hij? “Pff nog lang niet!”, zeg ik dan. Maar het begint nu wel op te schieten. Zaterdag komt hij hier alweer aan en dan mogen enthousiast de schoentjes weer gevuld worden. Dus ze zijn al een tijdje druk met verlanglijstjes maken.

Tel voor de gein is het aantal ‘nee’ op een dag. Dat zijn er toch best veel? Daarom besloten wij iets speciaals te doen en deden wij een ja-dag! Heel de dag moesten wij ‘ja’ zeggen op alle vragen van onze kinderen. Enthousiast werden ze wakker en er kwam nog net een “goedemorgen” uit voordat ze naar de schermpjes vroegen. De vraag “Mag ik een snoepje?” zo’n 100x en ze wilden héél graag op visite bij opa en oma. We gingen voor wat boodschapjes naar de winkel en kwamen terug met iets meer dan alleen die paar boodschapjes. En daarna de vraag waar ik een keer eerder ja op had gezegd, maar destijds al snel spijt van had gekregen: “Mogen wij slijm maken?”