Na een enorme terugval eerder dit jaar ben ik in juni terug geweest bij de gespecialiseerde kliniek. Feitelijk zeiden zij dat er niks mis meer is met mijn stabilisatiespieren, deze moeten het prima aan kunnen. De coördinatie van mijn bekkenbodem is nog wel volledig verstoord en daar moeten we nu aan gaan werken. Verder zien zij geen reden waarom herstel niet verder zou kunnen. Ja, stress....en deadlines. Ik had in gedachten 1 juli wel "klaar" te zijn. Dat gaat hem niet worden en daar baal ik van. Dat levert dan weer onbewust stress op en dus spierspanning etc etc. Kortom.....relax! Nadat ze mij onderzocht hebben en advies gegeven hebben over ontspannen komt een tweede ter sprake. De dames daar gaven aan dat er eigenlijk niks in de weg staat voor een tweede. Met de juiste begeleiding hoeft een tweede zwangerschap niet zo te gaan als de eerste en zeker niet zo'n lange nasleep te hebben.

Ja precies dat. Ik loop al twee jaar gedeeltelijk in de ziektewet. Oke, met mijn zwangerschapsverlof er tussen dan. Maar toch. Sinds terugkomst na het verlof ben ik nooit beter gemeld. Zat ik vorig jaar rond deze tijd op 90% beter, nu werk ik sinds december nog maar 60%. 

Ik zit er even helemaal doorheen. Al dik twee jaar strijd ik tegen de bekkenpijn. Al dik twee jaar word ik beperkt in mijn dingen. Vriendlief wil vanalles voor mij doen maar doet ook nog heel graag heel veel dingen voor zichzelf. Mijn energie begint op te raken.

Ik ben gewoon al een aantal dagen opgestaan dat ik mezelf afvroeg, wat voel ik? Voel ik iets? Huh, wacht even ik voel het niet? Niet dat bekende pijnlijke gevoel, maar "rust". Hoe fijn is dat! Ik besef het niet elke ochtend, het gaat zo geleidelijk, maar verschil is er wel! Soms moet ik daar even bewust bij stil staan. Zo bedacht ik me gisterochtend toen ik me voorbereidde op de vraag "hoe gaat het" van de fysio. Ik heb ups en downs, met afgelopen week voor mijn gevoel meer downs. Maar zijn die downs net zo erg als twee maanden geleden? Nee ik geloof het niet. Zeker niet altijd.

Eind 2015 ging ik 2016 vol goede moed tegemoet. Mijn klachten waren op een dergelijk niveau dat ik er van uit ging dat ze snel verder zouden verbeteren en over zouden gaan. Niks was minder in 2016. Wat zal 2017 me brengen?

Ik ben jullie een update verschuldigd. Het heeft even geduurd, misschien omdat ik het allemaal even moest laten bezinken, misschien ook omdat daarna al weer zo veel gebeurd is.

Nee want rozengeur en manenschijn was mijn zwangerschap zeker niet. De eerste 20 weken hartstikke misselijk, kreeg geen hap meer door mijn keel en dus was ik met de feestdagen niet echt leuk gezelschap. Had ik toen geweten wat me nog te wachten stond....