Diagnose gesteld en dan...

Ik ben jullie een update verschuldigd. Het heeft even geduurd, misschien omdat ik het allemaal even moest laten bezinken, misschien ook omdat daarna al weer zo veel gebeurd is.

Het bezoek aan de gespecialiseerde bekkenkliniek was heftig. Van 1 tot 5 doorgezaagd; eerst gesprek met, voor mijn gevoel, oneindig veel vragen over het verleden. Mijn hemel, hoe moet ik nog weten hoe ik me voelde toen ik voor het eerst ongesteld werd. En wat voelt dat vreselijk intensief om zo lang over jezelf te praten. 

Vervolgens het lichamelijk onderzoek. Het echo onderzoek gaf al snel indicatie waar we moeten zoeken. Die stabilisatie-spieren (dwarse buikspieren) worden volledig overruled door de grote spiergroepen. Ik weet precies waar die kleintjes verstopt zitten, weet hoe ik ze moet aanspannen, maar weet niet hoe ik die grote jongens daarboven stil moet houden. Hoe ik me ook concentreer het lukt gewoon niet. En dat terwijl deze spiertjes eigenlijk "vanzelf" moeten werken. Aansturen moet eigenlijk niet nodig zijn.

Op naar de volgende spiergroep, de bekkenbodem. Aanspannen en ontspannen? Verschil was vrijwel niet aanwezig. En aanraking was dan ook zeer gevoelig. Wat wil je, als je altijd op standje maximaal staat en nooit ontspant. Raar hoor, dat ik me daar totaal niet bewust van ben. Raar hoor, dat je lichaam (en geest) tot dit soort acties over kan gaan om te compenseren en te beschermen.

Nog meer lichamelijk onderzoek, dit keer beweeglijkheid. Opnieuw blijkt dat mijn grote spiergroepen overduidelijk de baas zijn. En opnieuw zorgt dat voor pijnlijke aanrakingen. Tranen over mijn wangen bij relatief kleine aanrakingen. Het wordt allemaal wel een beetje veel zo. Vervolgens besprekingen we welke oefeningen ik in de afgelopen tijd gedaan heb.

En dan tegen half vijf, als ik ruim drie uur inspanning heb gehad volgt dan het "verlossende" woord. Ik ben een relatief eenvoudig "geval". In ieder geval zeker niet hopeloos of uitbehandeld. Mijn eerdere behandelaars hebben goed werk verricht, maar te kortzichtig. Je kan niet het een laten ontspannen zonder training van andere spieren. Er moeten compensatiemogelijkheden gegeven worden. Worden die niet getraind zoekt je lichaam zelf een weg. Dat is meestal de makkelijkste weg, bekend terrein en dat is bij mij dus via de grote spiergroepen.

Dat wetende is de verwachting dat er erg goede resultaten te behalen zijn. Wel met de tijd....en dat is niet twee maanden....helaas.

Na dit bezoek ook gesproken met de HR manager van mijn werk. Zij heeft besloten dat ik minder ga werken de komende maanden. Zo kan ik helemaal focussen op herstel. Ik snap het idee, ik zie ook dat door blijven rennen het afgelopen jaar geen oplossing heeft gebracht, maar ik vind het zooooo moeilijk. Acceptatie of nee aanvaarding zou het sleutelwoord moeten zijn. Is dat hetzelfde als berusting? Ik geloof het niet, maar misschien moet ik dat eens verder bespreken.

En na al deze startpunten vorige week al bij de lokale bekkenfysio geweest die mij gaat helpen het behandelplan, zoals opgesteld bij de kliniek, uit te voeren. 

Het worden pittige behandelingen. Nu bezig met stabilisatie-oefeningen en kom er opeens achter dat er meer spieren zitten dan ik dacht. En dit is dan nog het makkelijke stukje. Bekkenbodem training wordt nog een verhaal apart. Ik ga mijn best doen jullie op de hoogte te houden van de oefeningen en vorderingen. Mei 2017 ver pijnvrij? Mijn streven!