7 jaar geleden
Jaaaaaa, stuiter stuiter, spring spring
Zou het dan eindelijk zo ver zijn of juich ik te vroeg. Wat houd mijn gedachten onder controle, of hebben mijn gedachten mij in controle?
Ik ben gewoon al een aantal dagen opgestaan dat ik mezelf afvroeg, wat voel ik? Voel ik iets? Huh, wacht even ik voel het niet? Niet dat bekende pijnlijke gevoel, maar "rust". Hoe fijn is dat! Ik besef het niet elke ochtend, het gaat zo geleidelijk, maar verschil is er wel! Soms moet ik daar even bewust bij stil staan. Zo bedacht ik me gisterochtend toen ik me voorbereidde op de vraag "hoe gaat het" van de fysio. Ik heb ups en downs, met afgelopen week voor mijn gevoel meer downs. Maar zijn die downs net zo erg als twee maanden geleden? Nee ik geloof het niet. Zeker niet altijd.
Mobilisatie van mijn stuitje, twee weken geleden, heeft een wereld van verschil gemaakt met zitten. Wow! De avond na de behandeling had ik het gevoel dat ik enorm scheef liep, mijn lichaam was totaal uit balans. Pas na enkele dagen, toen de irritatie van de behandeling weg trok, merkte ik dat ik beter zat. Laten we het maar niet hebben over de irritatie van de bekkenbodemspier behandeling. Geen pretje....
Oke, nu niet meteen in de feeststemming. Over is het zeker nog niet.
Na mijn behandeling van gisteren, waar de fysio mijn wervels en heiligbeen heeft gemobiliseerd zit ik vandaag weer in een enorme "down". De fysio zei nog dat hij zo veel verbetering merkte aan banden en weefsels en dat hij soort van trots is dat ik en vriend zo trouw "cuppen" en oefeningen doen. Eerder sprak hij over een herstelperiode van 6-12 maanden. Nu gaf hij aan dat hij eerder aan de ondergrens dacht! Joehooo!!!
En dan gaan mijn gedachten met me op de loop....ik kan alles aan, ik wil een tweede, en wel nu! Als dan blijkt dat een simpele "superman" oefening te zwaar is voor me (lees, compensatiespieren doen alles) kom ik even terug op aarde. En de pijn na de behandeling gisterenmiddag en vandaag zet me helemaal terug. Verbeterd het echt wel? Ik wil sneller merken dat we goed gaan.
Eigenlijk mag ik niet klagen, het gaat vooruit, we gaan goed en misschien sneller dan verwacht. Maar de heftige reactie van mijn lichaam op behandelingen houd mijn jubelstemming onder controle.
Houd moed, blijf sterk en blijf vooral consequent doen wat goed is om van de klachten af te komen. Dat moet ik goed vast blijven houden.
Voor alle andere moeders met bekkenklechten, houd ook moed! Ergens achter de wolken zit een gouden randje!
