Waar moet ik me op voorbereiden?

Nee want rozengeur en manenschijn was mijn zwangerschap zeker niet. De eerste 20 weken hartstikke misselijk, kreeg geen hap meer door mijn keel en dus was ik met de feestdagen niet echt leuk gezelschap. Had ik toen geweten wat me nog te wachten stond....

Na 20 weken verdween de misselijkheid maar kreeg ik er bekkenpijn voor terug. Binnen twee weken ging ik van werkend en in de avond sportinstructrice naar parttimer zonder sport. Hoe zeer stond me dit tegen! Maar alles voor het kleine wondertje in mijn buik, en nog altijd met het idee dat het na 40 weken over zou zijn.

Van 70% werk, naar 60% werk en vervolgens naar halve dagen. Steeds meer beperkt, maar gelukkig met support van familie en werk. Ik geloof dat ik het er zelf misschien nog wel het moeilijkste mee had.

Tijdens de zwangerschapscursus hebben we nog expliciet gevraagd naar mogelijkheden om te bevallen, anders dan op de rug liggend. Gelukkig kregen we wat tips.

De dag supreme lieten we die tips toch varen. Liggend op de zij zouden de weeen nog intenser worden en met een weeenstorm zat ik daar zeker niet op te wachten. Binnen no-time werd ons kleine aapje geboren! Wat een wonder, wat een geluk!

Mijn bekkenpijn in ogenschouw nemend hebben we de eerste dagen heel rustig aan gedaan. Na een oke van de verloskundige ben ik na een aantal weken begonnen met core training. Wetend dat een sterke core helpt bij het stabiel houden van het lichaam. De bekkenspieren en banden ontzien. Helaas zonder veel succes.

Inmiddels zijn we dus 16 maanden verder. Ons aapje loopt en knuffelt er op los. Ik prijs me gelukkig met haar, ze ontwikkelt volgens het boekje en is eigenlijk heel makkelijk (oke, oke, op een enkele dag na). Maar ik en mijn bekkenpijn gaan helemaal niet volgens het boekje. Mijn klachten leken zich te verbeteren, maar zijn sinds enkele maanden verslechterd. Op dit moment zelfs slechter dan vorig jaar november. Ik word hier zo vreselijk verdrietig van en kan niet altijd de mama zijn die ik graag zou willen. I know, er zijn veel ergere verhalen dan die van mij, maar voor mij raakt me dit.

Na alle therapieen die ik afgelopen jaar heb gevolgd (dry needling, osteopathie, (bekken)fysio) heb ik nu de hoop gevestigd op volgende week. Een kliniek gespecialiseerd op bekkenklachten gaat mij onderzoeken in de hoop op een juiste diagnose. Er is hoop, zal er nu eindelijk uitsluitsel komen? En er is angst, wat als ze niks vinden? En voor beide opties geldt, wat dan? 

Deze blog voor mijzelf om het even van me af te schrijven, maar ook voor diegene die zich herkennen in mijn verhaal of die tips zouden willen. Ik hoop de komende tijd natuurlijk positief nieuws te kunnen brengen.

x<3 x