Onbegrip sleurpt energie

Ik zit er even helemaal doorheen. Al dik twee jaar strijd ik tegen de bekkenpijn. Al dik twee jaar word ik beperkt in mijn dingen. Vriendlief wil vanalles voor mij doen maar doet ook nog heel graag heel veel dingen voor zichzelf. Mijn energie begint op te raken.

De laatste weken voel ik me moe, zo vreselijk, slepend moe. Ik wil slapen, maar dat gaat vaak niet goed. Veel wakker, veel piekeren. De EMDR bij de psych hakt er behoorlijk in, het feit dat ik momenteel een hele heftige terugval heb hakt er misschien nog wel meer in. Met een zonnetje buiten en het gevoel dat het echt de beterende kant op ging was de wereld mooi, maar nu.... Ik heb me van de week vaak en veel afgevraagd of ik wel verder moet met het behandeltraject. Heeft het wel zin? Ik ging de goede kant op, maar nu heb ik het gevoel alsof ik weer terug bij af ben. Mijn bekken stond "spontaan" scheef, werd rechtgezet en ik ben gebroken. 

Natuurlijk weet ik dat als ik staak met behandelingen ik zeker niet beter wordt. Maar elke keer de hoop op verbetering en dan die teleurstelling kost zo vreselijk veel energie. Kan en wil ik dat keer op keer wel opbrengen. Als ik stop met behandelingen weet ik waar ik aan toe ben en kan ik kijken waar ik kom met pijnmedicatie. Maar ik ben een fighter en dus ben ik gisteren uiteindelijk toch terug geweest naar de fysio en heb mijn twijfel besproken. Hij snapt me, maar ziet geen fysieke/mechanische belemmeringen om geen hoop te blijven houden. Het is een proces van zo'n 12 maanden, met ups en zeker ook met terugvallen. Niet abnormaal dus. Hij zet nu twee collega's in om wat finetuning in de behandeling te brengen, als dat niet werkt dan gaan we terug naar de specialistische kliniek in Enkhuizen. Gelukkig heeft hij goede contacten met hen en kan hij makkelijk schakelen. Dat plan klinkt oke, laat ik dat dan nog maar doen. Ondertussen blijf ik dan wel mijn oefeningen doen. Moet eerlijk bekennen dat het met extra pijn en de twijfel wel lastig is om motivatie daar voor te vinden. Hoe blijf je gemotiveerd als de finishlijn elke keer verschoven wordt?

Naast de extra pijn hebben we dan nog het emotionele en sociale vlak. Ik merk dat ik niet gezelliger word door de pijn. Ik merk ook dat het me irriteert wanneer mijn vriend me vaak vraagt hoe ik me voel, hoeveel pijn ik heb. Maar ik weet ook dat het ook niet goed is als hij niks vraagt. Wat ik niet begrijp is dat hij aangeeft zo graag met me mee te willen leven en met hem te blijven praten, terwijl hij door gaat met zijn normale dingen. Trainingen, voetbal kijken, met vrienden afspreken, babyshoppen met een vriendin. Het steekt.... zeker het laatste. Voor mijn gevoel is de kans dat wij dat ooit nog samen gaan doen heel klein. (Dit proces wil ik echt niet nog eens doormaken.) En dan gaat hij dat gezellig met een ander doen??? Daarin kan hij zich echt niet inleven in mij. Hoe leg ik het hem uit, hoe deel ik mijn gevoel zodat hij het ook begrijpt, hoe kan ik hem deelgenoot maken maar niet meesleuren in mijn verdrietige gevoel?

Mijn energie is op....een heel eind. Hoe laat ik mijn batterij weer op? Alle tips zijn welkom!