29 februari. De laatste dag zonder kinderen. Of nouja, de laatste dag dat ze in mijn buik mochten zitten. In de avond begon het. De mega rugpijn, die ik al weken had, werd erger. Net als de vorige 2 keren. Met 28 weken en 32 weken. Die keren kreeg ik weenremmers en longrijpingsprikken. Aan die tijd denk ik liever niet meer. Alleen maar dankbaar dat ik ze nog zo lang in mijn buik heb kunnen houden.

Ik was zo ongeveer 6 weken zwanger toen ik mijn allereerste echo kreeg. De echo was extra vroeg, omdat ik voor de zwangerschap van de jongens, twee vroege miskramen heb gehad. Iets in mij zei dat het weleens een tweeling kon zijn. Dus op naar het ziekenhuis, want daar hadden we de afspraak. De verloskundige hoorde een mooi kloppend hartje. Ik vroeg voor de grap of ze zeker wist dat het er 1 was, maar ze kon er niet meer vinden. Was het dan toch geen tweeling, terwijl ik wel dat gevoel had?

Tja, waar zal ik beginnen? Mijn kleine mannen werden geboren met 35 weken en lagen hun eerste 2 weken in het ziekenhuis op de NICU en de neonatologie.

Nog maar een paar uur oud was jij. Mama had jou nog niet vast kunnen houden. Je was te zwak en moest rusten van de, voor jou onverwachte, bevalling. Op zondagavond ben jij als tweede zoon geboren. Waar het eerst goed leek te gaan, werd mij later verteld dat jouw longen nog niet rijp genoeg waren. Ik ging er vanuit dat alles safe was, aangezien ik 2 keer longrijpingsprikken heb gehad. Maar toch was het niet oke. Je werd meteen weggehaald, weg was je. Tijd om er over na te denken had ik niet, ik moest nog gehecht worden en de placenta was er nog niet. 

Het is nu zo'n 4 weken geleden dat wij, de kindjes en ik, zijn verhuisd naar onze nieuwe woning. Iets waar ik naar uit keek, ondanks dat de reden verschrikkelijk is. Ik had er zin in, een nieuw begin, nieuwe buurt, het voelde als een nieuw begin. 

Mijn trots ❤️

Ik zal bij het begin beginnen. Op de middelbare school leerden wij elkaar kennen. Wat begon met een vriendschap, is uitgegroeid tot liefde. Na 4 jaar zijn wij gaan samenwonen. Al snel liet ik mijn spiraal verwijderen en waren wij zwanger! Na 2 verdrietige miskramen werden wij zwanger van Ivan en Luke. Wat een heftige periode was dat. Mijn zwangerschap ging niet bepaald soepel. Hele dagen overgeven, vaak op en neer naar het ziekenhuis omdat de weeën begonnen en uiteindelijk de pittige start na de geboorte. Na 3 maanden zijn wij ook nog eens verhuisd van ons appartement naar een eengezinswoning. Wat begon als een sprookje eindigde al snel in horror. De buurman. Muziek zo luid, ik werd er stapelgek van. Omdat ik misofonie heb komt het nog eens dubbel zo hard binnen. Niet een dag, maar de hele week en het weekend. Met 2 kleintjes erbij sloopt je dat. En dan heb je ook nog een relatie die je moet onderhouden samen. Dat was heel pittig. 

Het begon toen Luke 4 weken oud was. Ik gaf borstvoeding en gedeeltelijk flesvoeding ernaast. Genoeg melk voor 1 kindje maar niet voor 2. Dus het ging 50/50. Rond de 4e week begonnen de krampen. Waar Ivan krampen had, had Luke extreme krampen en was hij ontroostbaar. Mijn moederhart brak, avond na avond.