Wij gaan uit elkaar..

Ik zal bij het begin beginnen. Op de middelbare school leerden wij elkaar kennen. Wat begon met een vriendschap, is uitgegroeid tot liefde. Na 4 jaar zijn wij gaan samenwonen. Al snel liet ik mijn spiraal verwijderen en waren wij zwanger! Na 2 verdrietige miskramen werden wij zwanger van Ivan en Luke. Wat een heftige periode was dat. Mijn zwangerschap ging niet bepaald soepel. Hele dagen overgeven, vaak op en neer naar het ziekenhuis omdat de weeën begonnen en uiteindelijk de pittige start na de geboorte. Na 3 maanden zijn wij ook nog eens verhuisd van ons appartement naar een eengezinswoning. Wat begon als een sprookje eindigde al snel in horror. De buurman. Muziek zo luid, ik werd er stapelgek van. Omdat ik misofonie heb komt het nog eens dubbel zo hard binnen. Niet een dag, maar de hele week en het weekend. Met 2 kleintjes erbij sloopt je dat. En dan heb je ook nog een relatie die je moet onderhouden samen. Dat was heel pittig. 

Ik wil niet teveel in detail vertellen, maar wel duidelijkheid scheppen. Eind februari is de keuze gemaakt om te stoppen met de relatie. Het kwam vanuit mijn partner. Natuurlijk nam ik hem alles kwalijk en was ik echt heel erg boos. Want hoe kon hij dat nou doen? Ik voelde mij in de steek gelaten, boos, verdrietig en angstig tegelijk. Wij zijn gelukkig direct in relatietherapie gegaan. Waar ik nog alle hoop had op beterschap, was dat niet aan de orde. Toch zijn we eruit gekomen. Samen! We zijn erachter gekomen hoe en waarop onze relatie is ontstaan. Dit gaf zoveel helderheid. Er viel zoveel op zijn plek! Er zijn geen schuldigen hier, wat van hem uit kwam is uiteindelijk een gezamelijke keuze geworden. Wat veel mensen niet zullen begrijpen, is dat wij vrienden zijn. Het klinkt zo cliché, maar dit is hoe wij het voelen en willen. Dit draait om ons en de kindjes. Natuurlijk is dit niet de ideale situatie maar dit is wel de beste manier om hier samen uit te komen. Samen, als ouders, als vrienden. Want dat is het, vriendschap. Geen ruzies maar fijne gesprekken over hoe nu verder. 

Wat ben ik dankbaar voor alle mensen om ons heen. We ervaren zoveel warmte en steun. Niet elke dag is even makkelijk. Er zijn dagen dat ik gebroken ben en alleen maar huil, en dagen dat ik vooruit kan kijken en kan genieten van de jongens. Want wat een zegen zijn zij, elke dag dankbaar. 

En hoe nu verder? Blij nieuws. Ik ga al snel verhuizen. Met de jongens. Een eigen plekje voor ons 3en. En daar kijk ik naar uit.