Het gaat goed en met jou?

Het is nu zo'n 4 weken geleden dat wij, de kindjes en ik, zijn verhuisd naar onze nieuwe woning. Iets waar ik naar uit keek, ondanks dat de reden verschrikkelijk is. Ik had er zin in, een nieuw begin, nieuwe buurt, het voelde als een nieuw begin. 

En daar is hij dan, het gat waarvan ik wist dat die ging komen. Het begon woensdagochtend, ik moest weer aan het werk. De jongens sliepen bij hun tante en zo had ik een nachtje rust voordat ik moest gaan werken. Onderweg brak ik. Ik was moe, voelde mij alleen en ik voelde alle blijdschap en energie uit mij glijden. Gelukkig had ik een korte dienst, om half 11 reed ik alweer naar huis. Daar brak ik opnieuw. Nooit verwacht dat het zo pittig zou zijn. Want als moeder moet je door. Je kinderen hebben je nodig en je wilt er voor ze zijn. Jezelf wegcijferen is dan zo gemakkelijk, als zij het maar goed hebben en er zo weinig mogelijk van merken. Toch komt er een punt dat het op is. Je kan niet meer. Alle zorg voor de kinderen dragen is pittig. Waar er eerst een maatje was die elke dag naar mij luisterde en waar ik mijn verhaal kwijt kon, is dit ineens omgezet naar eenzaamheid en verdriet. Niemand bij wie je je verhaal kwijt kan in real life. Zo voelde dat voor mij. 

Ik voel mij dan ook echt gezegend met lieve vrienden en familie om mij heen. Appen, bellen en meeten, toch voelt het anders. Uiteindelijk blijf je toch achter, alleen. Met 2 prachtige kinderen. 

Het is moeilijk om toe te geven dat het even niet gaat. Hoe graag wil je kunnen zeggen: 'het gaat goed', als iemand je vraagt hoe het met je gaat. Je zegt dat zo makkelijk, om doorvragen te voorkomen. Maar soms gaat het gewoon niet goed. Aan de buitenkant is dat moeilijk te zien. Hier heerst toch een beetje een taboe op, vreugde en blijdschap is wat je vaak ziet op instagram. Laten zien dat het goed gaat is fijn en is wat je wilt. Ook de andere kant mag gezien worden, ik denk dat dat herkenbaar is voor meerdere moeders. 

Met de juiste hulp nu kan ik weer door. Extra hulp bij het verzorgen van de kinderen, totdat ik een nieuwe baan heb en het normale ritme van de dag weer door kan gaan. Dankbaar hiervoor, hoe moeilijk het ook is om hulp te vragen.