Ik herkende je niet

Nog maar een paar uur oud was jij. Mama had jou nog niet vast kunnen houden. Je was te zwak en moest rusten van de, voor jou onverwachte, bevalling. Op zondagavond ben jij als tweede zoon geboren. Waar het eerst goed leek te gaan, werd mij later verteld dat jouw longen nog niet rijp genoeg waren. Ik ging er vanuit dat alles safe was, aangezien ik 2 keer longrijpingsprikken heb gehad. Maar toch was het niet oke. Je werd meteen weggehaald, weg was je. Tijd om er over na te denken had ik niet, ik moest nog gehecht worden en de placenta was er nog niet. 

Toen we eenmaal met z'n 3en op een kamer lagen kon ik jullie eindelijk bekijken. Wat vond ik het lastig om jou te zien liggen, alleen, met een c-pap in de couveuse. Terwijl je broer met mama mocht buidelen. 

De volgende ochtend werd ons medegedeeld dat Ivan overgeplaatst moest worden naar Zwolle, omdat je niet stabiel was en meer hulp nodig had bij het ademhalen. Ik besefte mij niet wat dit inhield, alles was zo vers en vreemd. Daar kwamen ze binnen, 2 vrouwen in gele pakken met een brancard, met daarop een kleine couveuse. Jij werd zomaar meegenomen. Door mensen die ik niet kende. Ik moest er maar op vertrouwen dat ze jou op het juiste plekje brengen. Wat een onmacht, ik kon niks vanuit mijn bed. Nog had ik je niet geknuffeld. Daar ging je, weg, de kamer uit. Weer opnieuw. Ver weg van mij. Ik moest met Luke wachten tot er ook een plekje voor hem was op de high care in Zwolle. Gelukkig mochten wij een paar uur later ook jouw kant op. 

Intussen had jouw c-pap plaats gemaakt voor de zogenoemde 'sprieten'. Hierdoor kreeg jij voldoende zuurstof. Ook kreeg je medicijnen waardoor je longen verder door konden rijpen. Wat was dat vreemd. Ik had jou nog niet goed kunnen bekijken. Was dat echt mijn zoon? Ik herkende je niet... Het was zo'n ander gezicht, in een bedje op die grote zaal met al de couveuses. Maar jij was het echt. En eindelijk mocht ik jou aanraken, je verzorgen, met je buidelen en voor jou zingen. Dit gevoel was onbetaalbaar. 

Nog heb ik het er moeilijk mee. Er is zoveel gebeurd. Het moment dat Ivan weg werd gehaald, mee werd genomen door voor mij onbekenden, staat op mijn netvlies gebrand. Wat een vreselijk gevoel was dat. Een kleine baby die bij mama hoort te zijn, is dan voor even ver weg. In je eentje, helemaal alleen in die grote ambulance. Als ik er weer een zie rijden, raakt het mij altijd nog heel diep. Ik zie jou dan zo weer liggen. Ik vertel jou over jouw eerste dagen. Je snapt het nog niet, maar er komt ooit een dag dat wij terugblikken op alle momenten die wij hebben beleeft. Trots op jou, kleine man!