Vertrouw op je moedergevoel!

Tja, waar zal ik beginnen? Mijn kleine mannen werden geboren met 35 weken en lagen hun eerste 2 weken in het ziekenhuis op de NICU en de neonatologie.

Toen wij thuiskwamen en de weken daarna, (ik gaf borstvoeding) kreeg Luke ontzettend veel krampen. Hij huilde niet 1 of 2 uur per dag, maar hele dagen en ook 's nachts. Hoort erbij, toch? Ja, het kan. Krampen kunnen erbij horen. Maar dit was erger, heftiger en zo pijnlijk om je kind met zoveel pijn te moeten zien. Ik filmde het, maakte opnames en stuurde het naar onze kinderarts. Ik was ervan overtuigd, dit is het bewijs dat er echt iets is. 

Ik had ondertussen al zoveel geprobeerd. Sab simplex tegen krampjes, kipkep voor op het buikje, tongriempje gelaserd, maar het huilen bleef en werd alleen maar erger. Ik kreeg vrijwel meteen reactie op mijn appje naar de kinderarts. Dit was absoluut normaal babygedrag en hoorde er helemaal bij. Hij had immers alleen krampen en verder helemaal geen symptomen dus koemelkallergie was volgens haar uitgesloten. Hoe dan? Stel ik mij aan? Dit vroeg ik mij lange tijd af. 

Ik schafte zelf pepti voeding aan. Zonder toestemming, want niemand was het hiermee eens. Ik was inmiddels gestopt met de borstvoeding omdat ik dacht dat het daaraan lag. Niet dus. De pepti hielp! Het huilen werd minder en we kregen onze blije baby terug. Om pepti vergoed te krijgen moet je een provocatietest doen met je baby in het ziekenhuis. Dag 1. Overduidelijk uitslag in het gezicht, en de melk rook anders. Dag 2. Niks, gewoon zoals het altijd was. De uitslag was dat er in dag 2 koemelk zat. Dat geloofde ik niet, ik had toch duidelijk gemerkt dat hij op dag 1 klachten kreeg. De test werd na een tijd op nieuw gedaan en ik had gelijk. Ondertussen zat Ivan ook op pepti omdat hij veel spuugde. Hij had wel meerdere symptomen, dus bij hem ging het ineens wel vanzelf en met toestemming. 

Toen ze 6 maanden werden, zijn we gestart met vaste voeding. Dit ging de eerste keer al helemaal mis bij Luke. De krampen kwamen terug en soms had hij zoveel pijn dat hij door het harde huilen vergat te ademen. Ik zal het nooit meer vergeten. Het was zo beangstigend. 

Ik las, toen ze net 1 waren geworden (dus in dat half jaar van alles geprobeerd maar niks ging goed), in een hele fijne groep op Facebook dat het zo zou kunnen zijn dat Luke zijn lichaam zo hard moest vechten om de pepti te verwerken, dat hij geen vaste voeding aan kon. Neocate, volledig koemelkvrije voeding zou de oplossing kunnen zijn. Ik kocht een paar potten en startte daar meteen mee. 

Na een week of 2 was daar het resultaat. Luke kon gewoon eten zonder pijn te hebben. Wat een wonder! Ik belde de kinderarts op voor overleg, en vertelde hem dat het eten met Luke niet goed gaat en vertelde het verhaal dat ik had gelezen over dat neocate zou kunnen helpen. Volgens hem was dit zeer onwaarschijnlijk en maar bij 1% van alle kindjes zo is. Toen kon ik hem vertellen dat Luke 1 van die kindjes was en ik al was gestart en duidelijk verbetering merkte. Pas toen werd ik geloofd. Ik werd in mijn gelijk gesteld. Dat voelde zo ontzettend goed, al die tijd wist ik wel dat mijn moedergevoel goed zat, maar al die tijd werd het ontkend en dat heeft mij gebroken. Ik vertrouwde mijzelf niet meer, maar vanaf dit punt kon ik dat weer opbouwen. 

De afspraak na dit telefoongesprek werd mij gezegd dat ik altijd op dat gevoel mag vertrouwen. Wauw! Wat een overwinning. Dit zou veel meer moeten gebeuren. Dat er geluisterd wordt naar het gevoel van de moeder. Want die ziet haar kindje elke dag en baby's huilen niet zomaar, niet voor niets. Dus alsjeblieft, volg een moeder hierin. En sta jij in zo'n zelfde situatie, volg je gevoel. Blijft vechten, want het is het allemaal waard.

Nu gaat het super goed met mijn mannen. Ze kunnen zo goed als alles weer eten en we zijn langzaam weer melk aan het introduceren. Houd vol!

Lees ook: "We dachten dat ons meisje gezond was, tot dat ene moment..."