1 jaar geleden
Zoveel handen om mijn kind. Mijn kind!!!
Ik zie haar nog staan, met een schaar achter haar rug
29 februari. De laatste dag zonder kinderen. Of nouja, de laatste dag dat ze in mijn buik mochten zitten. In de avond begon het. De mega rugpijn, die ik al weken had, werd erger. Net als de vorige 2 keren. Met 28 weken en 32 weken. Die keren kreeg ik weenremmers en longrijpingsprikken. Aan die tijd denk ik liever niet meer. Alleen maar dankbaar dat ik ze nog zo lang in mijn buik heb kunnen houden.
Toen was de dag toch echt aangebroken. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en werd meteen aan de ctg gelegd. De hartslag van 1 van de kindjes daalde enorm, dat was een eng moment, maar gelukkig kwam zijn hartslag snel weer in een normaal ritme. Al snel braken mijn vliezen en werd ik naar een verloskamer gebracht. Op de ctg werden weinig activiteiten waargenomen, maar ik voelde ze toch echt. De reden hiervan was dat ik rugweeen had. En die waren vreselijk. Geen houding wist ik te vinden, niks was fijn, douchen of vrij bewegen mocht ik niet meer omdat ze dan de hartslagen niet in de gaten konden houden. Al snel vroeg ik om een ruggenprik, het was niet meer te houden. Ik bleef op 3 cm haken en doordat ik geen houding kon vinden vorderde dat niet. Als ik vantevoren had geweten hoe het verloop ging, had ik een andere beslissing gemaakt.
Een half uur later, de ruggenprik werd gezet. Ik heb genoeg horrorverhalen gehoord, maar dit was er zeker eentje. Ik voelde een schok door mijn hele lijf gaan die bleef duren en duren. De pijn van de weeën was weg, maar dit was nog veel pijnlijker. Het trok gelukkig toch weg en toen kon ik wat slapen en uitrusten aangezien ik sinds de vorige ochtend al wakker was. Het was inmiddels een uur of half 1 in de middag.
Op een moment voelde ik een druk die ik niet eerder had gevoeld, was dit dan het moment dat ik volledige ontsluiting zou hebben? De zuster moest wat lachen toen ik het aangaf. Het was namelijk net een uur geleden dat de ruggenprik was gezet dus dat kan bij lange na niet. Het zijn tenslotte mijn eerste kindjes dus zo vlot kan dat niet gaan volgens haar. Toch stuurde ze een gynaecoloog, die hetzelfde herhaalde maar wel even wilde checken. En jawel! Ik zat op 9,5 cm. Het was dus tijd. Omdat het 2 kindjes waren, moesten er 2 kinderartsen, 2 gynaecologen en 2 verpleegkundigen bij aanwezig zijn. De hele kamer stond dus vol. Maar, er was maar 1 gynaecoloog beschikbaar dus moest er eentje worden opgeroepen. Ik moest dus maar wachten, en de druk proberen te negeren. Pijn voelde ik niet, maar iets tegenhouden wat er uit wilde, dat is haast onmogelijk. Eindelijk. Daar was gynaecoloog nummer 2. Ze checkte nog 1x mijn ontsluiting en ik zat op de 10cm. De ruggenprik was allang uitgezet, maar ik voelde nog steeds de weeën niet. Dan maar op 'commando'. Op de ctg zagen ze wanneer er een wee aan kwam. Voor mijn gevoel duurde het uren.
Luke zijn hartslag daalde en ik kreeg hier maar weinig van mee. Ik probeerde zo in mijn eigen bubbel te zitten, maar dat was zo moeilijk omdat ik mijn eigen weeën niet voelde en iedereen om mij heen aan het praten en overleggen was. Ik hoorde de woorden: het moet nu echt komen, we moeten wat doen. Op dat moment zag ik een verpleegkundige naast mij komen staan met de welbekende schaar achter haar rug. Nu denk ik, het is niet oké dat dat zo gebeurde. Het is niet oké dat ik niet in mijn eigen bubbel kon zitten. Dat ik niet geloofd werd keer op keer op keer. De knip werd gezet en daar was Luke 🤍 45 minuten later was ook Ivan daar. Mijn mooie mannetjes. Ik mocht jullie, apart van elkaar, heel even vasthouden. Heel even bewonderen. Daarna gingen we uit elkaar. Jullie met de kinderartsen mee en ik moest nog gehecht worden. Dat duurde uren voor mijn idee. Ik wilde naar jullie toe, wilde jullie zien. Vasthouden en knuffelen. Het hele gouden uur zijn we apart van elkaar geweest. Ik wordt er nog verdrietig van als ik eraan terug denk.
Deze ervaring heeft mij wel doen nadenken. Hoeveel vrouwen moeten dit nog meemaken? Waarom wordt er niet geluisterd naar ons? Ik hoop dat dit veranderd. Dat vrouwen meer de regie over hun eigen bevalling gaan krijgen. Het op hun eigen manier mogen en kunnen doen.
Anoniem
Waarom zou je met een tweeling natuurlijk willen bevallen?! Er kan zoveel misgaan. Ik wilde bij 1 al een keizersnee, maar mocht daar zelf niet voor kiezen. Uiteindelijk is ie er uit gerukt met pomp omdat zn hartslag daalde. Geef mij Amerika maar, waar je gewoon mag kiezen voor een snee.
Anoniem
Maar de gyn zet toch een knip? En zal dit nooit doen zonder overleg, behalve bij bloedspoed omdat het helemaal mis is. Vervelend dat je het gevoel hebt dat je geen keuze had. Goed om het te evalueren met je artsen. Autonomie tot verantwoorde hoogte.
Anoniem
Helaas kan een knip gezet worden zonder overleg. Bij mij hebben ze een knip gezet zonder m'n medeweten. Er was geen spoed, spoed.
Anoniem
Ik snap je dat een bevalling als heel heftig kan worden ervaren. Maar waar zit hier je frustratie? Ben je van mening dat er te snel is ingegrepen? Ik lees dat de hartslag van je zoon niet in orde was en dat het te lang duurde? Welke regie had je willen hebben? Ben je niet van mening dat ze allemaal hetzelfde willen? 2 gezonde kinderen en moeder?
Anoniem
Aansluitend vind ik dat we allemaal wel erg kritisch worden op de medische ingrepen door zogenoemde “zelfkennis” die we via onze eigen social kanalen op doen zonder wetenschappelijke onderbouwing. Je kan er toch echt op vertrouwen dat ook n gynaecoloog het beste met je voor heeft. Je gezonde kinderen betekenen toch alles? Ik heb 2 totaal verschillende bevallingen gehad (1e binnen 5 u zonder moeite, 2de ingeleid en duurde 3 dagen en eindigde in spoedkeizersnede. Toch kijk ik op beide positief terug: 2 gezonde kinderen was mn doel)
Leanne.endekids
Dankje voor je reactie. Er gaat een heel verhaal aan vooraf die ik hier niet heb beschreven. In mijn zwangerschap ben ik al zo vaak niet geloofd. Van: wil je kijken of er nog eentje zit want ik heb het idee dat het er twee zijn, gevoel dat het is ingedaald, gevoel dat mijn vliezen waren gebroken naar gevoel dat mijn kinderen een allergie hebben. Overal denken de artsen het beter te weten maar helaas voor hun, had mijn gevoel het keer op keer goed. Als er ingegrepen moet worden dat moet dat zeer zeker. Alleen de manier waarop, het stiekeme gedoe en het niet aan mij vertellen dat frustreert mij enorm. Er zit echt heel veel frustratie zoals je misschien wel merkt.
Anoniem
Dit voelt zo bekend, helaas. Ik 'moest' naar het ziekenhuis vanwege meconium in het vruchtwater met al 10cm ontsluiting. Omdat ik zo ver was bleef mijn verloskundige bij me. Aan het eind van het bed werd gediscussieerd over het verloop en het was dat ik wist wat een episiotomie is dat ik wist dat die knip ging komen. Mijn eigen verloskundige zag het niet eens aankomen. Er was 0 overleg, niet eens een mededeling in normaal Nederlands. Pas later leerde ik dat dat helemaal niet mag (en nee ze was niet dusdanig in nood dat ze geen minuut hadden om te overleggen) en datje altijd maar dan ook altijd ZELF mag bepalen wat er wel of niet gebeurt. Bij de 2e een hands-off bad bevalling gehad thuis, die heeft het wel een beetje goedgemaakt gelukkig :)
Leanne.endekids
Wat mooi om te lezen dat je tweede bevalling zo fijn is gegaan! Juist als een eerste niet oké gaat, ga je je er meer in verdiepen hé. Wat flut van het ziekenhuis...