‘Ik neem contact op met mijn Ibd verpleegkundige want ik kan mijn afspraak nergens vinden. Ze verteld me dat mijn afspraak volgende week is maar ik wel even het formulier tegen Corona in moet vullen zodat ze weten hoe m’n gezondheid er voor staat. Dit vooral omdat de besmettingen zo hard gaan momenteel ze alles goed bij willen houden. Ik reageer met dat ik zo ook wel kan zeggen dat ik momenteel Corona heb. Even word het stil aan de andere kant. ‘Helaas kunnen we je het medicijn dan niet toe dienen! Heb je contact opgenomen met de medische ggd?’ krijg ik er achteraan. Ik doe wat ze van me vraagt en bel de ggd. Ik word door verbonden want hiervoor moet ik bij een speciale medische ggd zijn. Het meisje aan de telefoon kan m’n medicatie zo snel niet vinden in de lijst. Ze vraagt of ik het kan spellen. Ik weet dat het ook een andere naam heeft dus ik Google even met haar mee zodat ze het goed kan intikken in het overzicht. Er komt niks te voor schijn, dat voelt als een goed teken. Ze legt me uit wanneer je in de medische categorie valt en Googled even mee op het medicijn. ‘Ik lees dat het je afweersysteem plat gooit? Dan is de kans 95% dat je in deze categorie valt! Ze noteert mijn gegevens en verteld me dat ze terug zou bellen zodra de arts er na gekeken heeft. Ik word er een beetje zenuwachtig van want ik wil dit helemaal niet. Ik wil door, ik wil niet weer stil staan! Al snel gaat mijn telefoon en ze vertelt dat ik inderdaad val onder de risico’s omdat ik dus medicatie krijg die mijn afweersysteem plat gooit. Wat inhoud dat ik hulp krijg om slechte bacteriën en virussen op te ruimen wat mijn lichaam alleen niet kan. Maar dit betekent ook dat ik voor 14 dagen in quarantaine moet omdat ik langer besmettelijk blijf en omdat m’n medicatie niet op tijd kan worden toegediend, ik krijg dus geen hulp van m’n medicijn! Ik ben dus vatbaarder voor alles om me heen. Een verkoudheid kan een longontsteking worden en een virus kan die kwade bacterie in m’n darm opladen. ‘Neem je tijd, doe rustig aan en ziek goed uit’ is wat ze me meegeeft. Ze laat me weer even bewust weten dat ik ziek ben met alle gevolgen van dien.’ 

Ik lees verhalen, hersenspinsels en ervaringen van andere moeders online en op social media. In veel van die gevallen voel ik me -soms- een andere moeder dan alle andere. Het voelt alsof ik altijd mooi weer deel maar liegen dat het niet zo is klopt ook niet. Ik twijfel dan soms aan mijn kijk op de dingen binnen het moederschap. Misschien denk ik wel te makkelijk over sommige dingen of misschien ben ik voor sommige dingen wel gewoon te nuchter. Aan de ene kant schrijf ik hier twijfel maar aan de andere kant is er helemaal geen twijfel want ik weet precies hoe ik over het moederschap denk en hoe ik het wil doen.

Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit heb gezegd dat ik meer dan één kindje zou willen. Het kan zijn dat ik daar vroeger wel over fantaseerde omdat we thuis ook met twee waren maar daar heb ik geen actieve herinneringen aan om even in de tijd van nu te praten. Maar dat ik moeder wilde worden stond al vroeg vast. 

Ik ben ze achteraf nog steeds dankbaar dat het altijd alleen bij woorden is gebleven en niet bij daden. En toch zou ik zo geen woord kunnen noemen die ze naar me geroepen hebben. Ik herinner mij de plekken, de momenten en ik voel me klein, ik was de grootste van de klas. Deze periode die echt een aantal jaar duurde blijft op sommige vlakken toch vrij vaag en oppervlakkig en tóch deed het wat met me. Toen, nu niet meer want ik ben hetzelfde meisje maar nu ben ik vooral moeder van een meisje! 

Mocht je je afvragen of ik van de aardbodem verdwenen was heb je het mooi mis maar je kent het wel ‘druk, druk, druk’ en heel eerlijk heb ik dit gewoon een beetje laten verslonzen en dat terwijl het een soort dagboek is wat mega fijn is om zo terug te blikken. En dat is precies wat we even gaan doen want het was met hobbels en obstakels maar we zijn er. 

Vervolg:

18 maart 2021

Vrijdag 05-03-21 ik ben er klaar mee en wil echt naar huis. Ik voel me prima, de medicatie zit erin en heb geen complicaties, mijn ontlasting lijkt duidelijk te veranderen dus er is van alles gaande! Maar ik lig hier maar te liggen.. mijn infuus is niet meer nodig want ik krijg nu de medicatie die nog moet via pillen.. dus wat doe ik hier nog!? Gelukkig is de verpleegkundige van deze afdeling het er mee eens.. ik trek echt wel aan de bel als het niet goed gaat! Kan ik naar huis vandaag? En dan naar mijn gezin? Daar aansterken en maandag een telefonische afspraak over hoe het gaat? Fingers crossed! 

Vrijdag 05-02-21 ochtend van de intake en ik moest me melden bij Dr. De Boer. Omdat alles ineens zo snel ging had de dokter nog geen gegevens ontvangen van mijn huisarts met alles wat er al gedaan of besproken was dus luisterde hij naar mijn verhaal terwijl hij ondertussen alles mee tikte op zijn computer! Na een kort gesprek pakte hij zijn telefoon en begon te bellen. ‘Ik wil mevrouw Tiellemans geboren 21-12-1990 aanmelden voor spoed.. huh wat!? Ik keek Nick een beetje verschrokken aan omdat ik even niet in de gaten had dat er wat ging gebeuren.. De dokter hangt zijn telefoon op en zegt dat ik me mag melden op de dag behandeling. Nick en ik meldde ons aan en nemen plaats. Voordat ik met mijn kont het bankje heb aangeraakt word ik al geroepen en moet een kamertje in. Daar word mij verteld dat er een klysma word geplaatst en dat die zo lang mogelijk moet blijven zitten.. uhm oké, een klysma.. ik had al enorme buikpijn dus geen idee wat me te wachten stond. Ik moet op mijn linker zij gaan liggen en zij plaatst de klysma en drukt hem leeg. OH MIJN GOD WAT DOET DIT ZEER! ‘Blijft u zo lang mogelijk liggen mevrouw Tiellemans’ maar het lukt niet, dit gaat niet, ik kan dit...niet en de helft van die klysma loopt er al meteen uit en er word een po onder me geschoven. Met een rotsvaart loost heel die klysma in die po en krijg ik nog ergere buikpijn dan dat ik al had! ‘Het is niet erg!’ zegt de verpleegkundige. Ik voel me rot en een beetje verslagen en zo loop ik ook terug naar Nick. Ik zie bij Nick gelijk de medelijden in zijn ogen. In de wachtkamer wordt de buikpijn erger en erger en het wachten lijkt ineens een eeuwigheid te duren, ook omdat ik geen idee heb wat mij te wachten staat!