Zondag meld ik mezelf weer in het ziekenhuis

Vrijdag 05-03-21 ik ben er klaar mee en wil echt naar huis. Ik voel me prima, de medicatie zit erin en heb geen complicaties, mijn ontlasting lijkt duidelijk te veranderen dus er is van alles gaande! Maar ik lig hier maar te liggen.. mijn infuus is niet meer nodig want ik krijg nu de medicatie die nog moet via pillen.. dus wat doe ik hier nog!? Gelukkig is de verpleegkundige van deze afdeling het er mee eens.. ik trek echt wel aan de bel als het niet goed gaat! Kan ik naar huis vandaag? En dan naar mijn gezin? Daar aansterken en maandag een telefonische afspraak over hoe het gaat? Fingers crossed! 

De afdelingsverpleegkundige komt langs nadat de patiënten besproken zijn. Ze heeft dubbel nieuws want ze begrijpt mijn drang om naar huis te gaan maar ik ben echt nog heel ziek. Ze hebben besproken dat ik een weekendje naar huis mag. Een weekendje eigen bed, een weekend mijn man en kind! Zondagavond moet ik mij weer melden zodat ze maandag ochtend meteen bloed kunnen prikken.

Al mijn medicatie die ik moet hebben word keurig in zakjes met tijd en dag verpakt en ik krijg een tonnetje mee om de trombose spuiten in te stoppen.

Om half 1 is papa er om mij op te halen en we besluiten door de mc drive te gaan! Oh, hier had ik een potje zin in, al voel ik me ontsnapt! Ik heb nog steeds een bandje om van het ziekenhuis die om moet blijven dus het leek een beetje op een gedetineerde op de vlucht! Haha!

Het ging goed het weekendje thuis alleen ben moe, heel erg moe en dat terwijl ik tussendoor echt veel geslapen heb en weinig gedaan! Ik moet niet vergeten dat ik nog steeds heel erg ziek ben.

Zondagavond meld ik mezelf weer in het ziekenhuis. Ik loop de afdeling ook en mijn bed is netjes verschoond en ik besluit me vast klaar te maken voor de nacht.

Ik druk op de knop zodat ik me kan melden bij de verpleegkundige. Beetje met een gek welkom terug want ze zegt meteen dat ze niet veel voor me kan doen en later terug komt voor mijn spuit. Maar er zouden controles gedaan moeten worden want daarom moest ik terug komen!? Maar ik krijg te horen dat dat morgenvroeg pas is. Een beetje gek want daarom moest ik terug komen maar na een uur komt ze terug dat er toch controles nodig waren. Ze had toch even mijn dossier gelezen! Top, op tijd wel ook!

Mijn controles waren prima dus ik kon rustig de nacht in.

Ik kom de nacht wat rommelig door want na 2 nachten eigen bed ligt dit toch weer gek!

De volgende ochtend zijn ze er vroeg bij voor het bloed prikken, weer 5 buisjes lichter! Ze beginnen me te herkennen want deze verpleegkundige had ik een week geleden ook en krijg dan ook weer de vraag ‘lig je hier nu nog?’

Die maandag rond 11.00uur is het zover, de dienstdoende hoofd verpleegkundige loopt mijn kamer op samen met de verpleegkundige die ik de afgelopen drie dagen overdag ook al had. De uitslagen van het bloed zijn binnen, hij is ‘goed’ voor nu. Ze gaan alles goed noteren, een plan maken en alles duidelijk maken voor mij. Ik moet nog wat medicatie ophalen bij de apotheek zodat ik thuis vooruit kan met de medicatie en een afbouw plan voor de prednison.

M’n buurvrouw komt me halen en weer vieren we dit met de mc Donalds en papa heeft geluk want ik neem voor hem ook gewoon mee want die past op Lobke. De afgelopen weken is er een hoop op Lobke gepast en hebben ze veel geholpen en dat is zo fijn, ondanks dat ik het liefst alles zelf had gedaan natuurlijk!

Ik ben thuis! Het voelt goed maar aan de andere kant weet ik ook dat ik nog lang niet klaar ben of beter gezegd nooit meer klaar ben. Want ik heb letterlijk levenslang! Het klinkt heel zwaar maar zo is de realiteit wel.

Diezelfde week word ik meerdere malen gebeld voor uitslagen, overleg en wat de volgende stappen zijn. Over een week moet ik weer terug voor mijn tweede infuus. Wordt vervolgd!