2 jaar geleden
Maakt het uit welke maat ik draag!?
‘Ik kan met maat 48/50 in de spiegel kijken en tevreden zijn met wat ik zie!’
Ik ben ze achteraf nog steeds dankbaar dat het altijd alleen bij woorden is gebleven en niet bij daden. En toch zou ik zo geen woord kunnen noemen die ze naar me geroepen hebben. Ik herinner mij de plekken, de momenten en ik voel me klein, ik was de grootste van de klas. Deze periode die echt een aantal jaar duurde blijft op sommige vlakken toch vrij vaag en oppervlakkig en tóch deed het wat met me. Toen, nu niet meer want ik ben hetzelfde meisje maar nu ben ik vooral moeder van een meisje!
Vanaf de 5de klas kwamen de woorden en het besef dat ik groter en zwaarder was dan de meeste -meisjes- kinderen uit mijn klas. De eerste opvallende blikken vielen en ik werd als laatst gekozen met gym - wat een cliché-.
Vooral het ‘dik’ zijn stoorde een aantal kinderen uit m’n klas en dat terwijl ik daar zelf geen last van had want het was bij ons thuis nooit een ding. We waren gezond, we konden naar school, we hadden vriendjes en er kwam brood op de plank. Niks aan het handje zou je zeggen.
De periode van pesten leek te veranderen toen ik naar het middelbaar onderwijs ging. Ik had net in groep 8 die jongen die me jaren lang in de weg stond de mond gesnoerd ( lees m’n andere blog ) en dat leek deuren te openen.
Ik liet meer van mij horen, letterlijk. Ik vond dat ook mijn mening telde en dat liet ik blijken ook. Ik was goed op het leer niveau waar ik terecht kwam en hoefde er een keer niet zoveel voor te doen! Dat gaf ruimte voor nieuwe vriendschappen en een grotere mond. Ik vond school ineens weer leuk toen ik niet meer op het randje balanceerde maar mooi in het midden kon dansen.
Ik hoefde niet zoveel voor school te doen om goede cijfers te halen en dat vielen ook leerkrachten op. In gesprek met mijn ouders werd voorgesteld om een niveau hoger te gaan zitten maar ik vond het na jaren lang zwoegen en pesten wel even mooi geweest. Die keus lieten papa en mama volledig bij mij en snapte helemaal mijn keuze. Het enige ‘nadeel’ was dat ik dan een jaar langer zou moeten doen totdat ik de opleiding zou halen die ik wilde halen. Ik zou 21 zijn voordat ik was afgestudeerd. Tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van de beslissing om lekker op dat lagere niveau te blijven.
In die jaren begon de pubertijd en veranderde mijn lichaam continu! Als ik foto’s terug kijk van toen naar nu had ik van alle maten die er bestaan wel in m’n kast hangen, kan niet anders. Ik bespaar je die foto’s.
Er is in de loop der jaren zoveel veranderd en ook in mijn hoofd ik kan ondanks met m’n maatje 48/50 in de spiegel kijken en tevreden zijn met wat ik zie. Ook niet elke dag maar dan kijk ik even waar ik sta. In m’n eigen koophuis, met man, een prachtig kind en de baan waar ik voor leerde! Dat mijn gezondheid mij een beetje in de steek laat is onmacht maar er is met aanpassing mee te leven! En dan vraag ik me af doet het er toe welke maat ik draag!?