De dag van de keizersnede.

De 13 weken echo naderde...we hadden de termijn echo gehad, een mijlpaal bereikt. Maar wat had ik een spanning en stress voor die 13 weken echo. Wat als je hoort dat er totaal iets mis is met kindje? Gelukkig was ons wondertje helemaal goed gekeurd en werden er geen bijzonderheden gezien. Op naar de 20 weken echo, ze gaven aan dat ze daar nog meer op zien, en dat een goede 13 weken echo niet altijd zekerheid heeft voor een goede 20 weken echo. Dus ik had weer enorm veel stress. Daarbij was ik ook nog niet de eerste 16 weken voorbij waarin een miskraam kan voorkomen dus er was genoeg spanning.

Toch ben ik na het zien van de witte test door gegaan met testen. Want als de test nu wel een licht streepje zou geven, dan kon het wel eens zo zijn dat ik zwanger was. Naarmate de dagen vorderden werden de testen steeds positiever. Ik kon het bijna niet geloven, ik voelde nog zoveel angst en had totaal niet het besef dat ik zwanger was.

In ons huidige ziekenhuis was er personeelstekort op de fertiliteits afdeling waardoor puncties met een roesje niet uitgevoerd konden worden. Het was of een halfjaar of langer wachten of de stap naar het UMCG maken. Ik heb hier best een tijd over na moeten denken. Ons huidige ziekenhuis wist alles van ons, ik moest dan opnieuw vertrouwen krijgen in mensen en dat vond ik met zo'n traject en een angststoornis best lastig. Je hele lichaam weer bloot geven aan nieuwe mensen. Uiteindelijk hebben we toch de stap genomen om naar het UMCG te gaan. Onwijs lieve, kundige mensen daar allemaal.

Na een hele lange pauze van maanden, mocht ik vandaag weer de eerste spuit zetten. Dit keer geen ellendige pil vooraf, dat maakt het voor mij gelukkig wel iets aangenamer. Het eerste traject ben ik behoorlijk ellendig geweest door de pil. Dit traject is al zwaar en heftig genoeg en wil ik dan zo comfortabel mogelijk laten zijn. Gelukkig gaat het ziekenhuis hier in nee. Ik heb vandaag de decapetyl gezet. Deze spuit remt eigenlijk de natuurlijke cyclus. Over een aantal breng ik zo ongeveer een ochtendje in het ziekenhuis door. Dit voor mijn eerste echo, hier gaan ze kijken of alles rustig is om te kunnen starten met stimuleren, ik krijg prik instructies, dit ivm nieuwe/andere medicatie en ik moet naar het pre operatieve spreekuur voor de algehele narcose. Hier wordt o.a. een hartfilmpje gemaakt, en de bloeddruk opgemeten. Vanuit huis heb ik al een vragenlijst in moeten vullen met  vragen over mezelf en mijn gezondheid. 

Het is er altijd. 

Waar ik mijn vorige blog eindigde dat we hoopten op een plakkertje bij ons eerste traject, heeft het helaas niet zo mogen zijn. Het was even heel verdrietig, het was een grote teleurstelling. Van tevoren bedacht ik al, zo'n eerste keer meteen raak zou toch te mooi zijn..maar de hoop was er natuurlijk wel heel erg. We moesten dit een plekje gaan geven en dat hebben we gedaan. We zijn leuke dingen gaan doen met familie en vrienden en we hebben heerlijk genoten van ons gezinnetje. 

Daar was die dan.. 12 mei 2022. De dag van de punctie. Al zolang dat ik hier eigenlijk naar uit keek maar ook zo enorm tegen op zag.

Inmiddels zitten we weer midden in het IVF traject. Eindelijk weer duidelijkheid. Na een pauze door o.a. corona mogen we eindelijk weer! De vorige poging is gestopt dus gelukkig is er nog niks " verloren ".