Eindelijk is het zo ver

Toch ben ik na het zien van de witte test door gegaan met testen. Want als de test nu wel een licht streepje zou geven, dan kon het wel eens zo zijn dat ik zwanger was. Naarmate de dagen vorderden werden de testen steeds positiever. Ik kon het bijna niet geloven, ik voelde nog zoveel angst en had totaal niet het besef dat ik zwanger was.

Op de officiële test datum heb ik het ziekenhuis gebeld met de uitslag. Een positieve zwangerschapstest! 🍀

We waren enorm blij maar ik voelde ook zoveel angst. Want wat zegt een positieve zwangerschapstest? Er kon in mijn ogen nog zoveel fout gaan. Ik vroeg dan ook of ik eerder een echo mocht krijgen in het UMCG. Dit kon niet heel veel eerder want dan zouden ze niks zien maar het werd wel iets eerder gepland, in de 6e week van de zwangerschap. Op deze echo zagen we een prachtig knipperend hartje en een mooie vruchtzak met kindje erin. Alles was natuurlijk nog heel pril. De tranen kwamen, het was echt zo, het zat er echt. Ik ben zwanger! Wat een emoties kwamen los. Meteen ook veel angst. Ik vroeg aan de gyanecoloog: is dit goed? Moet ik er vanuit gaan dat dit goed komt? Ze zei: het ziet er voor nu heel goed uit maar ik kan nooit 100% zeker zeggen dat het ook goed blijft gaan. Bam! Heel eerlijk van de gyanecoloog en ook goed dat ze het benoemd maar toch was dat best pittig om te horen maar wel de realiteit.

We kregen even later nog een echo in het ziekenhuis in Emmen ( waar we het traject begonnen zijn ) toen ook deze goed was, mochten we over naar de verloskundige.

Alle echo's bij de verloskundige zagen er elke keer perfect uit. Maar toch had ik ondanks de goede echo's elke dag angst. Elke dag angst omdat wat ik eindelijk bij me droeg, ging verliezen..als ik een goede echo had gehad, was ik blij om ons kindje te zien maar eenmaal kwam de stress al vrij snel weer om om de hoek. Want wie zei mij dat alles nog goed was binnenin?