De dag van de keizersnede

De dag van de keizersnede.

We moesten ons die ochtend melden bij de balie van het ziekenhuis. Er werd nog even bloed geprikt om mijn bloedgroep te bepalen voor een eventuele bloedtransfusie mocht dit nodig zijn. Daarna lopen we samen naar de kraamafdeling. We worden vriendelijk ontvangen door een fijne verpleegkundige. Ze neemt ons mee naar de kamer waar we de komende dagen mogen verblijven. We praten even met elkaar en de spanning en stress komt er een beetje uit..de verpleegkundige was zo ontzettend lief en gaf mij tips mee hoe ik een beetje rustig kon blijven.

Vervolgens pakte ze de spullen voor de katheter en werd het infuus geprikt. Beide viel erg mee, ik heb er haast niks van vernomen. Toen dat allemaal gedaan was, moesten we nog ongeveer een uur wachten voor ik naar de OK mocht.

Aangekomen op de ruimte voor de OK kreeg ik wat plakkers op, vocht via het infuus, bloeddruk band om en een saturatie meter op de vinger. Ze stelden mij nog even gerust, en vertelden nog wat dingen. Vervolgens werd ik opgehaald om naar de OK te gaan. Ik mocht op een bed gaan zitten, de artsen die er allemaal bij aanwezig waren stelden zich voor. De ruggenprik werd gezet door de anesthesist. Van de prik zelf heb ik helemaal niks vernomen. Vrijwel direct na het zetten van de prik vernam ik dat ik helemaal niet goed werd. Ik gaf aan dat ik in paniek raakte en me niet goed voelde. Ze kantelde het bed, in de hoop dat de vloeistof van de ruggenprik wat terug liep. Maar ik begon mij steeds vervelender te voelen. Het geluid viel weg, het licht  viel weg en ik hoorde bijna niks meer. Ik kreeg een enorme bloeddrukdaling. Ze hebben me meerdere keren van alles via het infuus gegeven. Hierdoor werd ik erg misselijk. Het was een hele nare gebeurtenis, wat ben ik bang geweest. De gyanecoloog kon gewoon haar werk doen en nadat ik van alles toegediend had gekregen begon ik me een beetje beter te voelen. Ik hoorde de gyanecoloog zeggen, laat het doek maar zakken, de baby wordt zo geboren. De artsen en verpleegkundigen die naast mij stonden deden het doek naar beneden, maar op dat moment kwam Naud er niet meteen uit. Ik hoorde de gyanecoloog zeggen, de snee moet groter. Naud bleek met zijn schoudertje vast te zitten, dit was voor mij traumatisch, het leek voor mijn gevoel lang te duren en aangezien de eerste bevalling ook heel traumatisch was, kwam dit allemaal weer naar boven. Al vrij snel daarna hoorde ik een huiltje en werd hij boven mij gehouden. Onze zoon, onze Naud, ons wondertje, eindelijk is hij er! Het huilen stopte na 3 korte huiltjes. Naud werd meegenomen ter observatie naar de kinderarts, dit is standaard. Wanneer dan alles goed is, mag je kind lekker bij je terug komen. Helaas had Naud wat opstart probleempjes. Er zat vocht in zn longetjes en hij had wat moeite met ademhalen. Als zoiets gebeurd bij baby's kijken ze 10 minuten aan of ze stabiel worden en als dat niet het geval is, gaan ze naar de kinderafdeling. Bij Naud hebben ze het 20 minuten aan gekeken, die omdat iedereen mij zo graag het moment gunde van mijn kind lekker bij mij, dat wat ik bij Daan helaas nooit gehad heb. Hoe ontzettend verdrietig dat het ook deze keer weer niet zo heeft mogen zijn. Naud had toch even wat meer hulp nodig en moest uiteindelijk mee naar de kinderafdeling. Ik kreeg niet alles mee van wat er gebeurde, ik ben sommige delen kwijt. Zo is Naud ook nog in de couveuse bij mij langs gereden voor hij naar de kinderafdeling ging, waar ik niks meer van weet. Dit wordt nu door mijn man allemaal verteld. Soms heel verdrietig dat ik hele delen kwijt ben. Nadat de gyanecoloog klaar was met de wond, mocht ik naar de uitslaapkamer. Hier kwam ik alsnog binnen met een bloeddruk van 90/44. Kan je nagaan hoe laag deze geweest is. Ik kreeg een lekker ijsje, dat ging er wel in. Ik was erg verdrietig, want ik was net moeder geworden maar mijn zoon was niet bij mij. Ze hielden mij wel op de hoogte hoe het ging. Toen ik stabiel was en mijn bloeddruk weer goed mocht ik naar Naud toe. Daar lag hij dan, ons mooie mannetje. Aan het cpap apparaat en een sonde in. Ik werd erg emotioneel, dit is niet hoe je je kleintje wil zien, het eerste contact was mijn hand op zijn lichaampje. Ik mocht hem toen nog niet vasthouden. Even later hebben we wel huid op huid gebuideld. Ik was erg moe en had pijn. We zijn terug gegaan naar de kamer, hier kregen we beschuit met muisjes en koffie. Echt slapen lukte mij niet. Het drinken met Naud lukte niet zo goed, hij dronk maar weinig en het was een heel gedoe om ervoor te zorgen dat hij goed aan hapte aan de speen. De verpleegkundigen deden dit en wij mochten het zelf ook doen. Al vrij snel was Naud van het cpap apparaat af, dit gaf al een beter beeld. Een aantal keer per dag mochten we lekker buidelen, huid op huid contact. En de dag na de keizersnede mocht hij aan het einde van de middag mee naar de kraamafdeling. Ein-de-lijk! Die avond sliep mijn man weer gewoon thuis bij Daan, dit vond ik wel even lastig. Want ik voelde me zelf echt niet oke en dan de eerste nacht zonder mijn man voelde best een beetje eenzaam. Ik vond het ook best spannend alleen met Naud. Gelukkig was de verpleging er wel maar ook die hadden het heel druk. Daan had ook even zijn aandacht nodig, dus prima dat mijn man naar huis is gegaan. Het was nog even spannend of we naar huis mochten de volgende dag. Naud was geel en hij was heel afgevallen. Bij 10 procent afvallen moesten we blijven. Het bilirubine gehalte werd gemeten en hij werd gewogen. Het bilirubine gehalte was goed en Naud was 9 procent afgevallen. We mochten dus op het nippertje naar huis. Zo ontzettend fijn! Er volgde die dag nog een gesprek met de kinderarts en een gyanecoloog kwam nog langs. De kinderarts kwam uitgebreid vertellen wat er nou precies gebeurd was en dat ze het zelf ook heel vervelend vonden dat het allemaal niet zo gegaan was zoals we allemaal gehoopt hadden. Zo ontzettend lief en meelevend. Met tranen in haar ogen deed ze het gesprek met ons. Onze maatschappelijk werker was nog langs geweest. Ook heel fijn die korte lijntjes en alles in hetzelfde ziekenhuis.

We kregen de ontslag brief en we mochten gaan. Op naar huis! Zo'n bizar gevoel, met ons 4-en in de auto. Mijn man belde de kraamzorg en bij thuiskomst kwam ze al vrij snel. Een erg lieve vrouw. Zij bleef 2 dagen want daarna kwam er een andere kraamhulp. Ze waren allemaal erg lief en betrokken. Er zijn ontzettend veel tranen gevallen. Mentaal voelde ik me heel labiel. Ook had ik veel pijn en die eerste week viel het echt wel tegen met alles. Naud bleef afvallen, en hij werd steeds geler. Er waren best wat zorgen.. uiteindelijk was het bloedonderzoek goed. En na de overstap op andere voeding was Naud eindelijk de laatste kraamzorg dag met 60 gram gegroeid in 1 dag! 🥳 we sloten de kraamwerk af. Ergens wel jammer maar ook wel heel fijn. Lekkker met ons 4-en, in onze eigen bubbel, geen " vreemde mensen " over de vloer, lekker doen en laten wat we zelf wouden doen.

Ik merkte dat ik na de keizersnede toch best wel weer een mentale klap had gehad..doordat ik ptss heb na de eerste bevalling werd dat nu weer behoorlijk aangewakkerd. Ik voelde me heel labiel. Gelukkig ben ik een heel erg open boek en kan ik overal goed over praten en mijn gevoelens delen met anderen. Het feit dat na zo'n zwaar traject eindelijk onze zoon er is, is onwerkelijk. Je valt in een soort gat. Ik heb het idee en gevoel gehad dat ons leven soms stil heeft gestaan.

Zoveel dingen hebben we moeten laten voor het traject ( wat we uiteraard met veel liefde hebben gedaan ).

Een bepaald dieet, stoppen met roken, zo min mogelijk cafeïne, voedingssupplementen, accapunctuur. Alles om het slagingspercentage zo groot mogelijk te maken..en kijk nu...hij is er, onze Naud! Het is het allemaal waard geweest maar oh , wat was het een zware tijd..

Mijn mentale toestand bleef een beetje hetzelfde. Waarop ik besloot om nog een vakantie te boeken voor ons als gezinnetje. Dicht bij ons in de buurt, savonds gewoon naar huis maar overdag wel lekker op de camping. Dit was heerlijk en hadden we zo nodig. Ik kon daar heerlijk herstellen en mijn man en Daan konden lekker zwemmen samen, het was heel mooi weer.

Bij thuiskomst begon het leven weer, Daan weer naar school en mijn man weer aan het werk. Ik vond het best pittig. Gelukkig hebben we een enorm groot netwerk om ons heen, dus hulp van alle kanten.

We zijn zo dankbaar, zo gezegend en zo enorm blij. Het is ons gelukt, we zijn een zoon rijker. Een wonder, ons icsi wonder.

Is het dan nu ineens allemaal klaar? En genieten we alleen maar?

Nee! Was dat maar zo.

De impact die het hele traject op ons gehad heeft is met geen pen te beschrijven. Het continu leven tussen hoop en vrees. Vanaf het moment dat je te horen krijgt dat er een icsi traject nodig is voor hopelijk nog een kindje start de rollercoaster..je gaat ver over grenzen, doet alles eraan om het te laten slagen, je wordt geleefd. Continu staat je leven in het teken van ziekenhuis bezoekjes, plannen, afwachten, hopen, wensen.. je staat op standje overleven, je raast maar door, alles voor die ene grote wens. En dan weer de klap dat onze kleine man meteen bij mij weggehaald moest worden omdat hij " hulp " nodig had. Ik weet dat dit het beste was voor hem en ik weet dat dit nodig was. Maar wat heb ik dat gouden uurtje gemist en wat heb ik het daar soms zwaar mee. Ik had zo graag meteen het huid op huid contact willen voelen. Mijn trauma die er al was is helaas aangewakkerd door dit alles. Elke nacht meerdere keren kijken/voelen...het moet enorm veel energie maar ik doe het met veel liefde..ik weet, achter de wolken schijnt de zon en er komen betere tijden.

Alles, maar dan ook alles is het waard geweest. Maar dat neemt niet weg dat als je af en toe terug kijkt het een hele heftige tijd is geweest. Zowel voor ons als de mensen dicht om ons heen