Belangrijke dag

Daar was die dan.. 12 mei 2022. De dag van de punctie. Al zolang dat ik hier eigenlijk naar uit keek maar ook zo enorm tegen op zag.

Wij mochten ons 'smorgens melden om 7.45 in het ziekenhuis. Vol spanning gingen wij er naar toe. Aangekomen in het ziekenhuis, werden we snel opgehaald door een verpleegkundige. Ze gaf uitleg wat er precies ging gebeuren ( al waren we natuurlijk al wel op de hoogte gebracht voor die tijd ). Ik mocht op een bed gaan liggen en mij van onder uitkleden. Vervolgens deden ze wat onderzoeken ,zoals de bloeddruk en mijn temperatuur opmeten. Toen die goed was, kwam de anasesist om mijn infuus te prikken. Ik kreeg plakkers op mij borst en werd klaar gemaakt om naar de OK ruimte te gaan. Al vrij snel werd ik hierheen gereden. Afscheid nemen van mijn man in de sluis, want helaas mocht hij er niet bij zijn. Dit was voor zowel hem.als mijzef een moeilijk moment. Mijn man, die zijn vrouw achterlaat en moet wachten op het nieuws of alles goed gegaan is. Al met al heeft het ongeveer een half uur / 3 kwartier geduurd. Toen ik weer terug was op de uitslaapkamer mocht mijn man nog even bij mij zijn gelukkig. Daarna vertrok hij met de koffer en mijn eicellen richting het UMCG. Spannend moment, voor ons allebei. Hij heeft wel 100 x de koffer gecontroleerd of die wel aan was om de eicellen warm te houden. Het laboratorium zit in Groningen en niet in Emmen waar ik de punctie had dus vandaar dat ze in een koffer naar Groningen gebracht moeten worden. Toen mijn mag weg was, kwam de arts vertellen hoe het gegaan was. Ze hadden 7 eicellen aangeprikt, dit was een mooi aantal. Wel hebben ze een bloedvat geraakt waardoor ik meer pijn kan ervaren en dus ook wel wat bloed verloren heb. Ik moet dit goed in de gaten houden i.v.m. na bloedingen.

Toen ik goed wakker was en me goed voelde mocht ik lekker naar huis. Mijn ouders kwamen mij ophalen want mijn man zat wel een tijdje in Groningen , aangezien hij ook nog zijn aandeel daar moest doen.

Bij thuiskomst, ben ik meteen lekker op de bank gaan liggen, toch best wel wat pijn en vooral heel erg moe.

De dagen erna ook veel rusten en me lekker laten verwennen door mijn familie.

De volgende spanning begon, want hoeveel eicellen zouden er bevruchten en krijgen wij een terugplaatsing?

Op vrijdagmiddag 13 mei gaat de telefoon. UMCG belt. Met trillende handen neem ik op. We krijgen te.horen dat er op zaterdag 14 mei een terugplaatsing is. Oh wat zijn we blij! Na 2 jaar aan "klooien" en foute diagnose is er ein-de-lijk weer een kans op een zwangerschap.

De dag van de terugplaatsing vond ik ook enorm spannend, alles is een eerste keer, wat staat me te wachten, hoe gaat zoiets?

Na wat ervarings verhalen gehoord te hebben was ik al minder gespannen en ging ik er vol goede moed heen..het was een mooie kamer met rustgevende muziek en een mooi televisie scherm boven de stoel met verschillende screensavers van bloemen.

De verpleegkundige, de fertiliteitsarts en de embryoloog waren aanwezig. We moesten een aantal keer zeggen wie wij waren en toen liep de embryoloog naar het lab toe. In tussen tijd deed de fertiliteitsarts de katheter bij mij in.

Wij konden in het lab mee kijken op een beeldscherm. Ze lieten het schaaltje zien met ons embryo, zo bijzonder om te zien, dit is misschien het eerste beeld van ons kindje. Nogmaals werd gevraagd of het klopte dat wij het waren. Toen er akkoord gegeven was, konden wij meekijken op het beeldscherm hoe de embryoloog ons embryo op zoog in een rietje. Vervolgens kwam ze met ons embryo weer terug. Deze ging in de katheter en werd in mij gebracht.

De embryoloog keek nog of het rietje volledig leeg was, dit was het geval. De embryo zat op de juiste plek in mij. Wat een bijzonder gevoel, emoties kwamen los.

Nu, 5 dagen na de punctie en 2 dagen na de terugplaatsing ben ik thuis nog lekker aan het herstellen en bijkomen van de afgelopen weken/maanden. Zolang aan de hormonen en zolang niet je zelf zijn hakt er behoorlijk in. Alle emoties komen er nu uit, wat een week was het afgelopen week, zoveel ziekenhuis bezoeken en alles bij elkaar maakt dat ik nu echt even rust nodig heb.

Lichamelijk kan ik zo ook fijn herstellen, want zo'n punctie valt niet mee.

Wij hopen dat dit een plakkertje mag zijn, maar het is en blijft onzeker..we duimen keihard! En anders hebben we nog hoop dat onze anders embryo's de vriezer nog gehaald hebben. We gaan het allemaal zien en ervaren, we houden hoop en moed.

Samen met lieve mensen om ons heen, die ons door en door steunen in dit zware traject.