Wij dragen een geheim met ons mee, dit doen we al vanaf het moment dat we in Australië zitten. Tegen andere vertellen we dat we nog niet precies weten wanneer we opnieuw met het IVF traject willen beginnen maar we hebben een datum voor de eerste intake en daar gaan we ons tot nu toe aan houden.

Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik voor het laatst iets gepost heb. Dit keer kan ik eindelijk wel zeggen dat er in het ziekenhuis niet ontzettend veel gebeurd is, want we hebben een lange pauze gehad. Wat voelde deze lange pauze goed! 

Het is vandaag 7 september, is heb al een enige tijd de ruimte gehad van het ziekenhuis en mijn werk om ervoor te zorgen dat ik mentaal wat sterker in mijn schoenen kan staan. De afgelopen twee maanden ging met veel ups en downs. Het moment dat ik mij goed voelde, dacht ik dat ik de wereld aan kon en zodra er nog maar iets gebeurde of een confrontatie had op een slechte dag kon je mij opvegen en moest ik met rust worden gelaten. De fase dat vriendinnen om mij heen zwanger raken kan ik iets minder goed handelen dan voorheen, ook al ben ik nog steeds blij voor ze, het onbegrip wordt steeds groter. Mijn familie weet ook minder goed wat ze tegen mij moeten zeggen als ik er doorheen zit en dat vind ik vooral voor hen heel naar. Ze willen helpen maar dat kan niet en de woorden die ze gebruiken vallen soms verkeerd terwijl ze het zo goed bedoelen. 

Het is vandaag 28 juli, alweer 2 maanden geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven. Dat ik al een tijdje stil ben, is helaas niet om goede redenen. In mijn vorige post heb ik verteld dat ik een soort penstreep achtige uitslag had met 2 dagen te vroeg testen, dit heeft (voor mij) zoveel meegebracht omdat ik niet alleen verward was, maar ook hier op dit kanaal werd er van alles verteld waardoor ik twijfelde of ik hier nog wel alles van mij af wil schrijven. "Het is en blijft social media, dan kan je dat toch verwachten?" werd mij verteld door een vriendin. En ja, dat is ook zo.. daarom ook de twijfel omdat ik soms ook kracht uit de lieve berichtjes haal, maar de kleinste negatieve berichtjes kunnen dat de nek weer omdraaien.

Een maand geleden alweer heb ik een HSG onderzoek gehad, hieruit bleek gelukkig niets ''mis'' te zijn. Ik reageerde wel op de vloeistof waardoor ik begon te vloeien, na 7 dagen stopte het. 3 dagen daarna hadden mijn man en ik gemeenschap zonder agenda of boekje, gewoon wij twee samen zonder zwangerschap als doel. 1 dag daarna begon ik weer met vloeien, deze begrepen wij niet, is dit alsnog een reactie van mijn baarmoeder mond of wat is dit? We moesten voor extra controle komen om er zeker van te zijn dat er niets met mij aan de hand was. De arts begreep het niet maar het zou best wel eens het begin van mijn menstruatie kunnen zijn. Ik mocht dus na overleg met de arts starten met mijn medicatie. Bij het Alrijne had dat nooit gemogen, daar waren ze bang dat ik nog niet schoon genoeg zou zijn. Hier bij het LUMC heb ik wel mijn zorgen geuit over het ''schoon zijn'' maar ze gaven mij al de opmerking: ''Niet op de zaken vooruit lopen, dat zien we dan wel weer want het is geen ramp''. Dit gaf mij enorme rust en zekerheid, we gaan ermee beginnen! De maand verliep gek genoeg behoorlijk snel, na 1,5 week spuiten zat er al 1 groot genoeg voor de Ovitrelle, klaar om te springen. Daarna hadden wij de taak om te ''klussen''. De twee weken vlogen niet heel snel voorbij maar we hadden genoeg te doen en we hebben eindelijk AUSTRALIË geboekt voor in oktober/november! Op onze kinderwenstraject hebben wij geen invloed, maar we hebben wel invloed op de dingen die we leuk vinden om te doen. Dus nu gaan we een van onze grootste domen achterna! Natuurlijk zou het het grootste cadeau zijn als we dit samen met een gezonde baby in mijn buik mogen doen.. Ik was er zelfs al over aan het fantaseren. Waarschijnlijk was ik dus alweer te positief waardoor het te mooi was om waard te zijn. Twee weken waren voorbij, mijn beste vriendin met haar vriend kwamen last minute logeren (heel gezellig!) en daarna zouden wij op visite gaan bij haar zus en die zondag was mijn kleine zusje jarig. De maandag zou mijn testdag zijn, ik moest gewoon werken en om 6uur zou mijn wekker gaan. Om 6u s'ochtends testen zag ik niet zitten zo vlak voor werk. Dan maar de zaterdag op zijn minst in mijn eigen huis wanneer iedereen nog slaapt met een ''early'' test van de Kruidvat. Deze test las ik binnen de 2 minuten af, eerst dacht ik een negatief te zien maar toen ik goed keek, zag ik echt een tweede streepje. Ik twijfelde enorm dus ik legde het maar weg. Daarna ging ik googlen, wat is dit voor een uitslag? Het moment was daar dat ik niet de enige was die het tweede streepje zagen, op het forum dachten ze dat het een uitdroog lijn was maar ik vertelde het dit binnen 2 minuten ook zo helder was en onveranderd. Het was een twijfel geval, het is positief, maar is dit werkelijk positief of een valse? Helaas was dat bij die soort testen van de Kruidvat wel meerdere keren voorgekomen. Er is maar 1 manier om er achter te komen, de dag daarna met ochtend urine opnieuw testen met een andere en betrouwbare test. Helaas, deze is negatief en die middag werd ik ook meteen ongesteld. We hebben dus te maken gehad met een valse positieve test, of wellicht met een hele vroege miskraam maar daar wil en durf ik niet aan te denken. 

Het is alweer meer dan 2 maanden geleden dat ik iets geplaatst heb. We hebben afgelopen 3 maanden een pauze gehad, een pauze waar ik eigenlijk tegenop zag omdat het mij het gevoel gaf dat we weer moesten wachten en we worden er niet jonger op. Nu zijn we de pauze voorbij en het waren gek genoeg de meest fijne maanden die wij in tijden hebben gehad.

We eindigden in het Alrijne met een IVF behandeling. Het moment van de IVF behandeling was heel zenuwachtig, ook omdat er zoals gewoonlijk weer redelijk veel mis ging. Alles daarna ging vrij snel, juist die twee wachtweken en dat hadden we niet verwacht. De dag van de punctie kreeg mijn man te horen dat er 5 eicellen gevonden waren, ook al vond het ziekenhuis dit niet voldoende, wij waren hier al heel blij mee! De dag na de punctie zouden we te horen krijgen hoeveel eicellen er bevrucht waren, 3 van de 5 waren er bevrucht, daar was het ziekenhuis heel verbaasd over omdat ze met zulke weinig eicellen, bijna geen bevruchting hadden verwacht. Ze vertelden mij wel dat ze 1 bevruchtte eicel niet mochten gebruiken omdat er spraken was van een semi-identieke tweeling. Dit houdt in dat er twee zaadcellen tegelijk in de eicel zijn gekomen, per eicel is er dus sprake van 3/4e DNA in plaats van 50/50 of 100/100. Dit is op de wereld nog niet veel voorgekomen, hier hebben ze te weinig informatie over en er is te weinig onderzoek naar gedaan waardoor het niet gebruikt mag worden worden indien de celdeling goed zou gaan. We hadden dus nog 2 bevruchtte eicellen over, 1 daarvan was teruggeplaatst met de mededeling dat de celdeling nog niet helemaal op schema lag maar de deelfrequentie was goed waardoor ze er vertrouwen in hadden. Van de laatste zouden we nog te horen krijgen of de eicel aan de eisen voldeed om ingevroren te worden. Ze vertelde mij na de terugplaatsing dat ik de bijwerkingen van het pilletje dat ik ook nog moest blijven slikken, niet moest verwarren met zwangerschapsbijwerkingen. Ik heb het geweten, die dagen erna had ik ontzettend gevoelige borsten, heel erg misselijk en ik rook alles wat ik niet lekker vond van een paar meter afstand wat ik normaliter niet zo sterk rook. Ik vroeg mezelf af of ik dit niet wilde voelen en of het niet allemaal tussen mijn oren zat maar zelfs mijn man viel het op. Ik ging er dus vanuit dat de pilletjes die ik moest slikken, ook vooral z'n werk deden. De bijwerkingen hielden aan tot 2 dagen voordat ik mijn menstruatie kon verwachten. Ik werd wakker op een zondag ochtend en alles was weg, het enige wat ik nog voelde was een klein mini beetje misselijkheid maar zeker niet in de mate wat ik voelde in de afgelopen twee weken. Op werk was het zo ver, ik voelde het aankomen en wist dat het ''foute boel'' was. Ik had gelijk en mijn menstruatie was begonnen, gelukkig had ik veel afleiding van mijn werk dus ging het snel weer over de orde van de dag. Toen ik thuis kwam heb ik mezelf te tijd gegeven om emotioneel te zijn, ik ben naar de buurvrouw gegaan wat tevens een goede vriendin van ons is geworden. Daar heb ik alles eruit gegooid en even heel hard gehuild zodat ik daarna mijn man kon opvangen met dit nieuws. Mijn man wilde het eerst niet geloven en bleef erbij dat hij de testresultaten van mijn bloedonderzoek de volgende ochtend wilde afwachten. De resultaten kwam er snel de volgende dag met het nieuws dat ik inderdaad gelijk had en ik niet zwanger ben. Mijn man wilde dat ik hem direct opbelde want hij zat toch al niet lekker op zijn werk. Daar kwam zijn klap, ik vroeg aan hem of ik iets voor hem kon doen maar dat kon ik niet. We hadden die avond een goed gesprek gehad en kwamen tot de conclusie dat we ons (of ik nou zwanger was of niet) bij een ander ziekenhuis wilde inschrijven, het LUMC. We hadden heel erg de behoefte aan andere expertises en een nieuwe omgeving. We zijn blij met het LUMC, de intake was met een fijne gynaecoloog en er zijn meteen afspraken gemaakt over hoe nu verder. Ze wilden een uitgebreid bloedonderzoek om te zien of het niet aan mijn bijnieren lag, dit was niet het geval dus konden we dat ook uitsluiten. Ze wilden niet meteen doorgaan met de IVF, puur omdat ze alles geprobeerd wilde hebben om een zwangerschap te vergroten en niet al moeten vertellen dat ik op mijn 30e uitbehandeld ben, natuurlijk zijn wij het daar compleet mee eens. Er werd voorgesteld om door te gaan met Letrozol of met de spuitjes. Het nadeel van Letrozol is dat dat pilletje niet met dosis verhoogd kan worden zodra mijn lichaam er niet genoeg op reageert. Er moet eerst weer een menstruatie optreden om dan vervolgens met de verhoogde dosis aan de slag te kunnen, dit vinden wij meer storend dat het spuitje zetten dus mochten we daarmee beginnen op 1 voorwaarde. De voorwaarde was dat we zeker wisten dat ik geen verstopte eileiders had waardoor de eicel niet gevonden kon worden door de zaadcel. We zijn tussendoor lekker voor mijn verjaardag naar IJsland geweest en net zoals de afgelopen 2 maanden genoten van het leven. Wij snapten niets van de uitslag en zouden daar 3 weken later een uitleg van krijgen. Op die uitslag werd namelijk bekend dat ik in de luteale fase zou zitten. Dit betekend dat ik mijn eisprong zou hebben gehad, uit mezelf met een normale cyclus! Dit geloofde ik niet en we gingen er maar vanuit dat ik het gewoonweg niet begreep, we horen het met de uitleg dachten we. Die week gebeurde er iets bijzonders voor mij. Voor het eerst in mijn leven heb ik zonder hulp een normale cyclus gehad van 30 dagen want ik was ongesteld geworden (zonder enige aankondiging) dit betekend dat ik ook uit mezelf een gezonde eisprong heb gehad! Ik hield natuurlijk alles nog bij omtrent menstruatie aangezien we weten dat we dat voor het ziekenhuis wel nodig hebben. Dit betekende dat ik mijn eisprong heb gehad rond de tijd dat wij in IJsland zaten. We hebben meerdere keren geklust, meer omdat we daar zo van elkaar genoten, niet omdat we bezig waren om zwanger te worden want we zaten tenslotte in een overgang naar een ander ziekenhuis en dus een pauze. Het was dan niet gelukt want ik was ongesteld maar dat ik uit mezelf een eisprong had gehad, daar zijn we al onwijs dankbaar voor, ook al kan dit eenmalig zijn, wij zien dit als stap 1! De uitleg van de gynaecoloog gaf ook aan dat dit juist was, ik zat in de luteale fase op dat moment. We wilden hierna zeker weten dat het nuttig was om weer aan de medicatie te gaan dus gaf de gynaecoloog de optie om een röntgenfoto te maken van mijn eileiders om te zien of ik wellicht verstopt zat. We kwamen daar in eerste instantie voor 15 min om de uitleg van mijn bloedonderzoek, bleek dat ze de foto meteen kon maken want ze hadden plek en ik zat dus net nog voor mijn eventuele eisprong. De dag gaf dus een hele andere wending, ik zou eerst binnen 2 uur terug op werk zou zijn, nu zou ik pas 3 uur later aanwezig kunnen zijn. Mijn lieve collega's hebben alles op alles gezet en ik kon daardoor op de martel tafel gaan liggen. Het viel gelukkig reuze mee, alleen 5 min aan hevige menstruatie krampen maar dat is beter dan non-stop pijn. Dit alles is nu 6 dagen geleden en nu pas stop ik een beetje met vloeien, de gynaecoloog gaf aan dat dit erbij hoorde en dit geen probleem veroorzaakt. Als het nog langer dan een paar dagen zou duren, moest ik wel aan de bel trekken maar ik merk nu al dat het minder wordt. De vrouw van de röntgenfoto gaf aan dat alles er in eerste instantie goed uit zag maar ze mocht daar geen officiële uitspraak over doen. Ze zei wel: ''De weg naar de eierstokken zijn lang, je hebt lange eileiders en je weet wat ze zeggen.. Hoe langer hoe zwanger". Nou, daar kon ik helaas niet over meepraten gaf ik aan, al gauw merkte ze dat ik het niet lelijk bedoelde dus konden we er beide wel een beetje om lachen. 

Vandaag ben ik gebeld met de uitslag van het HSG onderzoek met de röntgenfoto, alles ziet er goed uit en ik had gelezen dat je vlak na het onderzoek de komende 6 maanden extra vruchtbaar ben, laten we hopen dat dat ook voor mij geld maar niet te naïef zijn, hier hebben we ons al vaker in onze vingers gesneden. Dit vloeien is geen menstruatie maar een reactie op de vloeistof tijdens het HSG onderzoek, ik moet nu dus wachten op een echte menstruatie over 2 weken en anders over 3 weken aan de Provera om via die weg weer te beginnen de medicatie! We hebben goede moed, maar door afgelopen 3 maanden zoveel rust gehad dat we dat eigenlijk niet kwijt willen. Even op elkaar letten dus en vooral doen wat we leuk vinden! 

Ondertussen blijven hopen op ons grootste wonder! 

Elke keer als ik maar een stel zie met kindje, een vrouw met een dikke buik, ben ik bang dat wij het nooit gaan meemaken. Bang om nooit ouders te worden, dat we altijd vanaf de zijlijn moeten mee kijken en luisteren hoe de kinderen van andere vrouwen/ouders worden geboren en hoe groot ze wel niet worden.  

Afgelopen terugplaatsing heb ik het bevruchtte eitje gezien, het voelt alsof ik een miskraam heb gehad, puur omdat we weten dat het bevrucht was. 
Laatst hoorde ik een liedje: Bløf met "zo mooi zo mooi". Een lied waarvan m'n man zei: "Dat slaat de spijker op z'n kop"...
Alles is zo onzeker, ik kan er elke keer weer om janken. 
Ik kreeg een mooi gedicht doorgestuurd van een goede vriend, dit bied mij veel steun:Ik verwacht een kindje, maar het wil niet bestaan. Ik hou het in mijn armen, ik eet het als ontbijt, ik droom het in mijn leven, ik geef het wat tijd. Ik verwacht een kindje dat maar niet mag bestaan. Ik spuit het in mijn aders, ik koester het in mij, ik slik het uit een potje, ik adem het dichtbij. In mijn hart daar zit een kindje, maar het moet juist in mijn buik.

Het is weer een tijdje verder. 

Er is weer veel gebeurd de afgelopen maand, mijn cyclussen verlopen zoals gewoonlijk altijd een beetje met moeite maar omdat dit bekend bij mij is maakten wij ons geen zorgen. Ik heb ook mijn zorgen geuit over de echoscopiste maar helaas is daar niets in veranderd. Wel heeft de andere echoscopiste met wie we goed contact hebben mij de tip gegeven om zo neutraal mogelijk met haar om te gaan, dit vind ik best lastig..