Wij dragen een geheim met ons mee

Wij dragen een geheim met ons mee, dit doen we al vanaf het moment dat we in Australië zitten. Tegen andere vertellen we dat we nog niet precies weten wanneer we opnieuw met het IVF traject willen beginnen maar we hebben een datum voor de eerste intake en daar gaan we ons tot nu toe aan houden.

21/11
Vandaag hebben we (1 dag voor mijn overleden oma’s verjaardag) onze eerste IVF intake gehad in het LUMC. Ik heb meteen aangegeven dat ik ook begeleiding wil krijgen tijdens het traject in het kader van psychologie om uitval en angst te minimaliseren of zelfs te voorkomen. We zijn positief over het traject maar ik merk vooral dat ik redelijk zenuwachtig ben, zeker omdat we meteen met een hoge dosis beginnen en ze hebben uitgelegd dat er een kans bestaat dat de embryo wordt ingevroren en ik niet meteen een terugplaatsing krijg als er sprake is van een heftige reactie op de hormonen. Maar zoals de gynaecoloog al zei, dat zien we dan wel en ook dan is er geen probleem. We hebben nogmaals bloed moeten prikken om te kijken of er geen gekke dingen zijn en mijn man heeft een afspraak waarbij uit voort moet komen of zijn ‘’product’’ nog steeds voldoet aan de eisen en goed van kwaliteit is.

28/11
Mijn dag begon met een negatieve zwangerschapstest en ook de uitgangsecho wees erop dat ik niet zwanger ben om er zeker van te zijn dat we niets afbreken. De resultaten wezen uit dat ik nog steeds een hoge voorraad aan eicellen heb en mijn man zijn product is nog steeds prima. Ik kreeg meteen de opdracht om te starten met primolut, dit zorgt ervoor dat ik een menstruatie zou krijgen. Ik moest 2 tabletten per dag nemen voor een gehele week en dan zou mijn menstruatie na 2/10 dagen op treden. Die dag heb ik niet alleen medicatie gehad voor mijn menstruatie maar ook voor de hele maand, ik ging dus met een gehele apotheek naar huis toe. Aan de ene kant vond ik het lastig maar aan de andere kant was ik blij dat ik zeker wist dat ik genoeg in huis zou hebben en niet zonder zou zitten. Ik heb die ochtend ook meteen mijn eerste ronde primolut ingenomen, dit voelde goed! Klaar voor een nieuwe ronde en nieuwe kansen. We hebben dit keer wel besloten dat we even niets willen delen. Niet aan vrienden maar ook niet aan familie, alleen aan instanties die ervan af moeten weten wegens afspraken. Mijn werk weet er dit keer dus ook niets van, en zelfs dat voelt niet erg.. even een geheimpje voor mijn man en ik samen. Het scheelt ook veel vragen en voor mij veel verantwoorden, ik merkte dat ik toch wat optimistisch werd bij de vorige IVF poging waardoor bijna iedereen alles wist en nu doen we wat goed voelt, voor nu voelt het goed door te zeggen dat we het allemaal wel zien en nog even genieten van de rust (stiekem doen we dat ook, want door ons geheimpje ogen we rustiger omdat we geen updates hoeven geven).

7/12
In de avond ben ik voor het eerst weer eens goed ongesteld geworden, het begon pas laat op de avond dus ik kan die dag niet mee tellen, dan maar vrijdag.. ook prima! Betekend dus dat ik vanaf dag 2 echt begin met de medicatie, spannend maar we gaan ervoor!

9/12
Vandaag ben ik met de medicatie gestart, gek genoeg ben ik niet heel lang ongesteld en is het eigenlijk zo goed als over, ook de pijn was niet zo erg. In de loop van de week merkte ik dat ik niet meer normaal naar het toilet kon, ik plaste veel minder dan ik normaal kon doen, ik had geen pijn maar ik merkte wel zeker dat er iets aan het groeien was, ik probeer geen angst te creëren maar ik had lichte paniek dat er weer een cyste zat of dat mijn vleesboom was gegroeid.

15/12
Op de echo was te zien dat ik geen last had van cystes en er was ook te zien dat mijn vleesboom goed onder controle was. Hoop zorgen werden er weggehaald en ik voelde mij beter. Wel groeiden er enorm veel follikels waardoor er een kans was dat er niet direct een terugplaatsing krijg omdat ik al heel veel follikels had geproduceerd. Ook was de kans er dat ik vaker zou moeten terug komen omdat ik nogal veel follikels produceerde, dit vonden wij prima. Liever teveel controles dan te weinig. De komende periode ging goed, de follikels groeiden goed en ik had er minstens 35, op een gegeven moment zijn ze gestopt met tellen wegens de hoeveelheid. De gemiddelde grote zat op 14mm dus ik moest nog even volhouden, wel vonden ze het gek dat ik geen last had. Ik voelde het wel en was wat duizelig of merkte wat ongemak maar pijn heb ik gelukkig niet gehad. De dinsdag voor de punctie was ik onwijs bang en zenuwachtig. Rond deze tijd werd het een jaar geleden allemaal afgebroken omdat ze wilden forceren en alles was ingezakt. De dokter heeft mij die ochtend ervan weten overtuigen dat ze er allemaal nog zaten en dat mijn punctie wordt ingepland. In totaal heb ik zo’n 1,5/2 weken gespoten tot de punctie, beter dan 3/4 volle weken in het vorige ziekenhuis. Ik merk dat ik oprecht een trauma heb overgehouden aan de nare ervaringen. Tijdens de echo’s werd ik ook weer nerveus en ben eerlijk gezegd bang dat ik weer te optimistisch ben over de punctie. Mijn man probeert mij op alle manieren te kalmeren maar ik merk ook dat hij nerveus is, hij wil het alleen niet altijd laten blijken. De punctie vorig jaar had een resultaat van 3 bevruchtte eicellen (van de 5), heel fijn, dat was vorig jaar. Nu hopen dat als de punctie echt doorgaat, er veel bevruchtingen uit zullen komen en ze het allemaal overleven uit de vriezer. Dit was vorig jaar een ander verhaal, ze moesten niet in de vriezer want ik kreeg direct een terugplaatsing. Maar niets in mijn buik dat het overleefde en niets in de vriezer wat van goede kwaliteit was. Het ziekenhuis en mijn man proberen mij er telkens ervan te overtuigen dat het een ander ziekenhuis is, een andere omgeving, een nieuwe ronde, andere cyclus en ook een ook geen overdreven veel tijd voor het stimuleren van eitjes om de eitjes de kans te geven om van minder kwaliteit te kunnen zijn. Dit gaf mij inderdaad een fijn gevoel, maar de angst gaat nooit volledig weg. Het enige wat ik kan doen, is hopen op het beste, bidden en neutraal/positief blijven.

19/12
Ik was deze ochtend onwijs zenuwachtig. Dit was exact dezelfde echo als vorig jaar, de dokter dacht dat ik zenuwachtig was omdat hij een man is, gelukkig heb ik hem van meteen van die gedachte af kunnen helpen. Hij kijkt en hij weet ons gerust te stellen, alle eitjes zitten er nog en niets is gekrompen, we zijn dankbaar en hebben dit direct geuit. We hebben groen licht, de punctie mag worden uitgevoerd. Ik moet vanavond op het gebruikelijke tijdstip Fyremadel prikken en 36 uur van te voren 2x een shot Decapeptyl, woensdag geen medicatie. Ik mag geen Ovitrelle spuiten omdat ik kans heb op over stimulatie. Ik heb zoveel eitjes dat we geen risico gaan lopen om het feit dat ik ziek kan worden als ik deze ronde zwanger wordt. We zijn het hier volledig mee eens, mijn gezondheid is zoveel waard en zeker als we een gezond kind van mijn man en ik op de wereld willen zetten. Mijn e-consult is binnen, donderdag is de punctie om 11:15u. Ik moet 10:30u aanwezig zijn voor de verdoving en mijn man moet “product” inleveren om 10:25. Om er zeker van te zijn dat alles spoedig verloopt zonder file, hebben we een kamer gereserveerd in het ziekenhuis. De avond van de laatste medicatie middelen gaat redelijk goed. Het deed pijn maar het was te dragen en na een tijd ging dat gevoel wat minder worden. Het tweede shot ging iets minder soepel, er zat een luchtbel in en die had ik niet gezien, op het laatste moment zag ik dat en heb ik voor de laatste druppels de naald er snel uit gehaald. Gelukkig bleek het echt de laatste druppel te zijn maar ik kon niet echt meer een luchtbel zien. hierdoor was ik bezorgd en bang dat ik dat in mijn lichaam had gebracht. Ik besprak het met mijn man en hij stelde mij gerust dat een kleine stikstof bel geen drama zou veroorzaken. Ik mocht ook echt niet meer sporten dus woensdag werd het kijken, we willen voor iedereen ons traject even geheim houden, niet dat we niemand vertrouwen, maar voor nu leg ik uit dat ik een ingreep krijg omdat er iets in de weg zit (ook niet helemaal gelogen). We hebben geen idee of dit gaat werken, maar voor nu voelt het goed en dat gevoel houden we graag vast. Ons geheimpje.

21/12
De ochtend van de punctie, ik was redelijk zenuwachtig maar we hebben samen besloten dat we vroeg zouden vertrekken en alle tijd zouden pakken voor eventuele voorbereiding en files. Dit was gelukt. Mijn man wilde om 9:45/10u gebruik maken voor het kamertje zodat ook hij alles op zijn gemak kon doen zonder druk. Ook dit was prima gelukt, de administratie duurde wel even dus ik was alvast doorgelopen naar de wachtkamer waar ik opgewacht werd. Mijn man kwam er ook heen en toen was het moment daar, we werden gehaald. Ik dacht dat ik alles kon vergelijken met het vorige ziekenhuis maar niet alles staat helemaal synchroon dus een aantal dingen waren nieuw, nieuw is gelukkig niet meteen slecht. Ik werd uitgenodigd om in bed te liggen en ik moest 5 pillen inslikken (ik leek weer een apotheek). Zodra dat gelukt was, heb ik oceanen geluid aangezet op mijn telefoon via mijn oordopjes. Na 20 min vroegen ze hoe het met mij ging en hoe ik mij voelde, ik had al even mijn ogen dicht gedaan dus ik was relaxed, ook na de oceanen geluiden en de pilletjes (ik denk dat er een kalmeringstablet tussen zat). Ik mocht eerst alles uitplassen en daarna plaats nemen in de stoel achter de kamers, wij vonden het heel fijn dat alles op dezelfde afdeling in ongeveer de zelfde ruimte werd uitgevoerd. Bij het vorige ziekenhuis werd ik naar een andere afdeling gebracht in bed via de lift. Hier was dat allemaal niet nodig, dit gaf rust bij ons. Ze legden uit wat ze gingen doen en als ik rust of pauze wilde, dat dat kon, ik moest het alleen maar aangeven, ook als ik aangaf dat het niet nodig was en zij een andere gezichtsuitdrukking zagen, gaven ze aan te pauzeren.. dus forceren had geen zin. De punctie zelf duurde toch zeker 20/30min, door de pilletjes voelde ik de plaatselijke verdoving bijna niet en toen ze eenmaal begonnen met het open tikken van mijn eierstokken had ik totaal geen pijn maar ik merkte wel wat ze aan het doen waren. Ze vroegen hoe het met mij ging en het ging eigenlijk wel prima. Naar mate ze iets meer moesten graven naar eicellen (omdat het er zoveel waren) voelde ik meer druk en begon het wat lastig te worden maar nog steeds niet dezelfde pijn die ik tijdens de eerste punctie ervaarde. Ik dacht tijdens de punctie aan Australië, de mooie tijd die we daar gehad hebben en het strand waar we de zonopkomst hebben gezien. Dit waren een van de mooiste beelden die ik ooit had gezien dus deze nam ik samen met de oceaan geluiden graag mee tijdens de punctie. Tijdens de punctie had ik nog meer honger gekregen dus heb ik het over kip gehad, ik had daar zoveel zin in! Toen ik dat zei moesten de dokters lachen, ze vonden het een goed teken dat ik daar op dat moment aan kon denken. Nadat ze punctie voorbij was, mocht ik blijven liggen en zijn ze meteen gaan tellen, na 20min kwamen ze ons vertellen dat ze al 18 mooie eicellen hadden gevonden.. ze zei daarna direct.. maaaarrrr ze zijn nog maar op de helft dus ze waren nog wel even bezig. Ze zei dat op zo’n droge manier dat wij erom moesten lachen, ik had net een ingreep gehad dus lachen was helemaal niet handig maar ik kon het niet inhouden! Ik mocht terug naar het bed verhuizen en rusten tot wanneer ik er klaar voor was. Na 30min kreeg ik ook dorst dus vonden we het allemaal een goed moment om te verhuizen, mijn man is er van minuut tot minuut bij geweest en wilde mij met al het mogelijke helpen. Ik moet de komende dagen goed blijven drinken dus dat deed ik dan ook en de komende dagen moet ik elke dag op de weegschaal staan i.v.m. over stimulatie, ik kan heel veel vocht vasthouden en daarvoor moet ik dus oppassen. Binnen een uur had ik al bijna een liter op (ook omdat ik gewoonweg van verse thee houd). Het grote verschil was dit keer ook dat mijn man niet meteen naar de punctie met een koffertje moest lopen naar een andere locatie, ook dit heeft veel rust gegeven, hij was zo blij dat hij bij mij mocht blijven en ook ik was hier heel blij mee! Mijn man heeft meteen eten voor ons gehaald op het moment dat ik aangaf dat ik honger had en de dokter zei dat ze toch nog wel even bezig waren met tellen. Het was ook slim om een rolstoel mee te nemen want ik kon en mocht niet heel veel bewegen. Nadat we hadden gegeten kwam de dokter naar mij toe, ze hadden in totaal 43 eicellen gevonden, ontzettend veel! Zodra ik mij goed genoeg voelde, mochten we naar huis. Hij heeft de auto voor gereden en ik ben op schildpad tempo naar de auto gelopen aan zijn arm. De volgende dag zouden we horen hoeveel eicellen er daadwerkelijk bevrucht zijn en uiterlijk dinsdag horen we hoeveel de vriezer hebben gehaald. S ’avonds voelde ik mij heel erg goed nadat ik een paracetamol in had genomen, ik wilde ook thuis rust aan mij hoofd dus heb toen mijn man naar sporten was, stiekem het huis schoongemaakt. Ja, op dat moment klonk dat als een goed idee.. voordat ik ben gaan slapen heb ik nogmaals een paracetamol ingenomen. Het plassen ging nog lastig en s ’nachts gelukkig al ietsjes beter.

22/12
Toen ik vandaag wakker werd, voelde het alsof ik was overreden door een vrachtwagen. Plassen ging gelukkig wel weer beter dan dat het de laatste keer ook al beter ging, dus dat maakt progressie! Ik heb nog even met de psycholoog gesproken in de ochtend en die gaf aan om vooral naar mijn lichaam te luisteren, niets is slecht en elke stap is een voorruitgang. Begin van de middag kwam eindelijk ons verlossende woord binnen via een e-consult, er waren officieel 43 eicellen gevonden en maar liefst 28 ervan bevrucht, 65%! We hebben gejankt van dankbaarheid en blijdschap door de uitslag. Nu op hoop van zegen dat er nog veel overblijven die in gevroren worden, dat was vorige keer niet gelukt namelijk, hiervoor zijn we dus ook extra zenuwachtig. Ik blijf bidden en hopen op het beste samen met mijn man. In de middag ben ik banenbrood gaan eten bij de buurvrouw wie tevens ook een goede vriendin van mij is. Ze zag natuurlijk aan mij dat ik niet zo geweldig liep dus heb ik een leugentje voor eigen bestwil verklaard.. Ik heb gezegd dat mijn vleesboom wat gegroeid kan zijn en dat ik dat voel maar het geen probleem is, over 2 weken zou ik toch ongesteld moeten worden dus wellicht dat de vleesboom dan kleiner wordt en dat is dus ook niet gelogen want ik moet ook echt over 2 weken ongesteld worden, alleen dan door de punctie. Ik weet dat liegen niet goed is, maar dit zal ik later wanneer het allemaal ‘’voorbij’’ is wel vertellen.. Ze zullen het vast wel begrijpen, het is even ons geheimpje. Ik ben onze grijze bak die geleegd moest worden, nog gaan halen en toen was ik weer even plat. Maar dus wel weer stappen gezet!

23/12

Vandaag is mijn man zijn opa 19 jaar geleden overleden, we hebben een extra kaarsje aangezet en dankbaarheid geuit. Ik ben er bijna van overtuigd dat als deze terugplaatsing slaagt, het een jongetje is. De bevruchte eicellen zijn tijdens de kerstdagen ontwikkeld tot een embryo wat rond het overlijden is van opa, mijn oma is geboren op de 22e en heeft altijd gezegd dat ik als eerst een zoontje zal krijgen. Er zijn toevallig 22 embryo’s ingevroren. Noem mij gek en bijgelovig, maar dit geeft mij tot nu toe heel veel kracht om te geloven dat alles goed komt. Al deze tijd heb ik mijn dankbaarheid geuit, gehoopt en gebeden op mijn manier, dit zal ik blijven doen. Ook heb ik vandaag mijn man zijn oma gebeld en gezegd dat ik aan haar dacht rond deze tijd, aangezien ik ze aankomende dagen ga zien tijdens kerst, gaan ze waarschijnlijk zien dat ik wat pijn heb, ik heb dus maar alvast gezegd dat ik een klein beetje ziek ben geweest (technisch gezien was het ook zo) maar mij al stukken beter voel. Ze vroeg of wij toevallig al begonnen zijn in het ziekenhuis.. op dit moment voelde het niet fijn om te zeggen dat het niet zo was want ik loog tegen zijn oma, maar we hadden aan elkaar beloofd om even niets te zeggen, dus ook dit hoort erbij. Ik heb gezegd dat we alles wel zouden zien en tot nu toe genieten van de rust, wat ook waar is. Mijn man heb ik meteen over het gesprek verteld en hij gaf aan dat ook dit leugentje om eigen bestwil, zeker vergeven wordt als het allemaal gelukt is want dan kan hun geluk niet op. Dit stelde mij ook weer gerust en hierdoor voelde ik mij minder schuldig!

We zijn tussen kerst en oud&nieuw samen nog naar London geweest, 1 week na de punctie. Heerlijke tijd gehad, maar tot onze verbazing werd ik nu al ongesteld, en niet zo’n beetje ook. Pijn dat het deed! Heel normaal want ik had net een punctie achter de rug. Ik ben heel blij dat ik ibuprofen mee had en in kon nemen, ik heb het maximale per dag ingenomen en dat was het heel goed te doen! We hebben dus ondanks de pijn, nog goed kunnen genieten van London.

11/1
Opeens stond er in mijn agenda van het LUMC dat ik een afspraak had voor een evaluatie in het ziekenhuis, we hoopten heel erg dat hierbij ook duidelijk werd hoe de verloop van de IVF procedure zou lopen. Mijn man en ik zijn samen naar de afspraak gegaan omdat ook hij wilde weten hoe nu verder. Er werd aan mij gevraagd hoe de afgelopen tijd is gegaan en hoe ik de punctie heb ervaren, ik gaf aan dat dit prima ging en ik mij prima voelde na 3 dagen toen de punctie was gebeurt. Tijdens de 3 dagen voelde ik mij overreden door een vrachtwagen. Ze zei dat dit er bij hoorde en ze blij was dat ik mij weer goed voelde. Wij hebben daarna ook meteen gekeken hoe mijn baarmoeder, eierstokken en baarmoederslijmvlies eruit zag. De gynaecoloog gaf aan dat het klassieke PCOS wel alweer zichtbaar was, maar de blauwe plekken in mijn eierstokken zijn ook nog steeds wat als normaal werd gezien. Ik voelde mij verder wel goed en er was geen (aankomende) eisprong zichtbaar dus kreeg ik medicatie mee om mijn menstruatie op te wekken nadat ik voor de zekerheid een bloedtest had gedaan om te kijken of we een eisprong of hele prille zwangerschap over het hoofd zouden zien. De avond kreeg ik de uitslag dat er noch een eisprong is geweest en dus ook geen prille zwangerschap aanwezig is. Ik mocht die volgende ochtend meteen starten met de medicatie.

12/1
De dag dat ik mocht starten met primolut, een kuur van 7 dagen wat ervoor gaat zorgen dat ik ongesteld wordt. Na het einde van het kuurtje zou ik gemiddeld 3 dagen duren voordat mijn menstruatie door komt, heel veel zou het niet zijn want mijn baarmoederslijmvlies was niet heel dik. Het bloed was inderdaad niet veel, maar de pijn was wel degelijk aanwezig en ik werd er zelfs een beetje ziek van. (wellicht nog een nasleep van de punctie, maar de pijn was al veel minder dan de eerste keer na de punctie zelf). De eerste dag van mijn menstruatie moet ik ook meteen beginnen met Progynova (het middel om mijn baarmoederslijmvlies klaar te maken) en Decapeptyl. Een van de bijwerkingen van Progynova zou misselijkheid zijn, nou dat heb ik geweten. De combinatie ziekig en misselijkheid was even drie dagen doorbijten, daarna was het grootste deel alweer voorbij en voelde ik mij een stuk beter. Ik moest het ziekenhuis laten weten dat mijn menstruatie was begonnen en dan plannen ze een echo afspraak in. Vrijdag 2 februari (weer het cijfer 22 op de kalender) heb ik een afspraak in het ziekenhuis om te kijken of mijn baarmoederslijmvlies mooi dik is geworden als voorbereiding voor de terugplaatsing.

25/1

Mijn libido is steeds meer aanwezig en ik merk met naar het toilet gaan dat mijn afscheiding meer wordt. Na gemeenschap laat ik ook af en toe nog wat oud bloed los, het is bruin en zo weinig dat ik er niets extra’s voor hoef te doen. Dit gebeurde toevallig nadat ik net klaar was met menstrueren dus ik gok dat het daar nog wat mee te maken heeft. Ik ben ook heel benieuwd naar acupunctuur geworden, niet dat het alles moet oplossen maar het kan zeker voor een betere bloedsomloop zorgen en stres weghalen. Ik heb mezelf aangemeld in Leiden zodat (als het goed bevalt), ik ook nog voor mijn terugplaatsing terecht kan zonder dat ik mezelf moet haasten. De volgende dag heb ik de behandeling gehad, wat heerlijk! Een hele vriendelijk man, hij legde alles goed uit en is professioneel. Ik heb mij in de ligstoel heerlijk relaxed gevoelt en niets deed pijn. Het bevalt goed dus ik heb besloten om dit ook te doen vlak voor de terugplaatsing, een heerlijk relax moment voor mezelf, op naar vrijdag 2 februari!

2/2
Vandaag was het de dag dat mijn baarmoederslijmvlies wordt opgemeten, ik voel mij goed en was snel aan de beurt. Het beetje bloed was inmiddels ook gestopt dus ik had er alle vertrouwen in. Plus dat er mijn baarmoederslijmvlies ook nooit te dun is geweest dus stiekem ging ik ervan uit dat het wel goed zou komen. Dit merk ik vaker, ik reken mezelf veel te snel rijk. Ben wel bang dat ik veel te naïef en positief erin sta. Ik wil neutraal zijn en het op mij af laten komen, maar dat vind ik nu lastiger omdat ik weet dat mijn cyclus kunstmatig is en meer dan de helft van mijn cryo´s A kwaliteit zijn. Ik moet in mijn hoofd houden dat dat niets zegt over de kwaliteit van mijn slijmvlies. De gynaecoloog had gekeken en gaf aan dat het minimaal 6mm moet zijn om verder te gaan naar dag 14 op het (G)EEP schema. Mijn baarmoederslijmvlies was al 9,1mm dus ik mocht verder! Ook mijn terugplaatsing wordt ingepland dus mijn zenuwen werden om dat moment wat meer aanwezig. Elke keer als ik een pilletje of capsule moet innemen volgens schema. Uit ik mijn dankbaarheid en vraag ik of deze terugplaatsing alsjeblieft mag lijden tot een gezonde baby in de buik en daarna uit de buik. Het klinkt wanhopig, maar het geeft kracht en dat voelt nog steeds heel goed. Donderdag wordt onze terugplaatsing dag, ik ben dan nog niet zwanger, ik voel mij dan alleen zwanger met een embryo in de buik.

3/2
Vanaf vandaag begin ik mij slecht te voelen, ik krijg verhoging/koorts (gelukkig maar 38,1) en zit vol aan de diarree (excuus voor taalgebruik). Zondag was de koorts weer weg, ik ben maandag nog wel gaan werken en ben naar mijn gesprek gegaan maar dat had ik beter ook niet moeten doen. Gelukkig ben ik dinsdag vrij en kan ik dan even goed uitzieken. Woensdag moet ik weer werken en dansen, ik zie wel even hoe dat gaat lopen en voel het even aan want ik wil mij donderdag echt goed genoeg voelen voor de acupunctuur en de terugplaatsing!

7/2
Mijn koorts was gelukkig nergens meer te vinden maar ik ben onwijs kortademig en snel duizelig, het zal allemaal wel bij de bijwerkingen horen. Ik ben naar werk gefietst en ook daar werd ik te duizelig waardoor ik ook direct terug naar huis ben gegaan toen ik aan kwam. Ik heb heel die middag geslapen en toen voelde ik mij eigenlijk wel weer prima, zo goed dat ik s ’avonds ook weer ben gaan dansen. Heerlijk douchen en morgen ochtend acupunctuur, ik voel mij relaxed en goed!

8/2
Vandaag is het de dag dat ik onze terugplaatsing krijg, ik ben niet nerveus zorg goed voor mezelf. Met de acupunctuur voelde ik mij ook prettig en onwijs rustig, het geeft een enorm goed gevoel en we zien wel wat eruit komt. Toen ik klaar was, stond er een e-consult klaar met de informatie dat ik al om 11uur aan de beurt ben en dat het eitje het overleefd heeft, er zijn er nog 21 over, zo dankbaar! Ik ben direct naar het ziekenhuis gegaan en heb mijn man gebeld, hij stond helaas voor de brug dus kon net niet op tijd zijn. Ik wilde hierdoor niet mijn stres omhoog laten komen dus probeerde te relaxen, dit lukte aardig. Het moment dat de gynaecoloog mij zag zitten en zei: “Ik kom zo bij je” heb ik aangegeven dat mijn man er zo aan kwam en ze gaven aan dat er geen haast bij kwam kijken maar ze op hem zouden wachten, heel fijn! Alles verliep prima, het moet met een volle blaas… ik moest plassen!

9/2
Die dag daarna voelde ik geen gekke dingen, ik heb geen gespannen of gevoelige borsten (bij mijn eerste terugplaatsing had ik dat wel), ik kan soms wel ineens janken om niets, vind sommige geuren niet te harden en kan snel misselijk zijn. Dit had ik ook af en toe ook toen ik net begon met Utrogestan dus heel gek vind ik het niet. Ook heb ik een datum gekregen wanneer ik mag testen, zaterdag 17 februari! Donderdag 15 februari zijn we 11,5 jaar samen, dit gaan we gezellig thuis vieren dus ik hoop eigenlijk dat ik die ochtend het meest fantastische nieuws ooit zie op de test en die avond mijn man mag verrassen! Nog steeds bid ik iedere dag en iedere keer met een pilletje dat ik moet innemen/inbrengen met een dankwoord, dit geeft kracht!

11/2
Vandaag voel ik af en toe gekke steekjes in mijn onderbuik en heb ik een gezonde cake gebakken waar ik na 1 sneetje al misselijk was, ik doe dus maar weer even rustig aan en moet er niet vanuit gaan dat dit goed nieuws is, neutraal blijven! Althans, dat proberen we!

15/2
We zijn vandaag 11,5 jaar samen! Ik was tot vanochtend niet nerveus om te testen, totdat ik ineens wakker werd voor de wekker en besefte dat ik er echt voor ging. Ik heb een Early test van de action gepakt, als deze test negatief uitvalt dan kan ik het op zaterdag nog eens proberen met een normale test want dat was eigenlijk mijn afgesproken testdag.

JAAA!!!! IK BEN ZWANGER!!! Ik kan het eigenlijk niet geloven maar voelde wel al gekke dingen in mijn onderbuik, dingen die ik niet herken van menstruaties maar dat zou ook “normaal” kunnen zijn door de Utrogestan en de Zumenon die ik nog steeds iedere dag in moet nemen/slikken. Ze komen dus echt bij mij vandaan, mijn eigen lichaam maakt dit aan, WAUW!! Ik heb voor de zekerheid een “normale” test van de action gedaan en ook deze streep kwam naar boven, nog duidelijker dan de “Early” test. Hierna kon ik het nog steeds niet geloven dus heb ik strepen indicatie van Clea blue gedaan, ook positief EN de digitale vorm van Clea blue.. zelfs die geeft aan: Zwanger 1-2! Ik heb gehuild van blijdschap, dit allemaal in stilte want mijn man sliep nog. Toen we op moesten staan heb ik gedaan alsof “mijn neus bloed”. Moment dat hij de deur uit was, heb ik voor werk alles klaargelegd om hem die avond te kunnen verrassen. Ik heb alles opgenomen, vanaf de testen die positief werden tot aan de reactie van mijn man, wat zijn we dankbaar een gezegend! Ook heb ik meteen de gynaecoloog ingelicht die daarna een afspraak heeft gemaakt voor 12/3, dan ben ik als het allemaal goed gaat 7 weken zwanger. Ik vind het zo ontzettend spannend.. mijn man kan het af en toe ook nog steeds niet geloven. Mijn overleden oma heeft in mijn droom gelijk gehad, ik weet niet meer precies wanneer ik het had gedroomd maar ik heb een aantal dagen geleden gedroomd dat we tijdens het avondeten met heel de familie zaten te dineren en ik naast haar zat. Ze zei letterlijk: “Jij bent zwanger, veel geluk met de jongens”. Ik weet nog niet of ze doelde op meerdere kinderen met de term “jongens” of een tweeling jongens, daar komen we vanzelf wel achter. Ik vind het vooral bijzonder dat ik het heb gedroomd.

16/2
Ook vandaag kan ik het niet laten, ik wil zeker weten dat alles goed verloopt en dit ook niet weer eindigt in een valse test. Daar ben ik toch bang voor, maar ik moet mijn angst niet laten overwinnen en kijken met de dag. Vandaag was mijn test iets donkerder dat die van gister, dit gaf mij een fijn gevoel.

17/2
Vandaag was de werkelijke testdag, gek genoeg is deze minder fel dan de andere en kwam het later op, ik maakte mij wat druk maar zodra de kwaaltjes weer naar boven kwamen, was de onzekerheid weer wat minder.

18/2
Vanochtend voor de laatste keer getest om er zeker van de zijn dat de testen oplopen. Mijn man heeft er een aantal extra aangeschaft, ook van andere merken zodat we wat konden vergelijken. De “normale” van de action was gelukkig weer wat donkerder en ook kwam het resultaat sneller dan de dagen ervoor. De Kruidvat test van 2v5 hebben we er nu ook bij gepakt, deze is een stuk duidelijker! Dit geeft mij zekerheid, ook de steekjes komen vandaag weer meer aan bod dus leek ons een goed moment om de eerste foto te maken van mijn buik. Er is natuurlijk nog helemaal niets te zien, maar dan hebben we voor later een verloop van hoe mijn buik is gegroeid! We hebben dit met de telefoon gedaan en met de polaroid in de toekomstige babykamer, zo speciaal! Ik blijf bij iedere pil die ik inneem of slik mijn dank uitspreken!

20/2
Vandaag heb ik een gesprek bij de psycholoog/ maatschappelijk werker. Ik wil de testen alsnog zien oplopen dus heb ik er vandaag weer een gedaan, het loopt duidelijk op en de het was een echt knaltest! Eerst wilde ik het nog niet vertellen aan de psycholoog maar ze is er natuurlijk om mij te helpen dus heb ik het verteld. Ze vroeg aan mij hoe ik mij voelde en ik gaf aan dat ik vooral onzeker ben wanneer ik geen kwaaltjes heb. Ik test om de tijd om mij zekerheid te geven en dat is op dit moment de enige zekerheid die ik kan krijgen. Ze vroeg heel terecht: “Heb je 4 jaar hier voor gestreden om er door onzekerheid niet van te genieten? Hell no..”. Dus geniet van het feit dat je niet altijd kwaaltjes hebt want op dit moment lig je volledig op schema, meer zwanger dan dit kan je nu niet zijn. Ik vond dat ze gelijk had en dit gaf mij een heel goed gevoel, ik heb dit echt even nodig!

22/2
Deze week ben ik heel moe en kan ik minder veel eten, althans, ik zit snel vol en heb ook niet veel trek. Helemaal prima, we passen ons lekker aan, klagen doe ik niet! Vandaag ga ik met een goede vriendin naar de huishoudbeurs. Ik heb mij voorgenomen om niets te zeggen, onze ouders zijn eerst aan de beurt en dat gebeurd pas na de eerste echo. Mijn vriendin heeft het wel een keer aan mij gevraagd of ik niets moest vertellen toen ik iets zei over kinderwagens. Ik was positief en zei: “Lieverd, volgend jaar met de beurs, lopen wij er ook zo bij”. Ik heb aangegeven dat ik gewoon positief was. Ze vergeeft het mij wel zodra ik het haar vertel en dat ik het echt nog niet eerder kon zeggen. De komende weken worden druk met afspraken en mijn eigen verjaardag, aan ons de taak om onze monden te houden!

26/2
Ik schrik mij een ongeluk, ineens zie ik roze afscheiding in mijn onderbroek zitten. Meteen ben ik bang dat het mis zal lopen maar volgens het internet kan het normaal zijn wegens de doorbloeding van de baarmoeder. Na een aantal dagen omdat het meer werd en langer aanhield, ben ik toch maar gaan bellen naar de gynaecoloog.. het zat mij niet lekker. Ze vertelden mij dat ik echt nog niet langskomen want ik was volgens mijn app nog maar net 5 weken of 5w+1 zwanger en dan kan je nog niets zien. Die dagen daarna waren zenuwslopend omdat ik wist dat ik nog 2 weken moest wachten op onze eerste echo..

4/3
Mijn verjaardag is geweest, ik heb het onwijs naar mijn zin gehad met familie en we hebben goed onze monden gehouden, bijna 1x versproken maar dat ging op tijd goed! Vandaag schrok ik nog meer na mijn toilet bezoek… roze afscheiding had ook ruimte gemaakt voor bruine afscheiding en het werd meer.. Ik ben net 6 weken zwanger. Toch heb ik weer de gynaecoloog opgebeld en gevraagd of we mochten langskomen, het zat mij echt niet lekker en ik werd bang om naar de WC te gaan. Omdat ik 6 weken ben, mag ik vandaag al langskomen. Mijn man is niet heel blij, hij had zich heel erg verheugd op de 7 weken echo en moest abrupt van werk weg omdat hij niets wil missen maar deze spanning werd hem teveel. We worden verwacht om 15:15u, het liep uit maar we konden terecht. Ik gaf aan dat ik heel nerveus was en ze gingen maar meteen kijken, kijken wat er te zien is. Ze zei al meteen: “Ik zie zelfs al een hartje kloppen, jongens!”. Die zin vergeet ik nooit meer, we waren meteen gerust gesteld en we kregen verdere uitleg. Tot nu toe ben ik 6w +1dag. Op zondagen mogen we er dus weer een week bij optellen. We zijn zo dankbaar! We hebben een foto meegekregen en voor de zekerheid wel de afspraak voor volgende week laten staan. We noemen dit niet de eerste echte echo maar een tussenecho. De 7 weken echo (ik ben dan 7w+2) noemen wij nog steeds de echte echo, nadat hier alles nog steeds goed is, vertellen we het dat weekend onze gezinnen plus mijn man zijn oma. Onze dankbaarheid blijven uiten en hopen dat de 7 weken echo ook een succes wordt en alles goed gaat daarbinnen, ik voel in ieder geval genoeg! Ik ben bij bepaald eten op sommige tijdstippen super gevoelig voor de geuren. Ook zijn mijn borsten deze week ontzettend gevoelig geworden en doen zelfs pijn op sommige momenten, s’ avonds meer dan in de ochtend of gedurende dag.

12/3
Vandaag hebben we de 7w+2 dagen echo, de eerste echte echo die geplant stond, wat een spanning nam het met zich mee. Ze keek gelukkig weer direct en het hartje klopte nog steeds, wat een opluchting! Mijn man wilde weten of het er echt 1 is of dat de embryo verder is gaan delen, het is er echt 1! Verder konden we natuurlijk nog niet heel veel zien maar de grootste geruststelling is aanwezig. Nu is het mijn kunst om het nog ruim 3 weken vol te houden tot het termijn echo, wat een spannende tijd maar we zijn in ieder geval al heel erg gerust gesteld, mijn afscheiding wordt ook steeds minder waardoor ik mij zekerder van mijn zaak voel!

16/3
Vandaag is het de dag dat wij het onze ouders, oma en mijn beste vriendin gaan vertellen. Voor onze ouders/oma hebben we een mok met de namen en een fotolijst met de echo erop. Voor mijn beste vriendin hebben we een echofoto achterin het fotoboek van Australië geplakt. Iedereen is uiteraard heel blij voor ons, moesten huilen van blijdschap en proberen alvast te wennen aan hun nieuwe naam, dit hebben we de hele avond mogen aanhoren. Zo dankbaar dat we dit nieuws eindelijk mogen vertellen.

5/4
De laatste echo in het ziekenhuis, hierna heb ik officieel geen medische zwangerschap meer en wordt ik ontslagen uit het ziekenhuis, zo bijzonder! We hebben een merci doos meegenomen als bedankje voor de goede zorg, ook al hebben we bij het LUMC officieel minder dan een jaar gelopen, ze hebben ons gehoord, gezien, onderzocht, geholpen en zijn onwijs dankbaar dat het eindelijk gelukt is in die tijd. Ze keek en het bewoog eerst niet, maar het hartje was hard aan het kloppen dus het was heerlijk aan het slapen. Ze heeft ruim 20 minuten gekeken en toen ben ik gaan springen, dit hielp heel eventjes, we kregen een kleine zwaai en daarna sliep het weer heerlijk door. Ik heb toen de opmerking gemaakt dat ik zeker weet dat ze in het lab geen foutje hebben gemaakt want mijn man is in de ochtend ook niet wakker te krijgen en wil het liefst lang slapen. Hier moest mijn man onwijs hard om lachen en gaf mij gelijk. We hebben mooie foto’s meegekregen en daarna meteen onze ouders/oma gebeld.

In de loop van tijd hebben we iedereen die ons dierbaar is ingelicht en hebben we hele lieve kaartjes en cadeautjes mogen ontvangen, wat zijn we dankbaar!

12/4
Vandaag hebben we de eerste afspraak bij de verloskundige gehad, we hebben verteld hoe ik zwanger ben geraakt en wat onze achtergronden zijn. We dachten dat we ook een echo zouden krijgen, maar dat hoort er blijkbaar niet bij. We hebben vandaag wel voor het eerst het hartje mogen horen, we werden er beide emotioneel van, zo bijzonder! Ik wilde het opnemen, maar daar is de verloskundige helaas geen fan van, dan maar tijdens de pret echo wanneer we het geslacht te horen krijgen! We zijn al enorm dankbaar dat we het hartje hebben gehoord.

22/4
Vandaag hebben we de echo om te zien of er lichamelijke afwijkingen aanwezig zijn voor onderzoeken, dit is niet verplicht maar wij vinden dat het handig is. Het voordeel hiervan is dat wij ons kleintje nog even extra te zien krijgen, heel leuk! Toen we aankwamen, was er niemand aanwezig.. we hebben gebeld en toen kwamen we erachter dat onze afspraak er helemaal niet in staat en er blijkbaar iets verkeerd gegaan is terwijl ik het toen der tijd nog bevestigd heb. Heel raar, we konden ook nergens meer terecht en het zou eigenlijk gewoon klaar zijn, dan geen 13 weken echo. Mijn man hield vol en zei: “nu moeten we doen alsof we dom zijn”. Zodra de andere mensen uit het kamertje komen, lopen we ernaar toe en vragen we of alles goed gaat met de planning aangezien we 3 kwartier geleden al aan de beurt zouden zijn. De deur ging open en we legden het uit, we mochten alsnog terecht, zo lief! Het duurde dan maar korter maar ze ging alsnog alle afwijkingen langs. Alles is goed, zo dankbaar! Het is zo spannend dat alles nu ineens zo goed gaat, af en toe ben ik nog nerveus van: “Wanneer komt de tegenslag”. Maar we proberen zoveel mogelijk te genieten van het feit dat alles nu eindelijk een keer goed gaat na zoveel jaren traject! De kleine was lekker druk, eigenwijs en heeft lange benen! Volgende week is het de laatste echo die zoveel achter elkaar zit, we hebben dan de pret echo, hierbij gaan de oma’s mee en krijgen we het geslacht te horen, zo spannend! Iedereen (inclusief wij) is er van overtuigd dat er een jongetje in mijn buik zit.. zal je net zien dat we er compleet naast zitten, zolang het maar gezond is!

De uitslag van mijn bloedonderzoek is ook binnen. Ik heb geen zwangerschapsdiabetes (ik heb een verhoogd risico i.v.m. PCOS), mag stoppen met ijzer slikken en heb de waterpokken gehad waardoor ons kleintje en ik zijn beschermd, heel fijn! Nu wachten op de uitslag van de NIPT test..