Daar ging ik dan

Het is weer een tijdje verder. 

De dag van de punctie kwam steeds dichterbij, de dinsdag na kerst was ik aan de beurt. Je kan wel raden hoe onze kerst eruit heeft gezien, zenuwachtig als de pest met de hoop dat alles door zou gaan. Dinsdag ochtend waren we al vroeg aan de beurt, we zijn vroeg gaan slapen maar we hebben beide die nacht geen oog dicht gedaan. Het was zover, ik zou eerst een echo krijgen om te zien of de follikels er nog zaten en de punctie door mocht gaan. Ik moest naar een andere afdeling, daar wilden ze mij meteen verdoven, dit vonden wij apart want we wisten niet eens zeker of het überhaupt door zou gaan. Zoals gewoonlijk was het weer eens niet goed doorgekomen dat wij eerst een echo kregen dus daar heeft de verpleegster eerst nog 25min voor aan de telefoon moeten hangen. Blijkbaar vonden ze het toch eerst nodig om mij te verdoven zodat ze na de echo meteen de punctie konden uitvoeren, mocht het zo zijn. De echoscopiste keek naar mijn eierstokken en zag dat ze heel goed waren gegroeid en dat ze er alle 4 nog zaten. We waren heel blij en tegelijkertijd werd ik nóg nerveuzer, nu gaat het echt gebeuren! Ik mocht blijven liggen en ze gingen meteen aan de slag. Dankzij de 1e verdoving voelde ik gelukkig alleen maar druk van de 2e verdoving in m'n baarmoeder want volgens mijn man waren dat zulke lange naalden dat hij zelfs even wegkeek. Ze tikten mijn eierstokken aan en na 3 keer tikken kwam ze erdoorheen, ze nam alles mee en ik vond het redelijk pittig want ik voelde héél veel druk. Nadat ze klaar was mocht mijn man met het belangrijke koffertje naar het lab, daar moest hij zijn product afleveren en kreeg hij te horen hoeveel eicellen er gevonden waren. Hij was zo voorzichtig, hij liet weten dat het voelde alsof hij met het meest kostbare in handen over straat liep, eigenlijk was dat het op dat moment wel. Terwijl ik in de rust kamer lag, kwam hij 3uur later terug met het papiertje, daar stond op dat er 5 eicellen waren gevonden! Weer één meer dan de echoscopiste had gezien, zie je wel.. ze had het weer niet goed gezien. Ik mocht naar huis en ze waarschuwde mij al voor de pijn zodra de verdoving uitgewerkt was.. in het ziekenhuis ging het wel. Tot dat ik s'avonds op de bank lang, het leken wel weeën! Ook niet heel gek, ik was bont en blauw vanbinnen. Ik heb mij de rest van de week ziek moeten melden van m'n werk want het was niet te doen. De volgende dag kregen we te horen hoeveel bevruchtingen er waren, weer niet geslapen natuurlijk.. Ze belde mij al vroeg in de morgen, gelukkig met goed nieuws! Er waren 3 bevruchting opgetreden!! Helaas 1 bevruchting met een semi identieke tweeling die niet verder is gedeeld en ze ook helaas niet mogen gebruiken ivm mogelijke complicaties. Ik weet in ieder geval wel dat ze het goede zaad hebben gebruikt. Alleen mijn man kan zo lekker koppig zijn dat z'n zaad zo nodig met z'n 2 in 1 eicel moest kruipen😅. De 2e bevruchte eicel liep dag 3 nog wat achter dus die hebben ze nog wat langer laten liggen met de hoop op een groeispurt. Dit was niet het geval dus bleef er 1 goede over, we hadden hoop! De terugplaatsing vonden we heel bijzonder, we konden alles zien en ik alles voelen, zo mooi! Daarna waren de wacht weken aangebroken, tot mijn verbazing ging dat heel snel voorbij. We deden vooral leuke dingen met vrienden en familie terwijl ze niets van de bevruchtingen wisten, we kregen dus ook geen vragen en konden lekker genieten. Ik had door de capsules (die je baarmoederslijmvlies op pijl moeten houden) die ik in moest brengen zwangerschaps bijwerkingen, dit wist ik dus hier keek ik niet van op. Zo gek wat een lichaam dan allemaal doet... Mijn man wilde niet weten wanneer ik moest testen dus ik had hem verteld dat ik niet de datum dat op het papiertje stond had aangehouden. De zondag ochtend voor de dinsdagochtend dat ik bloed moest prikken waren ineens alle symptomen weg, ik voelde het.. dit is foute boel. Maandag ochtend op werk verloor ik een klein beetje bruin bloed, ik wist het.. ik ben het vruchtje (of hoe je het dan ook wilt noemen) kwijt.. het kon geen innesteling zijn, dat voelde ik en met het tijdstip kon dat ook niet. De dag vorderde en het werd erger, ik was aan het werk, ik moest dus door. Die avond voor dat mijn man thuis kwam heb ik mijn huilbui gehad bij een vriendin (ze zijn zo lief) zodat ik daarna mijn man kon opvangen.. Hij geloofde het nog niet, hij geloofde in de innesteling tot het tegendeel (de bloedtest) bewezen was. Ik heb een hele ochtend gewacht op het telefoontje, gelukkig met een andere vriendin een theetje gedronken voor afleiding. Daarna kwam het telefoontje wat mijn gevoel en gedachte bevestigde... ik ben niet zwanger. Mijn man kreeg aan de telefoon de klap, maar hij wilde niet dat ik had gewacht tot vanavond als hij thuis kwam. We hebben wel besloten om hierna naar het LUMC te gaan voor een second opinion.. het gras is niet groener bij de buren maar soms kan een andere omgeving en een andere visie best goed zijn.. hopelijk bij het LUMC betere ervaringen en hopen dat we ooit nog kinderen krijgen🍀