Even de stekker eruit

Het is vandaag 28 juli, alweer 2 maanden geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven. Dat ik al een tijdje stil ben, is helaas niet om goede redenen. In mijn vorige post heb ik verteld dat ik een soort penstreep achtige uitslag had met 2 dagen te vroeg testen, dit heeft (voor mij) zoveel meegebracht omdat ik niet alleen verward was, maar ook hier op dit kanaal werd er van alles verteld waardoor ik twijfelde of ik hier nog wel alles van mij af wil schrijven. "Het is en blijft social media, dan kan je dat toch verwachten?" werd mij verteld door een vriendin. En ja, dat is ook zo.. daarom ook de twijfel omdat ik soms ook kracht uit de lieve berichtjes haal, maar de kleinste negatieve berichtjes kunnen dat de nek weer omdraaien.

De afgelopen 2 maanden waren wéér een rollercoaster aan emoties. Ik heb momenten gehad waarbij ik mij intens goed voelde, en momenten gehad (en nog steeds) waarbij ik niet wist wat ik met mezelf aan moest en dat ik vind dat ik niet goed genoeg ben. We wilden het graag nog een keer proberen na de laatste test, ik weet niet of het een wanhopige doorzet poging was of dat ik het gevoel had dat we moesten.. maar we gingen door. Weer aan de hormonen, weer ziekenhuis in, ziekenhuis uit, verhogingen van medicatie omdat mijn lichaam weer eens niet reageerde en toen gebeurde er weer iets waar we geen invloed op hadden. Ze ontdekten iets geks op de echo en konden niet met zekerheid zeggen wat ze zagen omdat het nog niet eerder bij mij gezien was en ineens spontaan kon het niet zo groot zijn. Ik schrok mij enorm want niemand van de echoscopisten zeiden iets, ze wilden mij niet bang maken en gaven elkaar alleen maar blikken. Nou, te laat.. Ze zeiden dat ze wellicht een vleesboom zagen, niet enorm groot en op een gunstige plek wat de vruchtbaarheid niet belemmerd, maar het zat er en het was bij mij nog nooit eerder gezien. Ze wisten het niet zeker dus ik moest terug komen voor een echo bij de gynaecoloog die nog extra wilde controleren. Zo gezegd, zo gedaan. De gynaecoloog had gekeken en bevestigde inderdaad dat het een vleesboom was, gelukkig gaf zij ook al aan dat de vleesboom op zo'n gunstige plek zat dat het geen belemmering heeft op zwanger worden en zwanger blijven. Ze liet het mij zien via een afbeelding en ook ik begreep daardoor dat het geen negatief gevolg zou kunnen hebben, kortom.. ik mocht verder met het traject en ophogen met medicatie om vervolgens dus nog een poging te wagen. De week ging snel voorbij en mijn man werd helaas ziek. We denken dat alles hem teveel werd. Hij is met een opleiding begonnen op de universiteit nadat hij zes jaar geleden het HBO heeft afgerond. Hij was het leren (logisch) een beetje "verleerd" omdat hij altijd heeft gewerkt en de combinatie werk en school plus het traject is hem ook niet in de koude kleren gaan zitten, het is voor hem ook heel zwaar! Hij moest daardoor enorm overgeven en lag hele dagen in bed, zo zonde voor hem! Ik moest een van de laatste dagen dat hij ziek was, naar het ziekenhuis voor een echo. Mijn follikel was de vorige keer nog niet groot genoeg en de echoscopiste en wij hadden verwacht dat we nog één echo moesten afwachten voordat ik Ovitrelle moest spuiten. Het moment dat ik daar kwam voelde ik mij goed, mijn man werd beter dus als we groen licht kregen om thuis te klussen, was dat prima! 

Daar lag ik weer, in de stoel.. eerst kijken hoe mijn vleesboom eruit zag, nog steeds hetzelfde dus dat was prima en er waren geen verdere gekke dingen te zien in mijn baarmoeder. Daarna ging ze zoeken naar mijn follikel. "Aan welke kant zit je follikel?'' vroeg ze.. Ik gaf aan dat het aan de kant zou moeten zitten waar we nu kijken.... het was stil.. Oh, nou dan is het al gesprongen! ''Hebben jullie afgelopen week gevreeën?''.. Normaal gesproken is mijn libido hoog zodra ik vruchtbaar ben, dat had ik dit keer niet plus dat mijn man ziek was dus ik snapte dat hij dat echt niet kon opbrengen. Ze zei: "Oh, sorry.. dan is het eigenlijk wel te laat, een eicel is maximaal 24 uur vruchtbaar en we weten niet wanneer het sprongen is natuurlijk want je laatste echo was 2 dagen geleden''. Het schuldgevoel en de onmacht brak aan met het feit/het gevoel dat het onze eigen schuld was dat we een kans hebben laten schieten na weer een maand van ziekenhuis en hormonen spuiten. Ik nam niemand iets kwalijk behalve mezelf, ik was er klaar mee. Zo klaar met het feit dat het nooit normaal gaat en we er altijd naast zitten op wat voor manier dan ook. Ook al was dit een "klein iets", voor mij was het de druppel op de emmer die al overliep. Ze gaf ons als laatste tip om het alsnog direct te proberen en hopen dat het nog niet te laat is. De twee weken daarna voelde ik mij slechter worden, het was allemaal teveel geworden, ik was er niet meer bij met mijn hoofd en maakte op werk fouten die ik mij en mijn collega's niet kon permitteren. 

Mijn collega's zijn lief voor mij gebleven maar tijdens een groepsoverleg kwam er wel naar boven dat de samenwerking er teveel onder leed, ze hebben mij gevraagd wat ze voor mij konden doen maar eigenlijk was het duidelijk dat ik hulp nodig had van een psycholoog. Met het gevolg van één van de fouten die ik heb gemaakt, was het standaard procedure dat ik langs moest komen bij HR en daarna de bedrijfsarts, hier kwam naar buiten dat ik mij nooit ''goed'' genoeg voel en mijn gemoedstoestand vaak per half uur kan verschillen, we kunnen er niet op vertrouwen of bouwen. Er werd afgesproken dat ik naar huis ging en voor mezelf moet zorgen met regelmatige bezoekjes aan de psycholoog. Die dag daarna werd ik ongesteld, dat hadden we verwacht en het was een bevestiging dat we er naast hadden gezeten. Ik heb het ziekenhuis opgebeld met het nieuws dat ik ongesteld was geworden en ze merkte door de telefoon heen dat het niet zo goed ging met mij. De gynaecoloog deelde mij mee dat het tijd was voor een pauze, of deze pauze het begin is van een einde weten we allemaal nog niet maar op dit moment ben ik mentaal niet in staat om mij nog bezig te houden met het traject, het is te zwaar. De eerste 4 weken mocht ik nog 1 uurtje per werkdag gedag komen zeggen maar ook dat werd na 4 weken door de bedrijfsarts afgeraden. Ik moet de komende 6 weken rust houden, leuke dingen doen en aan mezelf werken. Bij alles wat ik doe of zeg, als ik mij net even lekker voel of het gevoel heb dat ik wel even goed genoeg ben, voel ik mij schuldig.. ''Als ik dit kan, kan ik toch ook werken'', ook dat moet ik van mij af zetten, dat is een partij lastig! Tot overmaat van ramp had mijn oma haar heup gebroken en belandde in het ziekenhuis. Ze gaf aan niet meer geopereerd te willen worden, dus had ze voor euthanasie gekozen zodra de pijn ondragelijk werd. Haar laatste wens was om haar broers nog één keer te kunnen zien (ze wonen 190km van haar vandaan), dit is voor haar geregeld en ik heb het mogen vastleggen. Ook hier voelde ik mij schuldig bij, dit kon ik dan weer wel doen? Iets goed voor mijn oma. Op de dag dat haar broers langs waren geweest, had ze mij nog gevraagd op welke kleur wolk ik wilde dat ze ging zitten, ze gunde het ons zo erg. We gaven aan dat überhaupt een mooie wolk al een wonder zou zijn, dus als ze vanaf daarboven voor wonderen kan zorgen, heel lief. Mijn oma is overleden in alle rust met haar geliefdes om haar heen. Mijn man stelde voor om tussen mijn oma's overlijden en de crematie in, samen een weekend ertussen uit te gaan. Even niets om ons heen en doen waar we op dat moment behoefte aan hebben. We zijn naar het huis van zijn oom geweest in Limburg, in de tuin staat een tuinhuisje zonder tv met uitzicht op het weiland met drie koeien en complete stilte, heerlijk! We hebben gelezen, geslapen, lekker gegeten en omdat ik mij een dag goed voelde, hebben we op de scooter Valkenburg bekeken, het was heerlijk. Een top idee van hem en hetgeen wat we nodig hadden! Toen we terug kwamen, stond de realiteit natuurlijk weer op ons te wachten, samen met mijn zusje heb ik op oma's crematie mogen spreken en het was een mooie dag voor haar. Het enige lichtpuntje wat dan wel is gebeurd, ik heb uit mezelf na 31 dagen een menstruatie gekregen, dit is één keer eerder gebeurd in dit half jaar. We weten niet waar het vandaan komt, in de periode dat ik blijkbaar vruchtbaar was, heb ik weer geen hoog libido gehad plus dat we echt even rust wilden (niet in het weekendje weg) dus ik kon die maand ook niet zwanger zijn geworden, de menstruatie kwam wel als een verrassing.. ik word toch niet ongesteld uit mezelf? Ik werd meteen weer te enthousiast en moest door mijn man met beide benen weer op de grond worden gezet. "Eerst ervoor zorgen dat jij weer oké bent, daarna zien we verder". Hij heeft gelijk, de ene dag kan ik de wereld aan omdat ik een goede dag heb maar er hoeft maar één iets te gebeuren en de grond zakt onder mijn voeten vandaan..

Op dit moment ben ik een boek aan het lezen op advies van een vriendin met ook een kinderwens waarbij het lastig gaat. Het boek: "Het ongelukkige brein. Waarom voelen we ons zo slecht terwijl we het zo goed hebben?''. Ik ben op de helft en het is ontzettend interessant en rustgevend. Ik ben hiermee begonnen in Limburg, dit voelde zo goed aan dat ik thuis nog meer boeken wil lezen, dit voelt goed dus dat ga ik dan ook doen terwijl ik van mijn schuldgevoel af moet komen.