Het wordt steeds moeilijker..

Elke keer als ik maar een stel zie met kindje, een vrouw met een dikke buik, ben ik bang dat wij het nooit gaan meemaken. Bang om nooit ouders te worden, dat we altijd vanaf de zijlijn moeten mee kijken en luisteren hoe de kinderen van andere vrouwen/ouders worden geboren en hoe groot ze wel niet worden.  

Afgelopen terugplaatsing heb ik het bevruchtte eitje gezien, het voelt alsof ik een miskraam heb gehad, puur omdat we weten dat het bevrucht was. 
Laatst hoorde ik een liedje: Bløf met "zo mooi zo mooi". Een lied waarvan m'n man zei: "Dat slaat de spijker op z'n kop"...
Alles is zo onzeker, ik kan er elke keer weer om janken. 
Ik kreeg een mooi gedicht doorgestuurd van een goede vriend, dit bied mij veel steun:Ik verwacht een kindje, maar het wil niet bestaan. Ik hou het in mijn armen, ik eet het als ontbijt, ik droom het in mijn leven, ik geef het wat tijd. Ik verwacht een kindje dat maar niet mag bestaan. Ik spuit het in mijn aders, ik koester het in mij, ik slik het uit een potje, ik adem het dichtbij. In mijn hart daar zit een kindje, maar het moet juist in mijn buik.

Trending: Wanneer je er met je gezin alleen voor staat.