Eindelijk rust aan mijn hoofd..

Het is vandaag 7 september, is heb al een enige tijd de ruimte gehad van het ziekenhuis en mijn werk om ervoor te zorgen dat ik mentaal wat sterker in mijn schoenen kan staan. De afgelopen twee maanden ging met veel ups en downs. Het moment dat ik mij goed voelde, dacht ik dat ik de wereld aan kon en zodra er nog maar iets gebeurde of een confrontatie had op een slechte dag kon je mij opvegen en moest ik met rust worden gelaten. De fase dat vriendinnen om mij heen zwanger raken kan ik iets minder goed handelen dan voorheen, ook al ben ik nog steeds blij voor ze, het onbegrip wordt steeds groter. Mijn familie weet ook minder goed wat ze tegen mij moeten zeggen als ik er doorheen zit en dat vind ik vooral voor hen heel naar. Ze willen helpen maar dat kan niet en de woorden die ze gebruiken vallen soms verkeerd terwijl ze het zo goed bedoelen. 

Mijn man en ik wilden zeker weten dat wij geen eisprong hadden gemist stel dat ik deze maand ook vruchtbaar zou zijn. Ik had tenslotte vorige maand een cyclus van 31 dagen, wellicht nu weer? Mijn libido was ook weer aanwezig dus we namen het ervan en we zagen wel wat mijn lichaam dit keer weer voor ons in petto had. Het was bizar, ik werd inderdaad na 31 dagen weer ongesteld, dit keer maar net 3 dagen en heb veel last gehad van mijn onderbuik en onderrug (de pijn in mijn rug ervaar ik nog steeds). Ik werd hierdoor toch wat euforisch en dacht dat het wellicht een mooi moment was om weer te starten met het traject. Ik had het ziekenhuis opgebeld met de vraag of we direct konden starten, helaas had ze nog geen terugkoppeling gehad van de interne psycholoog en vond ze het nog niet verstandig. Ze kon ons niet dwingen maar vond het verstandiger om te starten nadat we terug komen van Australië met het advies om daar eens intens van te genieten. Aangezien ze hoorde dat ik dus de afgelopen 2 maanden uit mezelf ongesteld was geworden, vond ze dat wij het met stimulatie van hormonen wel genoeg hadden geprobeerd. We konden niet eindeloos doorgaan en stelde voor om de intake in te plannen voor IVF. Helaas is dit onze tweede poging omtrent IVF en door de nare/slechte ervaringen uit het vorige ziekenhuis, heb ik nu een soort van "schrik" gekregen ervoor en ben ik ontzettend bang! Waarom zou IVF ons ineens wel kunnen helpen na alle tegenslagen die we hebben gehad? Niet alleen het traject is iets waar ik bang voor ben geworden, maar ook alles daarna. Stel dat het ooit lukt, wat gaan we dan tegenkomen? Ik ben de controle over mijn leven kwijt, zonder controle krijg ik stres en uit stres maak ik verkeerde keuzes zijn we tijdens de gesprekken met de psycholoog achter gekomen. 

Ik gaf aan dat ik op dag 4 zat van het moment van bellen maar dat mijn menstruatie dit keer ook maar 3 dagen heeft geduurd en ik nog steeds veel pijn ervaar in mijn rug en steken heb in mijn onderbuik. Ze raadde mij aan om toch voor de zekerheid een zwangerschapstest te doen. Ik vond dit raar want ik was toch ongesteld geworden, dus dan ben je niet zwanger leren wij op school. Ik heb een test gedaan, dat is de test op de foto. De streep zit volgens mij op de verkeerde plek, ik zei tegen mezelf: "Ik kan helemaal niet zwanger worden", "Ik kan toch niet zwanger zijn?", Ik zag het als een foutieve test en nadat ik het had weggestopt wilde ik er ook niets meer van weten. Het zat mij niet lekker, ik moest het nog een keer zien dus ik heb het uit onze prullenbak in de badkamer gevist. Het streepje was ineens weg, zie je wel! Kan niet anders dan een kleur ophoping zijn geweest of iets maar ik had mezelf beloofd om die dag daarna weer een test te doen met de 2v5 van de kruidvat. Deze sloeg zoals verwacht gewoon negatief uit. 

We zijn nu 10 dagen verder en ik voel de pijn in mijn onderbuik en rug nog steeds, ik wil er verder niet teveel aandacht aan schenken want ik heb voor de zekerheid de 2e van 2v5 getest en ook die was gewoon negatief. 

Ik probeer mijn nu te focussen op leuke dingen, ik leef van leuke gebeurtenissen naar leuke gebeurtenissen. We hebben morgen een bruiloft waar ik heel erg naar uit kijk en naar Australië leven we heel er toe. Maar wat nou als de leuke gebeurtenissen ophouden? Waar ga ik dan mijn energie uit halen? Zonder afleiding heb ik mijn gedachtes niet onder controle en raak ik de weg kwijt.

Stiekem hoop ik dat Australië alles "oplost".. ik weet ook wel dat dat niet de werkelijkheid is.