De zanger van Het Goede Doel schreeuwt de naam van onze bestemming door de autospeakers. Nog twee uur te gaan en mijn vriend doet zijn best om niet iets te vinden van mijn muziekkeuze. Want inderdaad: voor een goed doel, is het.
We zijn op weg naar een ziekenhuis in België. Het heeft even geduurd, maar vandaag mogen we eindelijk op gesprek komen voor de start van ons IVF traject. Voorafgaand moest ik tien buizen bloed afgeven om te checken of ongeveer alle cellen in mijn lijf gezond waren. Iets waar mijn huisarts minder blij mee was dan ikzelf. Het voelt alsof er eindelijk verder gekeken wordt dan de beperkte onderzoeken die in Nederland plaatsvinden. Op de vragenlijst heb ik antwoorden geschreven die ik nooit eerder uitgesproken heb naar artsen omdat ze er simpelweg niet in geïnteresseerd waren.

Grijnzend kijkt mijn vriend me aan. De narcose is nog niet helemaal uitgewerkt en ik probeer de informatie te verwerken die me zojuist is gegeven. Blijkbaar heb ik al drie keer dezelfde vraag gesteld en word ik nu uitgelachen. Hij duwt een video in mijn gezicht. ‘Moet je zien.’ Ik zie mezelf liggen in het ziekenhuisbed waar ik me nog steeds in bevind. Ik wapper met mijn handen en kraam onzin uit. ‘Normaal gesproken moet ik nu tandenpoetsen’ mompel ik naar niemand. ‘Wil je een lekkere warme kruik voor je buik?’ vraagt de verpleegkundige op de video. Ik herinner me niets van dit alles. Ik werd wakker met een kruik op mijn buik. Het heeft iets weg van die keer dat ik op vijftienjarige leeftijd een fles bessenwijn in m’n eentje had opgedronken. Totaal geen idee hoe ik thuis ben gekomen.

Het leven van een vrouw in het fertiliteitstraject gaat niet over rozen. Wel over hormonen. Veel hormonen. En voor degenen die denken dat je alleen met behulp van injecties wordt toegetakeld: ik heb nog een verrassing voor je. In de tweede fase van de cyclus komen namelijk ook de vaginale pillen om de hoek kijken. Beter bekend als flamoesvullers, gleufglijers of poespastilles (ik sta open voor meer suggesties). Mannelijke lezers hebben nu nog de mogelijkheid om af te haken, want –spoiler alert– ik bespaar dit keer niet op de details.

Mijn wekker gaat. De eerste dag van de week is begonnen. Tijdens mijn wandeling naar de badkamer tel ik de dagen tot de bloedtest. Nog vijf, dan weet ik of de eerste IVF-poging is gelukt. Of ik zwanger ben.

‘Waar kijken we naar?’. Mijn vriend knijpt zijn ogen tot spleetjes. ‘De baarmoeder’, roepen de verpleegkundige en ik in koor. Ik ben inmiddels expert geworden op het gebied van het vrouwelijke geslachtsorgaan. Of nouja, vooral die van mezelf. De verpleegkundige wijst naar het scherm. ‘Dit is het baarmoederslijmvlies. Hier zie je drie mooie lagen. ‘Prachtig, een heerlijk donzen dekbedje’. Ik word blij van wat ze zegt, omdat ik weet wat het betekent. Het is een goede basis voor een bevruchte eicel. ‘Keurig. Heel mooi.’ De complimenten aan mijn baarmoeder vliegen in het rond. ‘We zien jullie over twee dagen, voor de punctie.’ Ik geef mezelf een schouderklopje, maar dan op mijn buik.

Haastig ren ik door de winkel. Hoewel ik geen goede ervaringen heb met het vragen van hulp aan een medewerker, doe ik het toch. ‘Weet u waar de koeltasjes liggen?’ vraag ik aan het meisje. Ik schat haar amper 18 jaar. ‘Dat moet bij de zomerproducten liggen’. Ik blijf haar aankijken om te zien of ze een grapje maakt, aangezien het oktober is. Met een serieuze blik gaat ze me voor en slaat ze een pad in. Het ligt er vol met herfstdecoratie en kerstballen. ‘Ik denk dat we het niet hebben’ zegt ze verbaasd. Ik wil een antwoord geven dat volledig geleid wordt door mijn hormonen, maar ik kan me gelukkig inhouden.

‘Wat kan ik voor u doen?’. De gynaecoloog vouwt zijn handen in elkaar. Na meerdere gefaalde IUI-pogingen is een gesprek ingeroosterd om de voortgang te bespreken van ons traject. ‘De vraag is eerder wat u voor ons kun doen?’ antwoord ik, aangezien ik nog niet zwanger ben. Mijn vriend neemt het gesprek over op een vriendelijkere toon. Beknopt legt hij uit dat we vooral willen weten of, en wanneer we mogen starten met IVF. Ik ben zenuwachtig. Maar ik merk het pas wanneer mijn vriend zijn hand op mijn op-en-neer bewegende been legt. 

Iedere keer wanneer er een auto voor ons huis stopt, check ik of het die van de postbezorger is. Mijn pakketje kan elk moment arriveren. Vandaag word ik gebeld door het ziekenhuis om uitsluitsel te krijgen of ik wel of niet zwanger ben. Het ziet er niet goed uit en dus is het pakketje mijn redding van de dag. Als er iets is dat mijn verdriet kan laten verdwijnen, is het wel de geur van verse sneakers.

De afgelopen week was een achtbaan van emoties. De langgekoesterde droom leek werkelijkheid te worden toen de zwangerschapstest twee strepen liet zien. Ik was zwanger. De strepen waren vaag, maar na het ziekenhuis gebeld te hebben, hield ik me vast aan de mantra die de arts mij toespeelde: een streep is een streep.
Of het door het proces komt of door ons voorgevoel is een raadsel, maar vanaf het eerste moment waren mijn vriend en ik sceptisch. Ik mistte de vreugde die ik gehoopt had te voelen. En zelfs toen ik het aan mijn vriendin vertelde leek het alsof ik haar aan het voorliegen was. Het voelde niet alsof het klopte, alsof het écht was. Langzaamaan probeerde ik mezelf te overtuigen dat ik zwanger was. Maar om bevestiging te voelen stond ik vier dagen later opnieuw met een test in mijn handen. Ik wilde niet kijken, misschien omdat ik al wist wat er zou komen: negatief.
Ik herinner me dat ik er een aantal minuten naar staarde. Wat betekende dit? Hoe hebben de andere testen positief kunnen zijn? Is deze test onvoldoende betrouwbaar? Het ziekenhuis was resoluut. ‘Kom hierheen, we prikken bloed’.

Voor de derde keer deze week loop ik het ziekenhuis binnen. De spanning in mijn lijf zorgt ervoor dat ik stevig doorloop. Vandaag wordt een spannende echo, er zijn teveel follikels gegroeid. Ik weet dat dit zou kunnen betekenen dat de derde IUI-poging misschien niet door kan gaan, maar mijn emotie reageert tegenwoordig niet meer op ‘wat als’ of ‘misschien’. Leven in het moment is zo gek nog niet; Buddha zal trots op me zijn.

De vrouw die mij vandaag onderzoekt heb ik niet eerder ontmoet. Het maakt me inmiddels ook niet meer uit. Volgens mijn berekening heb ik door dit traject inmiddels voor meer vrouwen dan mannen mijn benen gespreid. Ik begin bijna te twijfelen aan mijn geaardheid. De specialist heeft het scherm van mij weggedraaid waardoor ik niet mee kan kijken. Het irriteert me. Aan het klikken van de muis is te horen dat ze de follikels aan het opmeten is. Ik hoor de klik te vaak. Ik til mijn hoofd op om duidelijk te maken dat ik best geïnteresseerd ben in mijn eigen baarmoeder. Want hé, ik lig hier niet per se voor m’n lol. ‘Blijf maar even liggen’ zegt ze zonder weg te kijken van het scherm. ‘Als jij je hoofd omhoog doet dan spannen je buispieren aan en floeptie eruit’. Ik houd me in omdat mijn vriend me dit de afgelopen weken geadviseerd heeft te doen. Ik tel tot tien en daarna tot twintig. Eindelijk draait ze het scherm. ‘Het spijt me’ zegt de vrouw. Ik voel de moed in mijn schoenen zinken. ‘Er zitten vijf eitjes, dat zijn er te veel. We gaan deze maand geen IUI voortzetten’.