Dit beeld herken ik niet van vorige echo's

De allerlaatste poging is achter de rug. De terugplaatsing is soepel verlopen, maar er hangt enorm veel vanaf. Op de uitslaapzaal van de vorige punctie heb ik mezelf beloofd dat ik dit mijn lichaam nooit meer aan zou doen. Iedere keer zoveel ellende, voor slechts enkele eitjes. Ik merk dat mijn lichaam uitgeput is. Bovendien wordt er van de volgende pogingen niets meer vergoed door de zorgverzekeraar. Het voelt het als een onmogelijk keuze omdat ik onze kinderdroom niet wil opgeven.

Enkele dagen na de terugplaatsing verlies ik bloed en daarmee ook alle hoop. De arts geeft aan dat ik me geen zorgen hoef te maken omdat bloedingen voor kunnen komen. Uit alle macht probeer ik dit als waarheid aan te nemen maar het voelt als mezelf voor de gek houden. Ik ken mijn lichaam en ik heb mezelf dit al ontelbare keren eerder wijs gemaakt. Iedere keer opnieuw mondde het uit in een teleurstelling, dus waarom zou dit keer anders zijn? In de dagen daarna word ik heen en weer geslingerd tussen hoop en angst. Het is één van de zwaarste weken uit ons traject en het kruipt voorbij.

De dag van de bloedtest volgt en we moeten enkele uren wachten op de uitslag. We vullen deze uren met een wandeling waarbij we voornamelijk zwijgen. Vandaag komt er een einde aan een hoofdstuk. Maar welk hoofdstuk is ons niet duidelijk.
Als ik mijn online dossier open voel ik mijn hart in mijn keel kloppen. De afkortingen van alle bloedwaarden zijn mij inmiddels bekend. Mocht ik ooit nog een carrière switch willen maken, dan kan ik qua kennis direct terecht in de fertiliteitskliniek. Mijn ogen dwalen over het scherm en eindigen bij de afkorting HcG, het zwangerschapshormoon. Een schok dreunt door mijn lijf en ik voel een tinteling van mijn kruin naar mijn tenen lopen. Ik kijk mijn man aan met een ongeloofwaardige blik. Zijn ogen lijken iets op te lichten.
‘Ik ben zwanger’.

De weken daarna zijn zenuwslopend. Elke week wordt er een bloedafname gedaan om te zien of het zwangerschapshormoon blijft stijgen. De spanning die aan de uitslagen voorafgaat kost ons ongeveer drie jaar van ons leven. Ik heb namelijk eerder een positieve zwangerschapstest in mijn handen gehad, maar daarna ging het alsnog mis. Inmiddels vertrouw ik mijn lichaam voor geen meter. Bij ieder wc-bezoek verhoogt mijn hartslag uit angst voor bloedverlies. Als ik wakker word zonder klachten moet ik mezelf hardop overtuigen dat dit niets hoeft te zeggen. Het is een achtbaan. Drie positieve bloedafnames verder voel ik enige rust, maar de blijdschap blijft uit. Ik spreek met mezelf af dat ik de eerste echo afwacht om te zien wat het met me doet.

De avond voor de 7-weken-echo verlies ik een minuscule druppel bloed waardoor ik die nacht ongeveer twee uur slaap. Alle rampscenario’s komen voorbij. Als de ochtendzon aangeeft dat het zover is, durf ik mijn bed niet uit te stappen, bang voor wat aantref op de wc. Eenmaal in het ziekenhuis duurt het lang voordat we naar binnen mogen. De afspraken lopen uit en onze zenuwen lopen op. Sinds het traject ben ik me zeer bewust geworden dat één moment allesbepalend kan zijn. De uitkomst van dat moment kan zorgen voor ultiem geluk of intens verdriet. Dit is zo’n moment. Ik zie beide scenario’s glashelder voor me.

Wanneer mijn naam wordt geroepen springen we tegelijk op. De verloskundige wrijft in haar handen. ‘Wat spannend hé?’ zegt ze lachend. Haar lach verdwijnt wanneer ze mijn gezicht ziet. ‘Ik val bijna flauw’, antwoord ik. Er is niks aan gelogen. Ze twijfelt geen moment en trekt het gordijn opzij. ‘Ga meteen liggen, we gaan zo snel mogelijk kijken of alles goed zit’. Ik ga zitten op de stoel. Diezelfde stoel waarin ik zoveel echo’s heb laten uitvoeren voor andere redenen. Nog nooit zijn we tot dit punt gekomen. Mijn man denkt waarschijnlijk hetzelfde want hij pakt mijn hand en knijpt erin.
Zodra de echokop is ingebracht verspringt het scherm. Er verschijnt een beeld wat ik niet herken van de vorige echo’s. Mijn hart slaat over. In de verte hoor ik de stem van de verloskundige. ‘Ik zie een dooierzakje, een vruchtje en er is hartactiviteit. Alles ziet er goed uit’. Op hetzelfde moment zakt mijn man bijna door zijn benen en sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Ik word overweldigd door emotie.

Vier jaar lang zwoegen, heen en weer geslingerd worden tussen emoties en niet weten hoe en wanneer het zou eindigen. En nu, de allerlaatste poging, net voordat we de handdoek in de ring hadden gegooid, komt alles samen. Het is zover, we hebben het geflikt.
In de weken daarna denk ik na over de heftige tijden die achter ons liggen. Ik ben trots op mezelf, op mijn lijf maar vooral op ons samen. We hebben doorgezet, volgehouden, ondanks dat ik er bijna aan ten onderging. Jij en ik, het was al meer dan genoeg. Maar nu ook een kleine versie van ons, ik kan niet wachten.